Ταῦτα μαθόντες οἱ οἰκεῖοί του ἦλθον καὶ ἐζήτησαν νὰ παραλάβουν τὰ ἅγια τοῦ Ἁγίου λείψανα, ἀλλ’ ἀρνηθέντων τῶν κατοίκων Βελεντζικοῦ προσέφυγον πρὸς ἐκδίκασιν τῆς διαφορᾶς των εἰς τὸ Πατριαρχεῖον, ὅπερ ἀπεφάνθη νὰ μείνῃ μὲν ἐν Βελεντζικῷ ἡ ἁγία Κάρα, ἔνθα καὶ διατηρεῖται εὐωδιάζουσα, τὰ δὲ ἄλλα λείψανα ν’ ἀποδοθοῦν εἰς τὴν πατρίδα του. Ὀστοῦν τῆς χειρὸς τοῦ Ἁγίου εὑρίσκεται καὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Δουσίκου-Τρικκάλων.

Ὁ Ἅγιος, ὡς ἀνωτέρω ἐλέχθη, ἀνεδείχθη θαυματουργὸς εἰς τὰ ζῷα, καὶ ἰδίᾳ εἰς τὰς ἀγέλας τῶν βοῶν. Ὅπου εἰς τὰ περίχωρα ἐμφανίζεται νόσος ἀγελάδων καὶ λοιπῶν ζῴων, καλεῖται ὡς ὁ μοναδικὸς ἰατρός, ἡ δὲ θεραπεία τούτων, ἅμα τῇ ἐμφανίσει τῆς Κάρας τοῦ Ἁγίου, εἶναι βεβαιοτάτη. Ὅπου εἰς νοσοῦσαν ἀγέλην ἢ καὶ μόνον ἀγελάδιον καὶ λοιπὰ ζῷα γίνεται ἁγιασμὸς μὲ τὴν ἱερὰν τοῦ Ἁγίου Κάραν, ἐπέρχεται ἄμεσος ἡ θεραπεία τούτων. Ἐν τῇ ἐνοριακῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Βελεντζικοῦ, ἔνθα φυλάσσεται ἡ ἁγία καὶ θαυματόβρυτος Κάρα, διατηρεῖται ἐπίσης ἁγίασμα ἐκ τοῦ ἁγιασμοῦ τῆς μνήμης του, χρησιμοποιούμενον προχείρως εἰς τὰς ἑκάστοτε ἐμφανιζομένας νόσους εἰς μεμονωμένα κτήνη, ὑπὸ τοῦ ὁποίου καὶ ἐπέρχεται ἡ θεραπεία των.

Εἰς τὸ χωρίον Φλωριάδα Βάλτου, κατὰ τὸ 1909, ὅπου κληθεὶς μετέβη ὁ ἐφημέριος τοῦ Βελεντζικοῦ μὲ τὴν Κάραν τοῦ Ἁγίου δι’ ἐνσκήψασαν ἐπιδημικὴν νόσον τῶν ἀγελάδων, θερίζουσαν καθημερινῶς ταύτας, μετὰ τὸν γενόμενον ἐκεῖ ἁγιασμὸν ἡ νόσος ἐξηφανίσθη, ἅπαντα δὲ τὰ ἀσθενοῦντα ζῷα ἐθεραπεύθησαν, μεθ’ ὅ τακτικῶς ἔκτοτε καλεῖται εἰς τὸ χωρίον τοῦτο ὁ Ἅγιος.

Τὴν περιφέρειαν τῆς Ἐπισκοπῆς τοῦ Ἁγίου ἀπετέλει τὸ Β.Α. τμῆμα τῆς ἐπαρχίας Ἄρτης, καλούμενον Ραδοβύσδι, καὶ ἀποτελούμενον ἐκ τῶν δύο τέως δήμων Ἡρακλείας (Κάτω Ραδοβύσδι) καὶ Τετραφυλίας (Ἄνω Ραδοβύσδι), ὅπερ τμῆμα ἀπετέλει ἀρχῆθεν καὶ μέχρι τοῦ ἔτους 1830 ἐπισκοπήν, μὲ ἕδραν τὸ χωρίον Βελεντζικόν, κωμόπολιν τότε. Ἐν ταύτῃ ἐχρημάτισαν Ἐπίσκοποι γνωστοὶ (κατὰ δοκίμιον τοῦ τέως Μητροπολίτου Ἄρτης Σεραφείμ, εὑρισκόμενον εἰς τὰς Ἱερὰς Μονὰς Μελάτων Ἄρτης, Δουσίκου Τρικκάλων καὶ ἀλλαχοῦ): α’. Παρθένιος ὁ ἐν Ἁγίοις, περὶ οὗ ὁ λόγος, ἀποβιώσας τῇ 21ῃ Ἰουλίου 1777, β’. Καλλίνικος (1777-1810) καὶ γ’. Γρηγόριος (1810-1830), ὅτε καὶ κατηργήθη ἡ Ἐπισκοπὴ αὕτη.