Ὅταν δὲ ἤκουσεν ὅτι ἐκτύπησαν τὰ τύμπανα διὰ τὴν περιτομὴν ἐκείνου τοῦ ἀθλίου Χριστιανοῦ Βουλγάρου, ὅστις ἐτούρκευσεν, ἀφήνει ὁ εὐλογημένος Χριστόδουλος τὴν ἐργασίαν του, ἀφαιρεῖ τὰ μαχαίρια ἀπὸ τὴν ζώνην του καὶ τὸ μελανοδοχεῖον του, βγάζει τὴν σερβέταν ἀπὸ τὴν κεφαλήν του, ἀφήνει τὴν σακκούλαν του καὶ λαμβάνων τὸν Σταυρὸν εἰς τὰς χεῖρας ἐξῆλθε παρρησίᾳ ἐν τῇ ὁδῷ καὶ πηγαίνει κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὸ καφενεῖον, ὅπου ἦτο συνηθροισμένον πλῆθος Ἀγαρηνῶν, καὶ ἐμβαίνων μὲ μεγάλην τόλμην μέσα εἰς τὸ καφενεῖον, κρατῶν τὸν Σταυρὸν εἰς χεῖρας, λέγει εἰς ἐκεῖνον τὸν ἄθλιον ἀρνησίχριστον· «Ἀδελφέ, τί ἔπαθες; νὰ ἡ πίστις μας, ἰδοὺ ὁ Χριστὸς ὅπου ἐσταυρώθη διὰ τὴν ἀγάπην μας, καὶ σὺ διατὶ ἀφήνεις τὸν Χριστὸν τὸν σωτῆρά σου καὶ γίνεσαι Τοῦρκος;». Ἐκεῖνος δὲ ὁ μιαρὸς δὲν ἔδιδεν ἀκρόασιν εἰς τοὺς λόγους του, ὁ δὲ Μάρτυς ἐπῆγε πλησιέστερά του καὶ τοῦ ἔδιδε τὸν Σταυρὸν διὰ νὰ τὸν ἀσπασθῇ, λέγων εἰς αὐτόν· «Φίλησον, ἀδελφέ, τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου μας». Ἀλλ’ ἐκεῖνος ὁ ἀποστάτης δὲν τὸν ἐδέχετο. Οἱ δὲ Γενίτσαροι, βλέποντες τοῦτο, τὸν ἐδίωξαν ἔξω· ὁ δὲ Ἅγιος ἔλεγεν εἰς αὐτούς· «Ἐγὼ μὲ σᾶς δὲν ἔχω νὰ κάμω τίποτε, ἀλλὰ μὲ τοῦτον τὸν ἀδελφόν μου, ὅστις ζητεῖ νὰ ἀρνηθῇ τὴν πίστιν του»· ὅθεν δὲν ἐδειλίασεν, οὐδὲ ἔφυγεν, ἀλλὰ πάλιν ἐπήγαινε πλησίον εἰς τὸν ἀρνησίχριστον ἐκεῖνον καὶ τὸν παρεκίνει νὰ μὴ γίνη Τοῦρκος.

Τότε, ὥρμησαν κατ’ ἐπάνω του οἱ Γενίτσαροι καὶ τὸν ἔδειραν ἀνελεημόνως καὶ τὸν ἐκτύπησαν καὶ τραύματα πολλὰ διὰ τῶν μαχαιρῶν εἰς τὸν λαιμὸν καὶ εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ ἐπροξένησαν, τόσον ὥστε ἔτρεχον τὰ αἵματα ὡς βρύσις· ἔπειτα τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ἐπῆγαν βαστακτὸν εἰς τὸν ἀγᾶν τῶν Γενιτσάρων, κρατοῦντα καὶ τὸν σταυρὸν εἰς τὴν χεῖρα. Τὴν ὥραν δὲ ἐκείνην τυχαίως διέβαινεν ὁ μέγας Οἰκονόμος ἀπὸ τὴν ὁδόν, καὶ εὐθὺς ὡς τὸν εἶδεν ὁ Μάρτυς δὲν ἐνόμισε, πὼς ἦτο δεμένος, ἀλλ’ ὅπως ἠδύνατο ἔκαμεν εἰς αὐτὸν σχῆμα προσκυνήσεως ἕως ἐδάφους, δεικνύων μὲ τοῦτο πόσον πρέπει οἱ λαϊκοὶ νὰ τιμῶσι τοὺς ἱερωμένους· ἐπῆγαν λοιπὸν τὸν μάρτυρα εἰς τὸν ἀγᾶν τῶν Γενιτσάρων καὶ ἀπὸ ἐκεῖ τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸν Μουλᾶν, ἤτοι εἰς τὸν κριτήν, ὁ δὲ κριτὴς τὸν ἠρώτησε· «Ποῖος σὲ ἔσχειλε νὰ κάμῃς τοῦτο;» ὁ δὲ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Οὐδεὶς ἄνθρωπος μὲ ἔστειλεν, ἀλλ’ ὁ Χριστός». Ὁ κριτὴς τοῦ λέγει· «Ἄφες αὐτὰ καὶ γίνου Τοῦρκος». Ὁ δὲ Μάρτυς μὲ μεγάλην ἀνδρείαν ἀνταπεκρίθη· «Καὶ σὺ ἄφες τὸν τουρκισμὸν καὶ γίνου χριστιανός».