καὶ δὲν ἔπραξε καθὼς πράττουσιν ἄφρονές τινες, οἱ ὁποῖοι μόνοι των ἀναγορεύονται διδάσκαλοι τῆς τοιαύτης οὐρανίου καὶ ὑψηλῆς ἐπιστήμης καὶ τῶν ὁποίων τὸ τέλος εἶναι ἡ πλάνη ἤ, καὶ ἂν δὲν πλανηθῶσι, περνοῦν ὅμως τὸν δίαυλον τῆς ζωῆς των ἀνοήτως καὶ ἀνωφελῶς· καθότι οἱ ἄνευ ὁδηγοῦ ἀρχάριοι, μὴ δυνάμενοι νὰ διακρίνωσι τὰς Χάριτας τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀπὸ τὰς φαντασίας τοῦ ἐχθροῦ, τὰς πρὸς ἀπάτην τῶν ἀρχαρίων παρασκευαζομένας παρ’ αὐτοῦ, δέχονται αὐτάς, φεῦ! ὡς ἐκ θείου Πνεύματος ἐνεργουμένας· δὲν πράττουσιν ὅμως οὕτως οἱ ὑπὸ ἐμπείρων πνευματικῶν ὁδηγούμενοι, διότι αὐτοὶ πολυειδῶς καὶ πολυτρόπως πειρασθέντες ἀπὸ τῶν προσβολῶν τοῦ ἐχθροῦ, δύνανται τοὺς ὑπ’ αὐτῶν ὁδηγουμένους καὶ πειραζομένους ὑπὸ τοῦ ἐχθροῦ νὰ βοηθήσωσι, κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, διότι αὐτοὶ πρῶτον πειρασθέντες δύνανται «τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι» (Ἑβρ. β’ 18).

Πρέπει δὲ νὰ μανθάνωμεν, καὶ νὰ λαμβάνωμεν, παράδειγμα καὶ ἀπὸ τὰς ἀνθρωπίνας τέχνας καὶ ἐπιστήμας· διότι, ἐαν ταύτας μὲ τὰς χεῖρας ἡμῶν ψηλαφῶμεν, μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τὰς βλέπωμεν καὶ μὲ τὰ ὦτά μας τὰς ἀκούωμεν καὶ πάλιν μόνοι μας δὲν δυνάμεθα νὰ τὰς μάθωμεν, ἀλλὰ χρειαζόμεθα τεχνίτην καὶ διδάσκαλον, πῶς δὲν εἶναι μωρὸν καὶ ἀνόητον νὰ φαντάζεταί τις ὅτι δὲν χρειάζεται διδάσκαλον εἰς τὴν πνευματικὴν ταύτην τέχνην τὴν δεινοτέραν ἁπασῶν τῶν τεχνῶν, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἀόρατος καὶ κεκρυμμένη καὶ θεωρεῖται ἀπὸ μόνους τοὺς καθαροὺς τῇ καρδίᾳ, ἡ δὲ ἀμάθεια καὶ ἀπειρία τῆς τέχνης ταύτης οὐχὶ πρόσκαιρον ζημίαν, ἀλλὰ ψυχικὴν ἀπώλειαν γεννᾷ; Ὅθεν ὁδηγούμενος καὶ ποδηγετούμενος παρὰ τοῦ ρηθέντος πνευματικοῦ ἐκείνου ἀνδρὸς εἰς τὸ πῶς νὰ ἀντιτάσσεται κατὰ τῶν προσβολῶν καὶ τῶν διαφόρων παγίδων τῶν παρασκευαζομένων καθ’ ἡμῶν ὑπὸ τοῦ μισανθρώπου διαβόλου, ἐγένετο ἄριστος καὶ δοκιμώτατος Μοναχός, ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ καθ’ ἑκάστην θέμενος, καὶ ἀποτυπώσας εἰς ἑαυτὸν τὰς τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ πατρὸς ἀρετάς, ὡς ἀποτυποῦνται εἰς τὸν ἁπαλὸν κηρὸν αἱ γραμμαὶ τῆς σφραγῖδος διὰ τῶν ἀρετῶν δὲ αὐτῶν κατήντησεν εἰς θεῖον ἔρωτα, ὁ ὁποῖος τοσοῦτον ἀνακουφίζει τὸ σῶμα τοῦ ἀγαπῶντος, ὥστε ὅσους ἀγῶνας καὶ κόπους ἂν κάμνῃ δὲν αἰσθάνεται κάματον, διότι δίδει πτερὰ εἰς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ὁ θεῖος οὗτος ἔρως καὶ ὄχι μόνον τοὺς περὶ ἀρετῆς γινομένους κόπους εἰς οὐδὲν λογίζεται, ἀλλὰ καὶ δάκρυα ἄφθονα καταχέει ἐνθυμούμενος τὸν ἀγαπώμενον γλυκύτατον Ἰησοῦν Χριστόν, κατὰ τὸν ἀβρᾶν Ἰσαάκ, λέγοντα οὕτως· «Ἔθος γὰρ τοῖς ἐρωμένοις ἐκ τῆς μνήμης τῶν ἀγαπητῶν ἐξάπτειν δάκρυα», ἐπειδὴ δὲ τοιαύτην εἶχε καὶ οὗτος ἀγάπην, οὐδέποτε ὑστερεῖτο ἐκ τῶν δακρύων.