ΙΩΑΚΕΙΜ ὁ Ὅσιος καὶ θεοφόρος Πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀληθινὸς θεράπων τοῦ Κυρίου, ὁ μιμητὴς καὶ ἰσότιμος τῶν παλαιῶν Ὁσίων, ἤκμασε κατὰ τὸν ΙΖ’ αἰῶνα. Οὗτος ἐγεννήθη κατὰ τὰ τέλη τοῦ ΙϚ’ αἰῶνος, πατρίς του δὲ ὑπῆρξε μικρόν τι χωρίον, τοῦ Σκιαδᾶ καλούμενον, εὑρισκόμενον εἰς τὴν ἐπαρχίαν τῶν Παλαιῶν Πατρῶν. Ὅταν ὁ Ἰωακεὶμ ἔφθασεν εἰς νεανικὴν ἡλικίαν, μολονότι ὁ ἴδιος δὲν ἐπεθύμει τοῦτο, ὅμως ὑπακούσας εἰς τὰς παρακλήσεις καὶ τὰς ἀπαιτήσεις τῶν γονέων του ἠρραβωνίσθη εὐσεβῆ τινα νέαν, καταγομένην απὸ τὸ ἴδιον χωρίον.

Ὁ Ἰωακεὶμ ὅμως, ὁ ὁποῖος ἠγάπα σφοδρῶς τὴν ἁγνείαν καὶ ἐφλέγετο ἀπὸ τὸν πρὸς τὸν Θεὸν ἔρωτα, ἐπεθύμει μὲ ὅλην του τὴν ψυχὴν νὰ ἀκολουθήσῃ τὴν Μοναχικὴν πολιτείαν καὶ νὰ ζήσῃ τὴν καθαρωτάτην καὶ ἰσάγγελον ζωὴν τῶν Μοναχῶν. Ὅθε μιμούμενος κατὰ τοῦτο τὸν Ἅγιον Ἀλέξιον τὸν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ [1], ἔφυγε κρυφίως απὸ τὴν πατρικήν του οἰκίαν, ἐγκαταλείψας γονεῖς, μνηστή, πατρίδα καὶ ὅλα τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου τούτου, ὅσα εὐχαριστοῦν τὰς σωματικὰς αἰσθήσεις. Ἀπαρνηθεὶς δὲ τὸν ἑαυτόν του, κατὰ τὴν τοῦ Κυρίου φωνήν, ἐσήκωσε μὲ ἀνέκφραστον χαρὰν καὶ διάπυρον ζῆλον τὸν ἐλαφρὸν ζυγὸν τοῦ Κυρίου, γενόμενος Μοναχὸς καὶ ἀποδυθεὶς μὲ ὅλην του τὴν προθυμίαν εἰς τοὺς ἀγῶνας τῆς πνευματικῆς ἀσκήσεως.

Εἰς ποίαν Μονὴν ἐνεδύθη ὁ Ἰωακεὶμ τὸ ἅγιον Σχῆμα τῶν Μοναχῶν δὲν γνωρίζομεν. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ νοῦς του ἦτο διαρκῶς ἐστραμμένος πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τίποτα ἄλλο δὲν ἐζήτει καὶ δὲν ἐπεδίωκε παρὰ τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἐκρίθη ἄξιος νὰ λάβῃ καὶ τὸ μέγα τῆς Ἱερωσύνης ἀξίωμα, ἀσφαλῶς κατὰ θείαν ψῆφον καὶ παραχώρησιν. Μικρά τις ἐπιγραφή [2], εὑρισκομένη εἰς τὴν Μονὴν τὴν καλουμένην τῶν Νοτενῶν, ἡ ὁποία τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὅπου ὑπάρχει καὶ θαυματουργὸς Εἰκὼν Αὐτῆς, ἡ ὁποία, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσιν, εἶναι μία ἀπὸ τὰς ἑβδομήκοντα Εἰκόνας, τὰς ὁποίας ἐζωγράφησεν ἰδιοχείρως ὁ Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, μᾶς δίδει τὴν πληροφορίαν, ὅτι ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ἰωακεὶμ ἀνῳκοδόμησε τὸν Ναὸν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἡ ὁποία ὑπάρχει είς τὴν Δίβρην τῆς Ἠλείας.