Ἐκτὸς δὲ τῆς χάριτος ταύτης εἶχεν ὁ Ὅσιος καὶ τὴν τοῦ προορατικοῦ, διότι ὅταν ἐπήγαινε πρὸς τὸν Ὅσιον ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος (ὅστις καὶ τὸν Βίον τούτου συνέγραψε) μετ’ ἄλλων δύο Πατέρων, πρὶν φθάσωσιν εἰς τὸ Μοναστήριόν του προϋπήντησαν αὐτοὺς οἱ μαθηταὶ τοῦ Ὁσίου, οἱ ὁποῖοι μόλις εἶδον αὐτούς, ἔπεσον εἰς τὴν γῆν καὶ τοὺς προσεκύνουν μὲ πολλὴν ταπείνωσιν, λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· «Βεβαίως αὐτοὺς τοὺς τρεῖς Πατέρας ὅπου ἔρχονται ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα ὁ διδάσκαλος ἡμῶν γνωρίζει». Συνώδευσαν λοιπὸν τούτους μέχρι τοῦ κελλίου τοῦ Ὁσίου, ὅστις μόλις εἶδεν αὐτοὺς τοὺς προσεκύνησε καὶ πλύνας τοὺς πόδας των, προσηυχήθη μετ’ αὐτῶν· οὗτοι εἶτα μετὰ τῶν μαθητῶν του ἐκοινώνησαν τὰ θεῖα Μυστήρια, καὶ μετὰ τοῦτο ἐφίλευσεν ἅμα καὶ ἐδίδασκεν αὐτούς τε καὶ τοὺς μαθητάς του, ὄντας τὸν ἀριθμὸν πέντε χιλιάδας, νὰ φυλάττωσι τὰς Τετράδας καὶ τὰς Παρασκευάς, λέγων ὅτι «τὴν μὲν Τετάρτην ἐπρόδωσεν ὁ Ἰούδας τὸν Χριστόν, τὴν δὲ Παρασκευὴν τὸν ἐσταύρωσαν», τοὺς ἐδίδασκεν ὡσαύτως νὰ ὦσι καθαροὶ ἑρμηνεύων εἰς αὐτοὺς διὰ καταλλήλων φράσεων τὸ ρητὸν τῆς Γραφῆς· «Ἕκαστος γάρ, φησιν, οὐκ ἐκ τῶν λόγων, ἀλλ’ ἐκ τῶν ἰδίων ἔργων ἢ δοξασθήσεται ἢ αἰσχυνθήσεται».
Τοιαύτη λοιπὸν ἦτο ἡ πολιτεία τοῦ μεγίστου τῶν διδασκάλων Ἀπολλῶ, ὅστις τόσην μεγάλην παρρησίαν εἶχε πρὸς τὸν Θεόν, ὥστε διὰ τῶν μεγάλων θαυμάτων του ἐπίστευσεν ἅπασα ἡ Αἴγυπτος εἰς τὸν Χριστόν. Οὕτω λοιπὸν καλῶς ἀγωνισάμενος ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.