Καὶ ποία γλῶσσα δύναται νὰ διηγηθῇ κατὰ μέρος τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ ἡρωϊκὰ παλαίσματα τοῦ θαυμασίου τούτου ἀνδρός; Τὶς νὰ διηγηθῇ τὴν ὁλονύκτιον στάσιν, τὸ ἀείρροον δάκρυ, τοὺς κατωδύνους στεναγμούς, τὴν τῆξιν τοῦ σώματος, τὴν ἀνεξάλειπτον ἐν μνήμῃ μελέτην τοῦ θανάτου, τὴν πρὸς τὸν πλησίον καὶ τὸν Θεὸν ἀγάπην καὶ πρὸ πάντων τὴν ἀπαύστως καὶ ἀενάως ἐκ καρδίας βρύουσαν εὐχήν, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἔργον ἀκατάπαυστον ἀπὸ νεότητος μέχρι τέλους τῆς ζωῆς αὐτοῦ; Δι’ ἃ καὶ ὁ Θεὸς ἠγάπησεν αὐτὸν καὶ ἐσκήνωσεν εἰς αὐτὸν ἡ Χάρις τῆς Παναγίας Τριάδος καὶ ἐγένετο θεῖον καταφύγιον τῶν Χαρίτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅθεν κατέστη τύπος καὶ ἀπομίμησις τοῦ πραοτάτου καὶ ταπεινοῦ τὴν καρδίαν Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς ἐλθὼν εἰς βάθος ταπεινώσεως τῆς καρδίας. Ἀπὸ δὲ τὸ ἑξῆς διήγημα ἂς γνωρίσῃ ἕκαστος εἰς ποῖον μέτρον ἀρετῆς ἔφθασε.
Καιρόν τινα, μεταβὰς ὁ Ὅσιος εἴς τινα φίλον του Μοναχὸν καὶ μὴ εὑρὼν αὐτὸν εἰς τὸ κελλίον του, ἀνέμενεν αὐτὸν ἕως ὅτου ἐνύκτωσε καὶ τότε ἦλθεν ὁ Μοναχὸς καὶ ἀφοῦ συνωμίλησαν ἠθέλησε νὰ ἀναχωρήσῃ· ὁ καιρὸς ὅμως ἐσκοτείνιασε καὶ ἤρχισε νὰ βρέχῃ. Ὁ δὲ φίλος του δὲν τὸν ἄφηνε νὰ ἀναχωρήσῃ, ἀλλ’ αὐτὸς ὁ εὐλογημένος ἐπειδὴ εἶχεν ἐντολὴν ἀπὸ τὸν μακαρίτην Γέροντά του νὰ μὴ κοιμᾶται ποτὲ ἔξω τοῦ κελλίου του, δὲν ἠθέλησε νὰ μείνῃ καὶ ἐξεκίνησε νὰ ὑπάγῃ, τόσον ὅμως πολὺ ἐσκοτείνιασε καὶ τόσον ραγδαία βροχὴ ἔπιπτεν, ὥστε δὲν ἤξευρε τελείως ποῦ εὑρίσκετο καὶ ποῦ ὑπάγει· ὅθεν, μὴ ἔχων τί ἄλλο νὰ πράξῃ ἐβόησε πρὸς τὸν Κύριον, λέγων· «Κύριε, σῶσον με, ἀπόλλυμαι». Ταῦτα εἰπών, ὤ τοῦ θαύματος! εὑρέθη ἔμπροσθεν τοῦ κελλίου του. Ἐπειδὴ δὲ ἦλθεν ἡ ὥρα ν’ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τὸν μάταιον τοῦτον κόσμον καὶ νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν Χριστὸν ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ· ὁ δὲ Θεὸς θέλων νὰ δοξάσῃ τὸν δοῦλον του μετὰ τὴν κοίμησίν του, τόσην πολλὴν καὶ ἄρρητον εὐῳδίαν μύρου ἐδώρησεν εἰς τὸν τάφον τοῦ τρισμακαρίου ἐπὶ τεσσαράκοντα ἡμέρας, ὥστε ᾐσθάνοντο αὐτὴν οἱ Πατέρες κάτω εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἐσφιγμένου εἰς διάστημα ἑνὸς μιλίου καὶ περισσότερον, δοξάσας οὕτω αὐτὸν ὁ Θεὸς διὰ τὴν καθαρότητά του καὶ τὴν θεάρεστον πολιτείαν του. Ἐκοιμήθη δὲ ἐν Κυρίῳ ἐν ἔτει ͵ασπ’ (1280), οὗ ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.