Ὁ μαρτυρικὸς αὐτοῦ θάνατος ἐπροξένησεν εἰς τοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανοὺς παραμυθίαν καὶ χαρὰν μεγάλην, διότι εὑρίσκοντο ἐν μεγάλῃ λύπῃ, λόγῳ τῆς ἐξωμοσίας τοῦ ἀθλίου ψευδομοναχοῦ ἐκείνου, τὸν ὁποῖον περιτέμνοντες συνέζευξαν μετά τινος ἀσέμνου ὀθωμανίδος, καὶ κακῶς τὸ ζῆν ἐξεμέτρησεν. Ὁ δὲ ἀοίδιμος Δαβὶδ κατεστεμμένος ἤδη διὰ τοῦ διπλοῦ διαδήματος τῆς ἀσκήσεως καὶ ἀθλήσεως, συναγάλλεται μετὰ τῶν ἁγίων Ὁσιομαρτύρων ἐν τῇ ἀνεκλαλήτῳ καὶ ἀϊδίῳ ζωῇ καὶ μακαριότητι· ἧς καὶ ἡμεῖς τύχοιμεν τῇ αὐτοῦ πρὸς Χριστὸν ἀθλητικῇ πρεσβείᾳ.
Εἰς τὸ μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ Ἰβηροσκητιώτου ἀναγινώσκομεν τὰ ἑξῆς σχετικά, μὲ τὸ μαρτύριον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἁγίου Δαβίδ. «Ἐνοχληθεὶς ὁ Ὅσιος Ἰγνάτιος ὑπὸ τινος ἀδελφοῦ εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Βατοπεδίου, ἀπῆλθεν εἰς τὸ Χιλιανδάριον, ὅπου τὰ ὅμοια παθών, ἐπῆγεν εἰς τοῦ Ζωγράφου, εἶτα εἰς Καρυάς καὶ μετὰ πολλὰ συμβεβηκότα ἐπῆγεν εἰς τὴν Σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης, πρὸς τὸν ἀείμνηστον Παπᾶ Βασίλειον (τὸν πρῴην Βησσαρίωνα), μετὰ τοῦ ὁποίου διά τινα χρείαν ἐπῆγεν εἰς Θεσσαλονίκην. Καὶ ἐπειδὴ τότε ἐμαρτύρησεν ἐκεῖ ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Δαβὶδ διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἐπυρώθη καὶ αὐτὸς τοσοῦτον ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς θείας ἀγάπης, ὡς εἶδε κρεμασμένον τὸν Ἅγιον Ὁσιομάρτυρα Δαβίδ, ὥστε ἠθέλησε καὶ αὐτὸς τότε νὰ μαρτυρήσῃ, ἀνίσως δὲν ἐμποδίζετο ἀπό τινα ἀδελφὸν Γέροντα, ὅστις ἔλαβεν αὐτὸν παρὰ τοῦ Παπᾶ Βασιλείου, καὶ ἐξελθόντες ἀπὸ Θεσσαλονίκης ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Ἁγίαν Ἄνναν. Καὶ ἀσθενήσας ὁ Γέρων, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ τὸν ὁποῖον Γέροντα ἐμακάριζεν ὁ Ἰγνάτιος καὶ ἐνεκωμίαζεν ὡς ἐνάρετον καὶ ἐλυπήθη διὰ τὴν τελευτήν του· ἦτο δὲ τότε ἔτος 1815».