Ἀφοῦ ἐξεπλήρωσε τὴν ἀποστολήν του ὁ Ὅσιος ἔπλευσε πρὸς τὴν Θεσσαλονίκην, ἀλλὰ δὲν ἔφθασεν εἰς τὴν πόλιν, καθὼς προεφήτευσεν· ἀλλ’ ὅταν ἦτο εἰς τὸν τόπον τοῦ Φάρου, εἶπε πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ταῦτα. «Τέκνα μου, ὁ καιρὸς τῆς τελευτῆς μου ἔφθασε, καὶ ἐνταφιάσατε τὸ λείψανόν μου εἰς τὸ Μοναστήριον, ὅπου κατῴκουν. Ἐπιμελεῖσθε τὴν ψυχήν σας, διὰ νὰ εὕρητε ἀνάπαυσιν αἰώνιον». Αὐτοὺς καὶ ἄλλους ψυχωφελεῖς λόγους λέγων, ἔφθασαν εἰς τὸ ἀκρωτήριον, ὅπου ὀνομάζεται Ἔμβολος, ἐφαίνετο δὲ ἀπ’ ἐκεῖ τὸ Μοναστήριόν του, τὸ ὁποῖον κυττάξας ἔκαμε τὴν προσευχήν του καὶ ἀσπασθεὶς τοὺς μαθητάς του παρέδωκε τῷ Θεῷ τὴν ψυχὴν ὁ τρισόλβιος.

Ἔπνεε δὲ τότε, ὅταν ἐκοιμήθη ὁ Ὅσιος, ἰσχυρὸς ἄνεμος, ἐνῷ δὲ ἕως τότε ἔπλεον ταχύτατα, τότε ἐσταμάτησε το πλοῖον (ὦ τοῦ θαύματος) ὥραν πολλὴν παρ’ ὅλον τὸν ἄνεμον, οὐδόλως σαλευόμενον. Ἦλθε δὲ καὶ εὐωδία θυμιαμάτων ἀνείκαστος καὶ φωναὶ εἰς τὸν ἀέρα ἠκούοντο, αἱ ὁποῖαι ὑμνοῦσαν μελῳδικῶς τὸν Κύριον. Ἀφοῦ δὲ ἐπέρασεν ὥρα ἱκανή, ἔπαυσαν αἱ φωναί. Τότε καὶ τὸ πλοῖον ἐκίνησε, δὲν ἐπῆγεν ὅμως εἰς τὸν λιμένα κατὰ τὴν συνήθειαν, ἀλλ’ ὥρμησε πρὸς τὸ δυτικὸν μέρος τῆς πόλεως, εἰς τὸν τόπον, ὅπου ἔρριψαν οἱ ἀσεβεῖς πρότερον τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων Θεοδούλου καὶ Ἀγαθόποδος. Τότε ὡς ἤκουσαν τοῦ Ὁσίου τὴν κοίμησιν καὶ ἔλευσιν, ἐξῆλθεν ὅλη ἡ πόλις μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον, βαστάζοντες δὲ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν τὸ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἦλθον εἰς τὸ Μοναστήριον, καὶ τοῦ ἔκαμαν θήκην ἀπὸ ξύλα τετράγωνα, εἰς τὴν ὁποίαν τὸν ἔβαλαν καὶ ἐντίμως ἐνεταφίασαν. Ἔπειτα μετετόπισαν τὴν ἕδραν τοῦ Ἐπάρχου ἐκεῖ εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, κατὰ τὸ βασιλικὸν διάταγμα, τὸν δὲ Ὅσιον ἑώρταζον κάθε χρόνον εἰς τὸ ρηθὲν Μοναστήριον.

Ὅταν δὲ ἐπέρασαν χρόνοι ρν’ (150) ἦτο ἐκεῖ Ἡγούμενος ἐνάρετός τις ἄνθρωπος, τὸ ὄνομα Δημήτριος, ὅστις εἶχεν εἰς τὸν Ὅσιον πολλὴν εὐλάβειαν, ἔχων δὲ πόθον νὰ λάβῃ μέρος ἀπὸ τὸ ἅγιόν του λείψανον, νὰ τὸ ἔχῃ πρὸς ἁγιασμόν, ἔβαλεν ἀνθρώπους καὶ ἔσκαπτον τὸν τάφον. Παρευθὺς ὅμως διερράγη ἡ πλὰξ εἰς τέσσαρα καὶ βλέπων, ὅτι ὁ Ἅγιος δὲν ἤθελεν, ἀφῆκε τὴν προσπάθειαν.