Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου ΓΕΡΟΝΤΙΟΥ τοῦ συστήσαντος τὴν Σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης, ὃς διὰ προσευχῆς πρὸ τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ἐξήγαγε τὸ ἐπάνωθεν αὐτῆς ἀναβλύσαν καὶ μέχριν τοῦ νῦν σῳζόμενον ἁγίασμα.

ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἐχρημάτισεν Ἡγούμενος παλαιᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καλουμένης τῶν Βουλευτηρίων· ἀλλ’ ἐπειδὴ ἡ Μονὴ αὕτη ἦτο παράλιος, διὰ δὲ τὰς τοῦ καιροῦ ἐκείνου ἀνωμαλίας καὶ τὰς ἀλλεπαλλήλους τῶν βαρβάρων ἐπιδρομὰς καὶ συνεχεῖς λεηλατήσεις καὶ ἐνοχλήσεις, δὲν ἠδύναντο νὰ μένωσιν ἐκεῖ οἱ Μοναχοί, ἀφήσαντες οὗτοι τὴν ἰδίαν αὑτῶν Μονὴν ἔρημον, διεσπάρησαν ἔνθεν κἀκεῖθεν καὶ τοὺς ὑψηλοτέρους καὶ κρυφιωτέρους τόπους τῆς Μονῆς καταλαβόντες, ἐν σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς ἀποκρυπτόμενοι ὄντως διῆγον στενὴν καὶ τεθλιμμένην ζωήν· τὸ δὲ Μοναστήριον αὐτῶν, μονωθὲν καὶ ἐρημωθὲν καὶ κατ’ ὀλίγον καταπῖπτον, ἦλθεν εἰς παντελῆ ἀφανισμόν. Μετὰ δὲ πάροδον χρόνων, παυσάσης τῆς ἐπικρατήσεως καὶ κατακυριεύσεως τῶν ἀλλοφύλων, ἀποκατεστάθη ὀλίγον ἡ εἰρήνη· ὅθεν καὶ οἱ Πατέρες ἤρχισαν νὰ συναθροίζωνται πάλιν οὐχὶ εἰς τὴν παραθαλασσίαν Μονὴν αὐτῶν, ἀλλ᾽ ἐπὶ τοῦ δρυμοῦ, ἐκεῖ ἔνθα νῦν ὑπάρχει ἡ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, οἱ μὲν ἐκ τῶν ὑψηλοτέρων μερῶν κατερχόμενοι, οἱ δὲ καὶ ἀλλαχόθεν ἐρχόμενοι. Ἤρχοντο δὲ εἰς τὸν τόπον αὐτὸν ἀφ’ ἑνὸς μὲν διὰ τὸ ἄφθονον ὕδωρ, τὸ ὁποῖον ἀνέβλυζεν ἐκεῖ, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διὰ τὸ νότιον καὶ θερμὸν κλῖμα τῆς τοποθεσίας, πήξαντες δὲ ἐκεῖ μικράς τινας καλύβας ἡσύχαζον εἰς αὐτὰς εἰς ἐλάχιστα πράγματα ἀρκούμενοι, κατὰ μίμησιν τῶν πάλαι θεοφόρων καὶ ἐναρέτων ἀνδρῶν.

Ὁ δὲ Ὅσιος Γερόντιος, ἐπιθυμῶν τὸν ἐρημικώτερον βίον, ἔμεινε μεθ’ ἑτέρου τινὸς ἀδελφοῦ ὑποτακτικοῦ του εἰς τὸ ἄνωθεν μέρος τῆς Σκήτης, ἔκτισε δὲ ἐκεῖ μικρὸν ἡσυχαστήριον μετὰ Ἐκκλησίας εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος, ἡ ὁποία καὶ ἕως τὴν σήμερον φαίνεται. Εἶναι δὲ ὁ Ὅσιος Γερόντιος ὁ πρῶτος ὅστις συνέστησε τὴν ἱερὰν Σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης [1]. Ὁ δὲ προρρηθεὶς ὑποτακτικὸς τοῦ Ὁσίου δεινῶς πάσχων, πολλάκις δὲ καὶ δυσφορῶν, διότι ἦτο ὑποχρεωμένος νὰ κομίζῃ μακρόθεν καὶ διὰ μέσου δυσβάτων καὶ ἀνωφερικῶν ἀτραπῶν τὸ ἀναγκαιοῦν δι’ αὐτοὺς ὕδωρ, συνεβούλευε τὸν Γέροντα ἵνα καὶ αὐτοὶ κατέλθουν μετὰ τῶν λοιπῶν ἀδελφῶν. Ὁ δὲ θεῖος Πατὴρ μετὰ παραινέσεως παραμυθῶν αὐτὸν ἔλεγεν· «Ἔτι μικρόν, ἀδελφέ, ὑπόμεινον καὶ μὴ ἀποκάμῃς ἐργαζόμενος τὸ θεάρεστον αὐτὸ ἔργον, διὰ τὸ ὁποῖον θέλεις λάβει πλουσίαν τὴν μισθαποδοσίαν·


