«Ἐλέησόν με διὰ τὸν Κύριον, υἱὲ τοῦ Φωτὸς καὶ τῆς Χάριτος, καὶ φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, νὰ ἴδω καὶ ἐγὼ ὁ ἀνάξιος τὰ ὁρατὰ ταῦτα πράγματα, ὅπως ὑμνήσω διὰ τῶν κτισμάτων τὸν Κτίσαντα». Ταῦτα λέγοντος τοῦ τυφλοῦ, τὸν ἐλυπήθη ὁ Ὅσιος ὡς ἐλεήμων καὶ εὐσπλαγχνικώτατος, ἀλλὰ δὲν ἐτόλμα, ὡς ταπεινόφρων, νὰ ἐπιχειρισθῇ τοιαύτην πρᾶξιν, νομίζων ἑαυτὸν ἀνάξιον καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν διὰ νὰ ἴδῃ καὶ τὴν γνώμην του· «Τὶ θαυμάσιον ἐγνώρισες εἰς ἐμὲ καὶ ζητεῖς παρ’ ἐμοῦ πρᾶγμα, τὸ ὁποῖον δὲν δύναται ἄλλος νὰ τελέσῃ εἰμὴ μόνον ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου καὶ παντοδύναμος;». Τότε ὁ νέος ἐφώναξεν ἐλεεινότερα μετὰ δακρύων δεόμενος καὶ μὲ λόγους ταπεινοὺς ἐβεβαίωνε τὴν ἀναμφίβολον πίστιν αὐτοῦ, ὅτι ἠδύνατο ὁ Ὅσιος νὰ τοῦ δώσῃ τὴν ποθουμένην θεραπείαν, ὡς τοῦ Χριστοῦ δοῦλος γνήσιος. Τότε ὁ Ὅσιος εἶπε πρὸς αὐτὸν μετὰ πίστεως· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ὅστις φωτίζει τυφλοὺς καὶ νεκροὺς ἀνιστᾷ ἀνάβλεψον». Ταῦτα εἰπὼν (ὢ τοῦ μεγίστου θαυματουργήματος!) ἐφωτίσθη ὁ πρῴην τυφλὸς καὶ ἐδόξασε τὸν Θεὸν ἀγαλλόμενος. Ταῦτα βλέποντες οἱ παρόντες ἐθαύμαζον καὶ δεικνύοντες τοῦτον ἔλεγον· «Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός, τὸν ὁποῖον ἐφώτισεν ὁ Πατάπιος».

Ἄλλος δέ τις ἄνθρωπος ἦτο εἰς τὸ Βυζάντιον ὑδρωπικός· ὅθεν ἦτο πολὺ ἐξωγκωμένη ἡ κοιλία του καὶ ἐξώδευσεν ὅλην του τὴν περιουσίαν εἰς ἰατρούς· ἀλλ’ ἐκείνους μὲν ὠφέλησεν ὀλίγον, εἰς τὸν ἑαυτόν του ὅμως δὲν ἐγνώρισε οὐδεμίαν ὠφέλειαν. Ὅταν λοιπὸν εἶδεν ὅτι ἡ ἀνθρωπίνη βοήθεια δὲν ἠδύνατο νὰ τὸν θεραπεύσῃ, ἔδραμε πρὸς τὸν Ὅσιον καὶ δεικνύων εἰς αὐτὸν τὸ χαλεπὸν πάθος, ἐδέετο νὰ κάμῃ ἔλεος εἰς αὐτόν καὶ νὰ παρακαλέσῃ τὸν Κύριον δι’ αὐτόν. Ὁ δὲ Ἅγιος βλέπων τοιοῦτον σχῆμα ἐλεεινὸν ἐλυπήθη· διότι δὲν ἦτο μόνον εἰς τὴν κοιλίαν τὸ πάθος, ἀλλὰ εἰς ὅλον τὸ σῶμα του, τὸ δὲ δέρμα του ἦτο πρησμένον ὡς ἀσκὸς καὶ τοῦ ἔδιδεν ὀδύνην ἀπερίγραπτον. Πρῶτον λοιπὸν ἐποίησεν ὁ Ἅγιος προσευχὴν μετὰ δακρύων πρὸς τὸν Κύριον, ἔπειτα ἐσημείωσε σταυρὸν εἰς τὴν κοιλίαν τοῦ πάσχοντος καὶ τὸν ἔχρισε μὲ τὸ ἔλαιον τῆς κανδήλας, λέγων· «Ὁ Δεσπότης Χριστός, ὅστις καὶ τὸν ὑδρωπικὸν ἰάτρευσεν, αὐτὸς καὶ σὲ θέλει σήμερον θεραπεύσει ὡς εὔσπλαγχνος». Ταῦτα τοῦ Ὁσίου λέγοντος, οἱ μὲν δεσμοὶ τῶν ὑγρῶν τῆς κοιλίας ἐλύθησαν, οἱ δὲ φυσικοὶ πόροι ἐξέβαλον ὅλα τὰ ἀκάθαρτα ὑγρὰ καὶ ἔμεινεν ὁ ἀσθενὴς ὅλος ὑγιὴς εἰς μίαν στιγμήν, εἰς θαῦμα καὶ ἔκπληξιν τῶν ὁρώντων.