ΕΝ ΤΗ ΓΑΛΑΤΙΑ τῆς ἐν τῇ Ἀσίᾳ Παφλαγονίας ἦτο γεωργός τις, Μέτριος ὀνομαζόμενος ζῶν ἐν αὐταρκείᾳ τῶν τοῦ σώματος ἀγαθῶν. Οὗτος λοιπὸν βλέπων τὸν γείτονά του, ὅτι εἶχεν υἱοὺς τοὺς ὁποίους κατεγίνετο νὰ εὐνουχίσῃ καὶ νὰ ἀποστείλῃ εἰς Κωνσταντινούπολιν, ὅπως γίνωσιν εὐνοῦχοι καὶ ἀξιωματικοὶ εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῶν κατὰ καιροὺς βασιλέων, ἐτρώθη ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ μὲ ἐκεῖνον ζήλου καὶ παρεκάλεσε τὸν Κύριον λέγων· «Κύριε, ἐὰν καὶ ἐγὼ ὁ δοῦλός σου εἶμαι ἄξιος, χάρισον καὶ εἰς ἐμὲ παιδίον ἄρρεν, ἵνα τὸ ἔχω στήριγμα καὶ βακτηρίαν εἰς τὸ γῆράς μου, καὶ ἵνα δοξάσω τὸ ὄνομά Σου τὸ ἅγιον». Ἀφ’ οὗ δὲ ταῦτα προσηυχήθη, ἐπῆλθε, καὶ ἡ κατ’ ἔτος γινομένη πανήγυρις ἐν Παφλαγονίᾳ· ὅθεν βαλὼν εἰς τὸ φορτηγόν του ἁμάξιον ὅσα ἦσαν ἀναγκαῖα, ἀπῆλθεν εἰς τὴν πανήγυριν, καὶ ἄλλα μὲν πράγματα πωλήσας, ἄλλα δὲ ἀνταλλάξας, ἀνεχώρησεν ἐκ τῆς πανηγύρεως ναὶ ἐπορεύθη εἴς τινα λειμῶνα ὅπου ἦτο νερόν, ὅπως ἐκεῖ ἀναπαύσῃ τοὺς βόας του. Παρατηρῶν δὲ κατὰ γῆς, εὑρίσκει ἓν βαλάντιον μᾶλλον παλαιὸν ἐρριμμένον, τὸ ὁποῖον περιεῖχε χίλια πεντακόσια φλωρία, καὶ λαβὼν αὐτὸ τὸ ἔβαλε καθὼς ἦτο ἐσφραγισμένον ἐπὶ τοῦ ἁμαξίου καὶ ἐξηκολούθησε τὸν δρόμον του· φθάσας δὲ εἰς τὴν οἰκίαν του ἀπέθεσε τὸ βαλάντιον εἰς ἀσφαλῆ τόπον, χωρὶς νὰ ἐμπιστευθῇ τὸ πρᾶγμα εἰς οὐδένα, καὶ χωρὶς νὰ τὸ ἀνοίξῃ οὔτε αὐτὸς ὁ ἴδιος, ὅπως ἴδῃ τὸ ἐμπεριεχόμενον ποιὸν καὶ ποσόν. Ὅθεν ἄν τις ἤθελεν ὀνομάσει τὸν γεωργὸν ἐκεῖνον Ἄγγελον καὶ ἀπαθῆ ἢ ἄλλον τινὰ ἐκ τῶν Ἁγίων καὶ τῶν τοῦ Θεοῦ θεραπόντων, δὲν ἤθελε βεβαίως προσβάλει τὴν ἀλήθειαν.

Τὸ δὲ ἐπιὸν ἔτος, κατὰ τὴν ἔναρξιν τῆς συνήθους πανηγύρεως, λαβὼν πάλιν ὁ γεωργὸς τὸ ἁμάξιόν του πεφορτωμένον, κατὰ τὸ σύνηθες, καὶ τὸ βαλάντιον καθὼς ἦτο ἐσφραγισμένον, μετέβη εἰς τὴν πανήγυριν. Ἐμβὰς δὲ μὲ σπουδὴν εἰς τὴν πανήγυριν, ἐπώλησε καὶ ἤλλαξεν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶχε, κατὰ τὴν συντίθειαν· λαβὼν δὲ ὅσα ἦσαν ἀναγκαῖα καὶ χρειώδη διὰ τὸν οἶκον του, ἀνεχώρησε πρῶτος πάντων, καὶ καθίσας εἰς τὸν ἴδιον ἐκεῖνον λειμῶνα παρετήρει τοὺς ἐκεῖθεν διαβαίνοντας. Τότε ὁ τὰ φλωρία ἀπολέσας ἦλθεν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὅπου εἶχε λησμονήσει τὸ βαλάντιον, καὶ βλέπων τὸν γεωργόν, ἐστέναζεν ἐκ βάθους καρδίας, ὁ δὲ γεωργὸς εἶπε πρὸς αὐτόν. Ποῖος εἶσαι σύ, κύριε ἀδελφέ μου; καὶ διὰ ποῖον αἴτιον πονεῖς καὶ στενάζεις;