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ Σκήτῃ τῆς Ἁγίας Θεοπρομήτορος Ἄννης ἐξήνθησαν ὡς ρόδα εὔοσμα δεκατρεῖς Ἅγιοι, ἐξ ὧν οἱ τέσσαρες διὰ τοῦ ἀσκητικοῦ αὐτῶν βίου τὸν Κύριον εὐηρέστησαν, οἱ δὲ ἐννέα διὰ τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου τὸν Κύριον ἐδόξασαν. Καὶ πρῶτος μὲν εἶναι ὁ προρρηθεὶς Ὅσιος Γερόντιος· δεύτερος δὲ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Διονύσιος ὁ Ρήτωρ, μετὰ τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ Μητροφάνους (βλέπε ἀνὰ χεῖρας Τόμον σελ. 182) καὶ τέταρτος ὁ Ὅσιος Σωφρόνιος, ὅμοιος τῷ Ἁγίῳ Ἀλεξίῳ. Ἐκ δὲ τῶν Ὁσιομαρτύρων, πρῶτος εἶναι ὁ Ὁσιομάρτυς Μακάριος, ὁ ἐκ Κίου τῆς Βιθυνίας καταγύμενος καὶ ἐν Προύσῃ ἀθλήσας ἐν ἔτει 1590, δεύτερος ὁ Ὁσιομάρτυς Νικόδημος ὁ ἐν Ἐλβασὰν (ἢ Βελεγράδα) τῆς Ἀλβανίας μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1722 (βλέπε ἐν σελ. 234-237), τρίτος ὁ Ὁσιομάρτυς Κοσμᾶς ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1760, τέταρτος ὁ Ἱερομάρτυς Νικήτας εἰς Σέρρας μαρτυρήσας, πέμπτος ὁ Ὁσιομάρτυς Λουκᾶς ἐξ Ἀδριανουπόλεως καταγόμενος καὶ ἐν Μυτιλήνῃ ἀθλήσας ἐν ἔτει 1802, ἕκτος ὁ Ὁσιομάρτυς Ἰλαρίων ὁ ἐκ Κρήτης καταγόμενος καὶ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1804, ἕβδομος ὁ Ὁσιομάρτυς Δαβὶδ ἐκ Κυδωνιῶν καταγόμενος καὶ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας. Τοῦτον τὸν Ἅγιον Δαβὶδ ἰδὼν κρεμάμενον ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, ὁ Νέος Ὁσιομάρτυς ὁ Ἰβηρίτης, ἐθερμάνθη τόσον εἰς τὴν καρδίαν ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς θείας ἀγάπης, ὥστε καὶ ἐμαρτύρησε μετὰ ταῦτα, ὄγδοος ὁ Ὁσιομάρτυς Παῦλος ὁ ἐκ Σοποτοῦ τῆς Πελοποννήσου καταγόμενος καὶ ἐν Τριπόλει μαρτυρήσας καὶ ἔνατος ὁ Ὁσιομάρτυς Νεκτάριος ὁ ἐκ Βρυούλλων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καταγόμενος καὶ ἐν αὐτῇ τῇ ἰδίᾳ αὐτοῦ πατρίδι μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1820 (βλέπε ἐν σελ. 237-251).