Λαβὼν λοιπὸν ὁ Ἀρχιερεὺς τοὺς εὐλαβεστέρους τῶν Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν προσῆλθον εἰς τὸν Ὅσιον καὶ τοῦ ἀνήγγειλαν τὴν ὑπόθεσιν, παρακαλοῦντες αὐτὸν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν αὐτοκράτορα διὰ τὴν ἄνωθεν αἴτησιν. Ὁ δὲ Ὅσιος πρῶτον μὲν ἐπροφασίσθη, ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ ὑπάγῃ διὰ τὸ γῆρας· ἔπειτα βλέπων, ὅτι ὅλοι τὸν ἐπίεζον νὰ ὑπάγῃ ἔστερξε διὰ νὰ μὴ γίνῃ παρήκοος τοῦ Ἀρχιερέως καὶ πάντων τῶν παρακινούντων φιλοχρίστων πολιτῶν.

Ἐνθυμηθεὶς τότε ὁ Ὅσιος τοῦ Ἀγγέλου τὴν πρόρρησιν, λέγει ταῦτα πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον. «Ἂς γίνῃ, Δέσποτα Ἅγιε, τοῦ Κυρίου τὸ θέλημα. Πλὴν ἠξεύρετε, ὅτι ὁ μὲν βασιλεὺς δι’ εὐχῶν σας θέλει μοῦ χαρίσει ὅσα τοῦ ζητήσω, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος μοι· ἀλλὰ τὸν Δαβὶδ δὲν θὰ τὸν ἐπανίδετε πλέον ζωντανόν, ἵνα συνομιλήσωμεν· διότι ἐπιστρέφων πρὸς σᾶς ἀπὸ τὰ βασίλεια, ὅταν θὰ εὑρίσκωμαι ἀκόμη εἰς ἀπόστασιν ρκϛ’ (126) σταδίων ἀπὸ τοῦτο τὸ πενιχρὸν κελλίον μου, τότε θὰ ἀπέλθω πρὸς τὸν Δεσπότην μου». Ὁ δὲ Ἀρχιερεύς, νομίζων ὅτι τὸ ἔλεγε διὰ πρόφασιν, διὰ νὰ μὴ τὸν ἀναγκάσουν, τὸν ἐσυμβούλευσε πάλιν λέγων. «Μιμήσου λοιπὸν τὸν ποιμένα μας Χριστὸν καὶ Διδάσκαλον, ὅστις ἐθανατώθη δι’ ἡμᾶς ὡς ἄνθρωπος καὶ ἀπέθανε. Ἀπόθανε λοιπὸν καὶ σὺ διὰ τὸν λαόν σου, διὰ νὰ λάβῃς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους εὐχαριστίαν, ἀπὸ δὲ τὸν Δεσπότην Χριστὸν, δόξαν καὶ ἔπαινον ἄπειρον, ὡς μιμητὴς τοῦ πάθους Του».

Τότε ἐξερχόμενος ἀπὸ τὸ κελλίον ὁ τρισμακάριος, τὸν ἐπροσκύνησαν ἅπαντες, ὅτι ἡ μορφή του ἦτο ἐξαίσιον θέαμα, αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς του ἔφθανον ἕως τὴν ζώνην του, ἕως δὲ τοὺς πόδας τὰ γένεια, τὸ σεβάσμιον αὐτοῦ πρόσωπον ἦτο ὡραῖον καὶ εὔμορφον, ὥσπερ τοῦ Ἀβραάμ, βλέπων δὲ ὁ καθεὶς αὐτὸν τὸν ἐθαύμαζε. Λαβὼν λοιπὸν δύο ἀπὸ τοὺς μαθητάς του, Θεόδωρον καὶ Δημήτριον, ἄνδρας εὐλαβεῖς καὶ ἐναρέτους, ὄχι μόνον εἰς τὴν ψυχήν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν μορφὴν τοῦ σώματος ὁμοίους του, κατέβησαν εἰς τὸν λιμένα τῆς πόλεως, καὶ εἰσελθόντες εἰς τὸ πλοῖον ἀνεχώρησαν. Ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς τὸ Βυζάντιον, ἠκούσθη ἡ φήμη εἰς ὅλην τὴν πόλιν διὰ τὸν Ὅσιον.