Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλ’ ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! καὶ μὲ ἀνθρωπίνην φωνὴν ἐφώναξαν αἱ ἡμίονοι εἰς ἐπήκοον πάντων, θριαμβεύουσαι μὲν τὴν ἀσπλαγχνίαν καὶ ἀλογίαν τοῦ βασιλέως καὶ ὀνομάζουσαι αὐτὸν τυφλὸν καὶ ἀναίσθητον, φανερώνουσαι δὲ ὅτι εἰς ἐκεῖνον τὸν ἴδιον τόπον πρέπει νὰ ἐνταφιάσωσι τὸ Λείψανον τοῦ Ἁγίου. Ταῦτα βλέπων καὶ ἀκούων ὁ βασιλεὺς ἐγέμισεν ἀπὸ θάμβος καὶ ἔκστασιν· ὅθεν μὲ στεναγμοὺς καὶ συντετριμμένην καρδίαν καὶ μὲ πικρὰ δάκρυα παρεκάλει τὸν Κύριον, ἵνα γίνῃ ἵλεως εἰς αὐτόν, φωνάζων ὅτι ἐξ ἀγνοίας ἔγιναν τὰ παρ’ αὐτοῦ πραχθέντα. Παρευθὺς τότε προστάσσει νὰ ἐνταφιασθῇ τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν καὶ μὲ τιμὴν ὑπερβάλλουσαν, νὰ κτισθῇ δὲ μὲ σπουδὴν προθυμοτάτην δι’ ἐξόδων βασιλικῶν οἰκία καὶ νοσοκομεῖον μεγαλώτατον διὰ τὴν ἀνάπαυσιν τῶν λωβῶν καὶ νὰ ἀφιερωθῶσιν εἰς αὐτὸ πολλὰ κτήματα καὶ σιτηρέσια. Τὸ τίμιον λοιπὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου Ζωτικοῦ ἀπὸ τότε καὶ ἕως τοῦ παρόντος δὲν παύει νὰ θαυματουργῇ ἄπειρα θαύματα μὲ τὴν Χάριν τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ· τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις εἰς τὸν Ἀποστολικὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Παύλου, ὅστις εὑρίσκεται εἰς τὸ Ὀρφανοτροφεῖον.