Ἡ δὲ ἐκ βαθέων στενάξασα ἔλεγε· «Πιστεύω, Κύριε, ὅτι καθὼς γινώσκεις φανερὰ ὅλα τὰ κρύφια καὶ ἄγνωστα, οὕτως εἶσαι μὲ τὴν θείαν Χάριν καὶ παντοδύναμος. Λοιπὸν ὡς ἐλεήμων θεράπευσον τὰς ὀδύνας μου». Τότε τῆς εἶπεν ὁ Ὅσιος νὰ τοῦ δείξῃ τὸ πάθος της καὶ ἰδὼν αὐτὸ ἐθαύμασε λέγων· «Χαλεπὸν εἶναι τὸ πάθος σου καὶ δυσίατον, ἀλλ’ ἡ πίστις ὑπερνικᾷ καὶ ἡ ἐλπὶς καρποῦται τὴ ἴασιν. Ὕπαγε λοιπὸν εἰς εἰρήνην καὶ πλέον δὲν θέλεις πονέσει». Ταῦτα εἰπών, ἔμεινεν ἡ γυνὴ τεθεραπευμένη καὶ ἀπῆλθε χαίρουσα καὶ δοξάζουσα τὸν Θεόν, ἐκήρυττε δὲ πανταχοῦ τὸ θαυμάσιον, φημίζουσα εἰς ὅλους τὸν Ὅσιον.
Ἀπὸ ταῦτα τὰ ὁποῖα ἐγράψαμεν, ἂς ἐννοήσῃ ἕκαστος πόσην χάριν ἐπλούτησεν ὁ Πατάπιος παρὰ Κυρίου καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ περιεργαζώμεθα περισσότερον, διότι ἐκ τῶν ὀνύχων ὁ λέων γνωρίζεται. Λοιπὸν ἄς ἔλθωμεν εἰς τὴν κοίμησιν αὐτοῦ, νὰ δώσωμεν τέλος τῆς διηγήσεως. Οὗτος ὁ μέγας τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος καὶ τῆς ἀρετῆς ἀληθῶς τύπος ἔμψυχος, ἐστόλισε τὴν πολιτείαν αὐτοῦ μὲ ἔργα καὶ θαύματα καὶ ὅταν ἔμελλε νὰ μετασταθῇ ἀπὸ τὴν πρόσκαιρον ζωὴν ταύτην εἰς τὴν αἰώνιον, συνήχθησαν ὅλοι οἱ Ἀσκηταὶ καὶ ἔκλαιον τὴν ἀναχώρησιν αὐτοῦ, νομίζοντες κοινὴν ὀρφανίαν τὴν τούτου ὑστέρησιν καὶ ὀδυρόμενοι τὸν χωρισμὸν αὐτοῦ ἔλεγον· «Ὦ Πάτερ γλυκύτατε καὶ παμπόθητε, διατί ἐγκαταλείπεις ὀρφανὰ τὰ τέκνα σου καὶ ὑπάγεις εἰς ἄλλην πατρίδα τόσον γρήγορα; Ὤ! ποῖος νὰ καταπαύσῃ τὴν λύπην μας; Ποῖος θὰ θεραπεύῃ τώρα τὰ τραύματα τῶν ψυχῶν μας; Ὤ τῆς συμφορᾶς! καὶ πῶς νὰ ὑπομείνωμεν τὴν ὑστέρησίν σου οἱ τάλανες;».
Αὐτὰ καὶ ἕτερα λέγοντες, αὐτοὶ μὲν ἔκλαιον, διεκτραγῳδοῦντες τὸ πάθος καὶ τὴν θλῖψιν των. Ὁ δὲ Ὅσιος δὲν ἔδειξε οὐδεμίαν δειλίαν ἢ φιλοζωΐαν ἔναντι τοῦ θανάτου. Ἀλλ’ εἶπε ταῦτα πρὸς αὐτοὺς μὲ ὄμμα ἱλαρὸν καὶ πασίχαρον· «Μὴ μὲ ἀποχαιρετᾶτε, ἠγαπημένα μου τέκνα, μὲ δάκρυα, διότι πολλὴν βλάβην δίδετε μὲ αὐτὰ καὶ εἰς ἐμὲ καὶ εἰς τὸν ἑαυτόν σας. Ἀλλ’ εἴπατε εὐχὰς πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ποιήσατε κοινῶς διὰ τὴν ψυχήν μου παράκλησιν, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον σᾶς δίδει πολλὴν ὠφέλειαν». Ταῦτα λέγων κατέπαυσε τοὺς ὀδυρμοὺς αὐτῶν καὶ τὰ δάκρυα· τοὺς ἔκαμε δὲ διδαχὴν σοφωτάτην περὶ τῆς αἰωνίου μακαριότητος. Ἔπειτα ἐποίησε προσευχὴν δι’ αὐτοὺς καὶ οὕτως ἀφῆκεν εἰς χεῖρας Θεοῦ τὴν μακαρίαν ψυχήν του χαίρουσαν. Τὸ δὲ ἱερὸν καὶ πάνσεπτον Λείψανον αὐτοῦ ἐνεταφίασαν εἰς τὸν σεβάσμιον Ναὸν τοῦ Τιμίου Προδρόμου, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος, τῆς μιᾶς Θεότητος. ᾟ πρέπει τιμὴ καὶ προσκύνησις, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν [1].