Ἡ ἐπιγραφὴ αὐτὴ μᾶς δίδει ἀφορμὴν νὰ ὑποθέσωμεν, ὅτι ὁ Ὅσιος Ἰωακεὶμ ἐχρημάτισεν Ἡγούμενος τῆς ἰδίας αὐτῆς Μονῆς, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἦλθεν εἰς τὴν Μονὴν τῶν Νοτενῶν, καὶ μὲ θείαν ψῆφον ἐγένετο Καθηγούμενος ταύτης, διδάσκων καὶ καθοδηγῶν εἰς νομὰς σωτηρίους τοὺς ἐκεῖ ἀσκουμένους εἰς τὸν μοναχικὸν βίον Μοναχούς. Ἀφοῦ παρῆλθον ὅμως ἀρκετὰ ἔτη, ὁ Ἰωακείμ, φλεγόμενος ἀπὸ τὸν πόθον τῆς ἡσυχίας, παρῃτήθη ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ Ἡγουμένου, καὶ ἀπελθὼν κατῴκησεν εἰς μικρὸν σπήλαιον, εὑρισκόμενον πλησίον, ἀλλ’ ὑψηλότερον ἀπὸ τὴν Μονὴν τῶν Νοτενῶν, τῆς ὁποίας ἐπὶ τόσα ἔτη ἐχρημάτισεν Ἡγούμενος. Εἰς τὸ μικρὸν ἐκεῖνο σπήλαιον ὁ Ἰωακεὶμ ἐπεδόθη εἰς σκληρὰν ἄσκησιν, μὲ διαρκεῖς προσευχάς, νηστείας καὶ ἀγρυπνίας, ὑπομένων πᾶσαν σκληραγωγίαν καὶ στενοχωρίαν, τὰς ὁποίας ἀπαιτεῖ ἡ ἀσκητικὴ πολιτεία τὴν ὁποίαν ἐξ ὅλης ψυχῆς του ἠγάπησε. Μὲ τὴν ἄσκησιν ἐκαθάρισε τὸν ἑαυτόν του καὶ ἔγινε σκεῦος εὔχρηστον καὶ πολύτιμον δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀξιωθεὶς θείων ἐλλάμψεων καὶ χαρίτων, γενόμενος διὰ τοῦ ἀσκητικοῦ βίου του ἐπίγειος ἄγγελος καὶ οὐράνιος ἄνθρωπος.
Διελθὼν λοιπὸν τὴν ζωήν του μὲ πολλὴν σκληραγωγίαν καὶ ἄσκησιν καὶ εὐαρεστήσας τὸν Κύριον, ἐκοιμήθη ὁ Ἰωακεὶμ τὸν ὕπνον τῶν δικαίων καὶ συνηριθμήθη μὲ τοὺς ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίους, δοξασθεὶς παρὰ τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν Χάριν τῶν θαυμάτων.
Ἀφοῦ δὲ ἐπέρασαν δέκα καὶ πλέον ἔτη ἀπὸ τῆς ὁσίας αὑτοῦ κοιμήσεως, ὁ τότε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶδεν ὅραμα, διὰ τοῦ ὁποίου παρηγγέλλετο νὰ κάμῃ ἀνακομιδὴν τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ὁσίου, ἐκεῖνος δὲ ἔδωσεν ἐντολὴν εἰς τὸν τότε Μητροπολίτην Παλαιῶν Πατρῶν νὰ κάμῃ τὴν ἀνακομιδήν. Ἐλθὼν λοιπὸν ὁ Μητροπολίτης μαζὶ μὲ ὅλον τὸν Κλῆρον τῆς περιφερείας καὶ τοὺς Μοναχοὺς ἤνοιξε τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου, ὅπου εὗρε τὸ ἱερόν του Λείψανον σῶον καὶ ἀκέραιον, ἀποπνέον οὐράνιον εὐωδίαν. Ἀφοῦ δὲ ἀνεκόμισε τοῦτο μὲ μεγάλην εὐλάβειαν καὶ πολὺν φόβον, κατέθεσεν αὐτὸ εἰς τὸ ἀριστερὸν μέρος τοῦ Καθολικοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς, γράψας δὲ καὶ τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας τοῦ Ὁσίου καὶ τὴν δόξαν τὴν ὁποίαν ἔλαβε παρὰ Θεοῦ, ἀπέστειλε μὲ ἰδιαιτέραν ἐπιστολὴν εἰς τὰ Πατριαρχεῖα.