ΔΑΒΙΔ ὁ Ὁσιομάρτυς πατρίδα μὲν εἶχε τὴν ἐν τῇ Μικρᾷ Ἀσίᾳ κωμόπολιν Κυδωνίας [1]. Ἐλθὼν δὲ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἔμεινε μετά τινος συμπατριώτου του Γέροντος ἐν τῇ Ἱερᾷ καὶ σεβασμίᾳ Σκήτῃ τῆς Θεοπρομήτορος Ἁγίας Ἄννης, ἔνθα καὶ ἐκάρη μοναχὸς θεαρέστως πολιτευόμενος.
Ζηλωτὴς δὲ ὢν περὶ τὰ θεῖα καὶ βλέπων τὸν ἐν τῇ κορυφῇ τοῦ Ἄθω ναὸν τῆς θείας τοῦ Σωτῆρος Μεταμορφώσεως κατηδαφισμένον ὑπὸ κεραυνῶν, ὁμοίως καὶ τὸν κάτωθεν ναὸν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἑτοιμόρροπον, λαβὼν ἄδειαν ἀπῆλθεν εἰς τὴν Σμύρνην, ὅπου διὰ προτροπῆς του συνέλεξεν ἱκανὴν ἐλεημοσύνην παρὰ τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν πρὸς ἀνοικοδόμησιν τῶν ἀνωτέρω θείων ναῶν. Ἐπιστρέψας δὲ εἰς Ἅγιον Ὄρος καὶ καταβαλὼν κόπους ὑπερβολικούς, ἀνήγειρε πρῶτον τὸν ἐν τῇ κορυφῇ ναὸν τῆς Μεταμορφώσεως, μετὰ μικρᾶς δεξαμενῆς (στέρνας) ὕδατος, εἶτα καὶ τὸν κάτωθεν τῆς Θεοτόκου μετὰ μικροῦ οἰκήματος πρὸς ἀνάπαυσιν τῶν ἀναβαινόντων χάριν προσκυνήσεως εἰς τὴν ἱερὰν κορυφήν, ὡς καὶ δεξαμενὴν πλατεῖαν καὶ εὐρύχωρον χωροῦσαν ὕδωρ εἰς αὐτάρκειαν, καθὼς καὶ τὴν σήμερον φαίνονται.
Ἐπιθυμῶν δὲ ὁ Ἅγιος νὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ἀπῆλθεν εἰς Μαγνησίαν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἔνθα συνδιαλεχθεὶς μετά τινων Ἀγαρηνῶν περὶ πίστεως, ἔλαβε μάστιγας καὶ ἐπληγώθη τὴν κεφαλήν, καὶ οὕτως ἐδιώχθη ἐκεῖθεν ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν, μὴ τυχὼν τοῦ ποθουμένου τέλους. Ἐλθὼν δὲ πάλιν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος πρὸς τὸν Γέροντά του, τὸν αὐτὸν σκοπὸν εἶχε τοῦ μαρτυρίου, ἀλλ’ ὁ Γέρων ἐκώλυεν αὐτὸν διὰ τὸ ἄδηλον τῆς ἐκβάσεως. Ἀναστὰς ὅμως ἐπορεύθη εἰς Καρυὰς καὶ συμβουλευθεὶς τὸν Ἀρχιερέα πρῴην Χριστουπόλεως Παγκράτιον, ὁ ὁποῖος ἐγνώρισεν ὅτι ὁ σκοπός του ἦτο εὔλογος καὶ ἔννομος, ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ εὐλογίαν καὶ συγχώρησιν, ἵνα ἀπέλθῃ ὡς ἐπόθει καὶ οὕτως ἀπῆλθεν εἰς Θεσσαλονίκην.
Κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας συνέβη ἡ ἑξῆς ἀξία πολλῶν θρήνων καὶ δακρύων συμφορὰ εἴς τινα Μοναχόν. Οὗτος ἔχων καλύβην εἰς τὴν Βατοπεδικὴν Σκήτην τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ πλανηθεὶς ἐξ ὑψηλοφροσύνης, ἐδέχθη φαντασίας καὶ ἐμφανείας δαιμόνων, οἵτινες ἐδίδαξαν αὐτόν, ὡς μιαρὸν καὶ ἀσύνετον, νὰ περιτμηθῇ καὶ νὰ δεχθῇ τὴν δυσσεβῆ πλάνην τοῦ Μωάμεθ, ἵνα ζήσῃ ἐν ἀναπαύσει ψυχῆς καὶ σώματος· ὅπερ καὶ ἠβουλήθη νὰ πράξῃ. Ἀλλὰ μαθόντες τοῦτο οἱ λοιποὶ σεβάσμιοι Πατέρες, ἐνέκλεισαν αὐτὸν εἰς τὴν καλύβην του, διὰ νὰ μὴ διαφύγῃ καὶ γίνῃ δαιμόνων ἐπίχαρμα.