ΔΑΒΙΔ ὁ πολυΰμνητος οὗτος Πατήρ, ἐπίγειος Ἄγγελος καὶ ἐπουράνιος ἄνθρωπος, ἐγεννήθη καὶ ἀνετράφη εἰς τὴν λαμπρὰν καὶ μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην, καὶ ἀπαρνηθεὶς τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐγκόσμια ἐγκατέλιπε φίλους καὶ συγγενεῖς, τιμὴν καὶ δόξαν πρόσκαιρον, χρήματα, κτήματα καὶ πᾶσαν ἄλλην εὐδαιμονίαν πρόσκαιρον, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, κατὰ τὴν εὐαγγελικὴν παραγγελίαν, καὶ ἠκολούθησε τῷ Δεσπότῃ, σηκώσας τὸν Σταυρὸν ἐκ νεότητος, ἐπειδὴ ἐτρώθη βαθέως ἡ καρδία του ἀπὸ τὸν ἔνθεον ἔρωτα. Ἔκοψε λοιπὸν τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς καὶ ἔμεινεν εἰς τὸ Μοναστήριον τῶν Μαρτύρων Θεοδώρου καὶ Μερκουρίου τῶν Κουκουλιατῶν ἐπονομαζόμενον, εἰς τὸ ὁποῖον ἡσύχαζεν ἀγωνιζόμενος ὑπὲρ ἄνθρωπον, τηρῶν πᾶσαν ἀρετὴν ἐπιμελέστατα· ἐξαιρέτως δὲ ἤσκει ἀπὸ ὅλας τὰς ἀρετὰς τὴν ἐγκράτειαν καὶ ταπείνωσιν, γνωρίζων καλῶς ὅτι ὁ χορτασμὸς τῆς κοιλίας ἀποδιώκει τὴν ἀγρυπνίαν καὶ σωφροσύνην, καὶ ἡ κενοδοξία πάλιν ἀφανίζει ὅλας τὰς ἀρετὰς παντελῶς. Διὰ τοῦτο ἐσπούδαζε νὰ ἀποκτήσῃ τὴν ταπεινοφροσύνην ὡς φρόνιμος.
Ἀναγινώσκων δὲ ὁ Ὅσιος τὰς θείας Γραφὰς ἡμέραν καὶ νύκτα, ἐθαύμαζε τὰς ἀρετὰς τῶν Ἁγίων, τῶν πρὸ τοῦ νόμου, καὶ μετὰ τὸν νόμον, πῶς τοὺς ἐδόξασεν ὁ Θεός, διότι ὑπήκουον εἰς τὰς ἐντολὰς Του καὶ εὐηρέστησαν Αὐτῷ ὡς ἔπρεπε. Καὶ τὸν μὲν Ἄβελ μὲ τὴν θυσίαν ἐθαυμάστωσε, τὸν δὲ Ἀβραὰμ διὰ πίστεως, τὸν Ἰωσὴφ μὲ τὴν σωφροσύνην, τὸν Ἰὼβ μὲ τὴν ὑπομονήν, τὸν Μωυσῆν νομοθέτην ἀνέδειξε, τὸν Δανιὴλ καὶ τοὺς τρεῖς παῖδας ἐφύλαξεν ἀβλαβεῖς ἀπὸ τὸ πῦρ καὶ τοὺς λέοντας. Τούτων τὴν πολιτείαν συλλογιζόμενος ὁ θαυμάσιος Δαβὶδ ἐσπούδαζεν ὁλοψύχως νὰ τοὺς μιμῆται τὸ κατὰ δύναμιν διὰ νὰ γίνῃ καὶ συγκληρονόμος αὐτῶν εἰς τὴν Βασιλείαν τὴν Οὐράνιον. Ἀναγινώσκων δὲ καὶ τοὺς βίους τῶν Ὁσίων, οἱ ὁποῖοι ἠσκήτευσαν μετὰ τὴν σάρκωσιν τοῦ Σωτῆρος τὴν σωτήριον, οἵτινες ἐτέλεσαν τοιούτους θαυμασίους ἀγῶνας καὶ ἀριστείας, ἐξεπλήττετο· καὶ μάλιστα τὸν θαυμαστορείτην Συμεών, καὶ τὸν τούτου συνώνυμον, καὶ τὸν Δανιὴλ καὶ Πατάπιον, τοὺς στυλίτας, οἱ ὁποῖοι διῆλθον τὴν ζωήν των ὑπαίθριοι καὶ ἄστεγοι, ὑπὸ ἀνέμων, ὑετῶν καὶ χιόνων βασανιζόμὲνοι, τῶν ὁποίων τοὺς βίους ἀναγινώσκων ἔκλαιε καὶ τόσον κατενύγετο, ὥστε ἔκαμεν ἀπόφασιν νὰ περάσῃ ὁμοίαν στενοχωρίαν ὅσον καιρὸν δυνηθῇ ὁ ἀείμνηστος, διὰ νὰ εὕρῃ εὐρυχωρίαν μετὰ θάνατον.