πλὴν ὅμως ἂς μὴ παύσωμεν προστρέχοντες εἰς τὴν ἀκοίμητον προστάτιδα καὶ μετὰ Θεὸν ἐλπίδα ἡμῶν ἀκαταίσχυντον Ὑπεραγίαν Δέσποιναν Θεοτόκον τῆς ὁποίας κληρουχία τυγχάνει τὸ Ὄρος τοῦτο, αὕτη δὲ θέλει οἰκονομήσει τὸ συμφέρον τῶν μετὰ πίστεως καὶ πόθου ἐπικαλουμένων αὐτὴν πιστῶν δούλων τοῦ Κυρίου». Μετὰ λοιπὸν τὰς πρὸς τὴν πανάχραντον Θεομήτορα ἐκτενεῖς αὐτῶν δεήσεις καὶ ἱκεσίας, νύκτα τινὰ ἐφάνη καθ’ ὕπνον εἰς τὸν Γέροντα ἡ ὑπεράμωμος Θεοτόκος λέγουσα· «Τοῦ λοιποῦ παύσασθε λυπούμενοι διὰ τὴν τοῦ ὕδατος στέρησιν, ἀποβάλατε τὴν ἀθυμίαν καὶ τὴν λύπην· ἀπέλθετε ὀλίγον κάτωθεν τοῦ καθίσματος ὑμῶν εἰς τὸν δεῖνα τόπον, καὶ ἀφοῦ σκάψετε ὀλίγον θέλετε εὕρει τὸ ποθούμενον».
Τὴν πρωΐαν δηλώσας ὁ Ἅγιος Γέρων τὰ ὁραθέντα εἰς τὸν μαθητὴν αὐτοῦ, καὶ περιχαρεῖς γενόμενοι, ἀπῆλθον εἰς τὸν διορισθέντα τόπον· σκάψαντες δὲ ὀλίγον, ὦ τοῦ θαύματος! εὗρον, κατὰ τὴν ἀψευδῆ ἐπαγγελίαν, τῆς πάντα, ὅσα καὶ ἂν βούληται, δυναμένης Μητρὸς τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, τὸ ὕδωρ ἁλλόμενον καὶ ἀναβλύζον, διαυγέστατόν τε καὶ γλυκύτατον, πότιμόν τε καὶ ἰαματικώτατον, πιόντες δὲ ἐξ ἐκείνου μεγάλως ηὐχαρίστησαν διὰ τὴν ταχεῖαν ἐπίσκεψιν καὶ ἀντίληψιν τῆς ὑπερενδόξου Θεομήτορος. Μετὰ δὲ ἡμέρας ἱκανάς, ὡς ἤρχισεν ὁ ὑποτακτικὸς τοῦ Ὁσίου νὰ φυτεύῃ ὀλίγα λάχανα κάτωθεν τοῦ παραρρέοντος ὕδατος καὶ νὰ χρησιμοποιῇ τὸ ὕδωρ αὐτὸ πρὸς πλύσιν ἐνδυμάτων, παρευθὺς τὸ ὕδωρ ἐξέλιπε καὶ ἡ πηγὴ ἐξηράνθη. Καὶ οἱ μὲν Ὅσιοι ἐπὶ τῇ παρ’ ἐλπίδα στερήσει αὐτοῦ μεγάλως λυπηθέντες, ἐδέοντο πολλάκις ἐκτενῶς καὶ μετὰ δακρύων ἱκετεύοντες τὴν πανύμνητον Δέσποιναν Θεοτόκον· ἡ δὲ ὑπερένδοξος Δέσποινα, φανεῖσα καὶ πάλιν ἐν ὁράματι εἰς τὸν Ἅγιον Γέροντα, εἶπεν· «Ἐγὼ μὲν σᾶς ἔδωσα τὸ ὕδωρ πρὸς πόσιν μόνον καὶ διὰ τὰς ἀνάγκας τῆς ζωοτροφίας, σεῖς ὅμως ἐπεδόθητε εἰς περισπασμοὺς καὶ χρησιμοποιεῖτε αὐτὸ εἰς ἄλλας περιττὰς ἀπασχολήσεις· πλὴν ἀπὸ τοῦ νῦν ἐκτὸς τῆς πόσεως καὶ τῆς λοιπῆς ζωοτροφίας μὴ εἰς ἄλλο τοῦτο μεταχειρισθῆτε· ἀπέλθετε λοιπὸν πάλιν εἰς τὸν πρότερον ἴδιον τόπον, καὶ ἀφοῦ σκάψετε θέλετε εὕρει τὸ ζητούμενον».
Οὕτω λοιπὸν κατὰ τὸν λόγον τῆς Παναγίας Θεοτόκου ποιήσαντες, εὗρον μὲν τὸ ὕδωρ, ὄχι ὅμως ὡς τὸ πρότερον, ἐξ ἐπιπολῆς καὶ ἐπιφανείας, ἀλλὰ βαθύτερον ἕως δύο ὀργυιάς, ὡς διασῴζεται καὶ ὁρᾶται μέχρι τῆς σήμερον, ὅπερ ἔκτοτε καὶ εἰς τὸ ἑξῆς (καὶ μέχρι σήμερον) μεταχειριζόμενοι οἱ Ὅσιοι Πατέρες τιμοῦν ὡς ἁγίασμα.