ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ὁ ἀοίδιμος οὗτος νέος Ὁσιομάρτυς κατήγετο ἀπὸ τὸ Ἐλβασάν, κώμην τῆς Ἀλβανίας, γεννηθεὶς ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς· ἐλθὼν δὲ εἰς ἡλικίαν, ἔλαβε γυναῖκα καὶ ἀπέκτησε τέκνα. Συναναστρεφόμενος δὲ μὲ τοὺς Ἀγαρηνοὺς καὶ παρακινούμενος ἀπὸ αὐτούς, ἐδελεάσθη καὶ ἠρνήθη φεῦ! τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ· μετὰ ταῦτα τόσον ἀφωσιώθη εἰς τὴν θρησκείαν τῶν Ἀγαρηνῶν, ὥστε βιαίως ἐτούρκευσε καὶ τὰ τέκνα του, ἐκτὸς ἑνός, τὸ ὁποῖον ἔλαβον κρυφίως μερικοὶ Χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔστειλαν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος· ἀλλ᾽ ἐκεῖνος ἐξετάζων διὰ νὰ εὕρῃ καὶ ἐξισλαμίσῃ αὐτό, ἔμαθεν ὅτι εὑρίσκεται εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος· παρευθὺς τότε ἐκίνησε μὲ πολὺν θυμὸν καὶ μετέβη εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἔχων σκοπόν, ἐὰν τὸ εὕρῃ, νὰ προξενήσῃ εἰς τὰ Μοναστήρια μεγάλην ζημίαν· ἀλλ’ ὁ Θεὸς ὁ φιλάνθοωπος, ὁ θέλων πάντας σωθῆναι, ᾠκονόμησεν εἰς αὐτὸν τὴν σωτηρίαν μὲ τρόπον θαυμάσιον· διότι ἀντὶ νὰ εὕρῃ τὸ παιδίον καὶ νὰ τὸ τουρκεύσῃ, ἐπέστρεψεν αὐτὸς εἰς μετάνοιαν, ἐλθὼν δὲ εἰς ἑαυτόν ἐγνώρισε τὸ κακὸν ὅπου ἔπαθε, παρῄτησε δὲ ὁμοῦ μὲ τὸν ἰσλαμισμὸν καὶ τὸν κόσμον καὶ ἔμεινεν εἰς τὸ Ὄρος καὶ ἔγινε καλόγηρος, μετονομασθεὶς Νικόδημος· καὶ εἰς τόσην μετάνοιαν ἦλθεν, ὥστε ἔκαμε τρεῖς χρόνους ἄκραν νηστείαν, κλαίων καθ’ ἑκάστην πικρῶς καὶ παρακαλῶν τὸν Θεὸν νὰ τοῦ συγχωρήσῃ τὸ μέγα παράπτωμα τῆς ἀρνήσεως.
Τοιουτοτρόπως λοιπὸν ἀγωνιζόμενος, ἤκουσε, μερικοὺς Πατέρας, οἵτινες ἔλεγον, ὅτι ὅποιος ἀρνηθῇ τὸν Χριστὸν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, συμφέρει πολλὰ εἰς αὐτὸν νὰ τὸν ὁμολογήσῃ πάλιν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ἐκ τούτου ἦλθεν εἰς ἐπιθυμίαν νὰ μαρτυρήσῃ· ἀκούων δὲ περὶ τοῦ Ὁσίου Ἀκακίου, ὅστις ἠσκήτευεν εἰς τὸ Καυσοκαλύβι, ἐπορεύθη πρὸς αὐτὸν διὰ νὰ λάβῃ τὴν εὐχήν του καὶ νὰ τὸν συμβουλευθῇ τί πρέπει νὰ κάμῃ. Εὐθὺς δὲ ὡς εἶδε τὸν Ὅσιον, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας του καὶ ἔκλαιεν ὥραν πολλήν. Ὁ δὲ Ὅσιος, λαμβάνων αὐτὸν ἀπὸ τὰς χεῖρας καὶ καλέσας αὐτὸν ἐξ ὀνόματος χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζῃ, τὸν ἀνήγειρε καὶ τὸν παρηγόρησεν ἱκανῶς διὰ τὴν σωτηρίαν του· ἔπειτα ἀνεχώρησεν ὀλίγον καὶ προσηύχετο νοερῶς. Οἱ δὲ εὑρεθέντες τότε ἐκεῖ εἶδον φῶς, ὡς ἀστέρα, τὸ ὁποῖον κατέβη ἀπὸ τὸν οὐρανὸν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπόν του· ὕστερον ἐγύρισεν εἰς τὸν εὐλογημένον Νικόδημον καὶ τοῦ εἶπε λόγον τινὰ μυστικόν, μὲ τὸν λόγον δέ, εὐθύς, ἡ μὲν λάμψις ἔφυγεν ἀπὸ τὸν Ὅσιον, κατάνυξις δὲ μεγάλη ἐγεννήθη εἰς τὸν Νικόδημον, ὅστις κεντηθεὶς ἀπὸ ἐκείνην τὴν θείαν χάριν, ἔκραξε μεγαλοφώνως.