Ταῦτα ἀκούσας ὁ κριτὴς ἐπρόσταξε καὶ τὸν ἔδειραν, δὲν ἔδωκεν ὅμως καὶ διαταγὴν νὰ τον θανατώσουν. Οἱ δὲ Γενίτσαροι ἱστάμενοι ἐφώναζον κατὰ τοῦ κριτοῦ, ὅτι ἢ νὰ δώσῃ διαταγὴν εἰς αὐτοὺς νὰ τὸν θανατώσουν, εἴτε μή, αὐτοὶ θὰ τὸν κατακόψουν ἐντὸς τοῦ δικαστηρίου του· ὅθεν φοβηθεὶς ὁ κριτὴς παρέδωκε τὸν Μάρτυρα εἰς αὐτούς, διὰ νὰ τὸν ὑπάγουν εἰς τὸν Μουσελίμην· πηγαίνοντες δὲ αὐτὸν τοῦ ἔβαλον τὸ σχοινίον εἰς τὸν λαιμὸν καὶ ἔσυρον τὸ ἀρνίον τοῦ Χριστοῦ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ἕως ὅτου τὸν ἐπαράστησαν εἰς τὸν Μουσελίμην· ὁ δὲ Μουσελίμης ἠρώτησεν αὐτὸν δι’ ἐκεῖνο ὅπου ἐτόλμησε καὶ ἔκαμε καὶ διὰ νὰ τὸν τουρκεύσῃ· ὁ δὲ μάρτυς ἀπεκρίθη τοὺς ἰδίους λόγους ὅπου εἶπε καὶ εἰς τὸν κριτήν· ὅθεν ἐπρόσταξε καὶ τὸν ἔρριψαν κατὰ γῆς, καὶ τοῦ ἔδωκαν διακοσίους τέσσαρας ραβδισμοὺς εἰς τοὺς πόδας, ὥστε ἡ γῆ ἐκοκκίνισεν ἀπὸ τὰ αἵματα.
Σύροντες ἔπειτα αὐτὸν μὲ βίαν τὸν ἐπήγαιναν διὰ νὰ τὸν κρεμάσουν· ὁ δὲ Μάρτυς διαβαίνων ἀπὸ τὴν ἀγορὰν ὅσους Χριστιανοὺς συνήντα καθ’ ὁδόν, ἔλεγε· «Συγχωρήσατέ μοι, ἀδελφοί, καὶ ὁ Θεὸς συγχωρήσοι σας». Ὅταν δὲ τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸν Ἅγιον Μηνᾶν, ἐκεῖ ἔμπροσθεν τῆς θύρας τὸν ἐκρέμασαν καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον· ὕστερον δὲ τὸν ἐξεγύμνωσαν καὶ τὸν σταυρὸν τοῦ ἔβαλαν ὀπίσω εἰς τὴν ράχιν του, καὶ ἵστατο κρεμασμένος ὁ ἀθλητὴς φορτωμένος μὲ τὸν τίμιον Σταυρὸν, καθὼς ἦτο φορτωμένος δύο ἡμέρας τὸν Σταυρόν του ὁ Δεσπότης μας Χριστός, ὅταν ἐπήγαινεν εἰς τὸν Γολγοθᾶν. Μετὰ δὲ ταῦτα ἔδωκαν οἱ χριστιανοὶ ἐξακόσια γρόσια καὶ ἐπῆραν τὸ ἅγιον λείψανον τοῦ Μάρτυρος καὶ τὸ ἐνεταφίασαν ἐντίμως. Ὅσοι δὲ εὑρέθησαν ἐκεῖ ἐπῆραν χάριν εὐλαβείας καὶ ἁγιασμοῦ ἀπὸ τὸ σχοινίον τοῦ Μάρτυρος καὶ ἀπὸ τὸ ὑποκάμισόν του· ὅταν δὲ ἠσθένουν, ἐκαπνίζοντο ἀπὸ αὐτά, καὶ ἰατρεύοντο· ὁμοίως καὶ ὅταν ἄλλοι ἠσθένουν, τὰ ἐλάμβανον καὶ καπνιζόμενοι ἢ σφραγιζόμεμοι μὲ αὐτὰ ἐγίνοντο ὑγιεῖς, εἰς δόξαν Θεοῦ τοῦ δοξάζοντος τοὺς αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας, οὗ τῷ ἐλέει διὰ πρεσβειῶν τοῦ μάρτυρος ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.