ΩΡΑΙΟΖΗΛΗ ἡ Ὁσιοπαρθενομάρτυς, ἡ καλλικέλαδος ἀηδὼν καὶ καθαρὰ περιστερὰ τοῦ Χριστοῦ, οὔτε πόθεν κατήγετο οὔτε ποίους εἶχε γονεῖς γνωρίζομεν. Ὅτι δὲ ἐγεννήθη ὑπὸ Ἑλλήνων γονέων, προσκυνούντων τὰ εἴδωλα, τοῦτο θέλει ἀποδειχθῆ εὐθὺς κατόπιν· διότι ἀπὸ τῶν χρόνων τῶν θεοκηρύκων Ἀποστόλων, ὅταν διεδόθη εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην τὸ κήρυγμοι τοῦ Εὐαγγελίου, ἀπὸ τότε ἐσαγηνεύθη διὰ τῶν λογικῶν δικτύων τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ ἡ σεμνοτάτη αὕτη Ὡραιοζήλη, καὶ λυτρωθεῖσα ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς εἰδωλολατρίας, ἐβαπτίσθη ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου κατὰ τὸ ἔτος πεντήκοντα δύο (52) μ. Χ., φωτισθεῖσα δὲ ἀφιερώθη εἰς μικράν τινα Ἐκκλησίαν τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, μεγάλην μετὰ ταῦτα καταστᾶσαν Μονὴν κειμένην εἰς τὸ μέγα Ρεῦμα τοῦ Βοσπόρου, δεχθεῖσα ὡς γῆ ἀγαθὴ τὸν σπόρον τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἀποστόλου, καὶ τελεσφορήσασα πολὺν καὶ ἑκατονταπλάσιον τὸν καρπόν. Μένουσα δὲ ἐν τῷ Ναῷ ἐκείνῳ ἦτο ἐργάτης, τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐσπούδαζε διὰ τῶν καλῶν ἔργων νὰ γίνεται κήρυξ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καλουμένη Ἰσαπόστολος καὶ ταλαιπωρουμένη μὲ πᾶσαν κακοπάθειαν σώματος. Ὅθεν προστρέχοντες εἰς αὐτὴν πλῆθος πολὺ Ἑλλήνων ὠφελοῦντο ἐκ τῶν καθημερινῶν διδασκαλιῶν της, τὴν μὲν προτέραν κακὴν ζωήν των ἀποπτύοντες, ἐπιστρέφοντες δὲ εἰς τὸν Χριστὸν καὶ μὲ τὴν χάριν αὐτοῦ οἰκειούμενοι. Διὰ τοῦτο ἀπέκτησεν ἡ Ἁγία καὶ ἄλλας δύο ἀκόμη παρθένους, αἱ ὁποῖαι, ἀποστραφεῖσαι τὴν εἰδωλικὴν πλάνην, ἐγνώρισαν τὸν Χριστὸν διὰ τῆς διδασκαλίας της, Θεὸν προαιώνιον καὶ δημιουργὸν τοῦ παντός.
Αὐταὶ λοιπὸν αἱ δύο παρθένοι κατελήφθησαν ὑπὸ τοῦ πόθου τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς συνεχοῦς ἀσκήσεως τῶν ἀρετῶν καὶ σεμνυνόμεναι διὰ τῆς διδασκαλίας τῆς Ὡραιοζήλης ἀπέβλεπον εἰς αὐτὴν ἀκλινῶς μὲ τοὺς νοεροὺς ὀφθαλμούς, ὡς πρότυπον τῆς ἀρετῆς καὶ παράδειγμα, πάντοτε δὲ πυρπολούμεναι ὑπὸ τοῦ ἐνθέου ζήλου ἔχαιρον ἁμιλλώμεναι ἅμιλλαν ἀγαθὴν καὶ ἀξιέπαινον, ποία δηλαδὴ θὰ ὑπερέβαινε τὴν ἄλλην εἰς ἀγρυπνίας, νηστείας, προσευχὰς καὶ τὰς λοιπὰς κακοπαθείας τοῦ σώματος. Ταῦτα δὲ ἐγένοντο μέχρι τῶν χρόνων τοῦ ἀσεβεστάτου βασιλέως Δομετιανοῦ, ὅτε ὁ μισόκαλος διάβολος καὶ τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν πολέμιος κατετήκετο ὑπὸ τοῦ φθόνου, συλλογιζόμενος τὴν ἀνίκητον δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, ὅτε καὶ διὰ τῆς ἀσθενοῦς φύσεως τῶν γυναικῶν ἐνηργεῖτο ἡ ἀρετὴ καὶ πανταχοῦ ηὔξανεν.