Ἄλλοτε πάλιν συνεπλάκησαν δύο χωρία, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ ἓν Χριστιανικόν, τὸ δὲ ἕτερον τῶν εἰδωλολατρῶν· εἰσελθὼν λοιπὸν ὁ Ὅσιος εἰς αὐτὰ ἐζήτει νὰ εἰρηνεύσῃ αὐτούς, ἀλλ’ ὁ ἀρχηγὸς τῶν ἀπίστων δὲν ἐπείθετο, ὡς ὑπερήφανος, ἀλλ’ ἔλεγε· «Ἐν ὅσῳ ἐγὼ ζῶ ποτὲ δὲν θὰ γίνῃ ἀγάπη». Ὁ δὲ Ὅσιος τοῦ λέγει· «Οὕτω νὰ γίνῃ, καθὼς εἶπας· νὰ ἀποθάνῃς λοιπὸν μόνον σύ, διὰ νὰ γίνῃ ἀγάπη· τὸ δὲ σῶμά σου νὰ ἐξεμέσῃ ἡ γῆ καὶ νὰ τὸ φάγωσι τὰ θηρία». Οὕτω καὶ ἐγένετο· οἱ δὲ εἰδωλολάτραι, ἰδόντες τὴν πρόρρησιν τοῦ Ὁσίου πραγματοποιηθεῖσαν, ἐπίστευσαν καὶ πάντες ἐβαπτίσθησαν. Ἄλλοτε δὲ πάλιν, ἐνῷ ἑώρταζε τὴν τῆς Λαμπρῆς πανήγυριν μετὰ τῶν μαθητῶν του καὶ δὲν εἶχον εἰμὴ μόνον ξηρὸν ἄρτον καὶ χόρτα, εἶπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ὅσιος· «Ἀδελφοί, ἐὰν ἔχωμεν πίστιν εἰς τὸν Θεόν, ἂς ζητήσῃ ἕκαστος ὅ,τι ὀρέγεται διὰ νὰ μᾶς τὸ στείλῃ ὁ πλουσιόδωρος». Οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν, ὅτι αὐτοὶ δὲν ἦσαν ἄξιοι νὰ ζητήσωσι τοιοῦτόν τι, ἀλλ’ ὅτι αὐτὸς ἠδύνατο νὰ ζητήσῃ καὶ ἔτι τούτου μεγαλύτερον. Τότε τοῦ Ὁσίου ποιήσαντος εὐχήν, βλέπουσιν, ὢ τοῦ θαύματος! εἰς τὴν θύραν τοῦ σπηλαίου πολλοὺς ἀνθρώπους κομίζοντας φαγητὰ ἐξ ὅλων τῶν εἰδῶν, συνάμα δὲ καὶ διάφορα ὀπωρικά, ἅτινα σπανίως ἐκεῖνον τὸν καιρὸν εὑρίσκοντο, ἤτοι σταφύλια, ρόδια καὶ ἄλλα τοιαῦτα, ἅτινα γίνονται τὸν Αὔγουστον, οἵτινες μόλις τὰ ἔφεραν ἔγιναν ἄφαντοι. Ὁ δὲ Ἀπολλὼς μετὰ τῶν μαθητῶν του εὐχαριστήσας πρότερον τὸν Κύριον εἶτα ἐνεπλήσθη μετ’ αὐτῶν παντὸς ἀγαθοῦ. Τόσον δὲ πολλὰ ἦσαν τὰ ἀγαθὰ ταῦτα, ὥστε ἐπήρκεσαν αὐτοὺς μέχρι τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.

Ἄλλοτε πάλιν ὑπῆρχεν εἰς τὴν Θηβαΐδα μεγάλη στέρησις τῶν ἀναγκαιοτέρων· ὅθεν ἔδραμον οἱ ἐγχώριοι μετὰ τῶν γυναικῶν των καὶ τῶν τέκνων των εἰς τὸν Ὅσιον, ζητοῦντες τὴν εὐλογίαν του ὡς καὶ τροφάς. Ὁ δὲ Ὅσιος ὑπεδέχθη πάντας εὐσπλάγχνως καὶ ἔδωκεν εἰς αὐτοὺς ὅσα φαγητὰ τοῦ εὑρέθησαν· ἀλλ’ ἐπειδὴ ἦσαν πολλοὶ καὶ δὲν ἐχόρτασαν, διὰ τοῦτο εἶπε καὶ τοῦ ἔφερον τοὺς ὀλίγους ἄρτους, οἵτινες ἔμειναν, διὰ νὰ φάγωσιν οἱ γέροντες· ὁ δὲ Ὅσιος πρῶτον προσευχηθεὶς ἔσωθεν, εἶτα δὲ στραφεὶς πρὸς τὸν λαὸν εἶπε· «Δὲν πιστεύετε ὅτι ἡ χεὶρ τοῦ Δεσπότου δύναται νὰ πολλαπλασιάσῃ τούτους τοὺς μείναντας ἄρτους; Οὕτω λέγει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, οὗτοι οἱ ἄρτοι νὰ μὴ ἐκλείψωσιν, ἕως τοῦ θέρους, ὅτε θὰ γίνῃ ἐσοδεία». Καὶ οὕτως ἐγένετο, διότι ἐτρέφοντο καθημερινῶς, ἐπὶ τέσσαρας μῆνας. Τοῦτο δὲ ἐγένετο πολλάκις διότι ὅταν ἦτο ἔλλειψις ἢ σίτου ἢ ἐλαίου, ἤρχοντο πρὸς τὸν Ὅσιον καὶ διὰ τῆς προσευχῆς του ἐπλήθυνεν αὐτά.