ΖΩΤΙΚΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη τϛ’-τλζ’ (306-337), καταγόμενος ἀπὸ τὴν παλαιὰν Ρώμην, γεννηθεὶς ἀπὸ γένος ἔντιμον καὶ λαμπρὸν καὶ παιδευθεὶς μὲ πᾶσαν σοφίαν ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας του. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο ἀγχίνους καὶ φρόνιμος, κληθεὶς ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου τοῦ βασιλέως ἦλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ ἐτιμήθη παρ’ ἐκείνου μὲ τὴν ἀξίαν τοῦ μαγιστριανοῦ. Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ὁμοῦ μὲ τὸν Ἅγιον τοῦτον Ζωτικὸν ἦλθον ἀπὸ τὴν Ρώμην εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἄλλοι τινὲς ἄρχοντες κληθέντες ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, μεταξὺ δὲ τούτων ἦσαν ὁ λεγόμενος μαγιστριανὸς τῶν ἁρμάτων, Παυλῖνος ὁ τούτου ἀνεψιός, Ὀλύμβριος, Βῆρος, Σεβῆρος, Μαριανός, Ἄνθιμος, Οὐρβίκιος, Σαμψὼν καὶ Στούδιος, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα φέρονται ἕως τῆς σήμερον εἰς τοὺς εὐαγεῖς οἴκους, τοὺς ὁποίους αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἔκτισαν εἰς Κωνσταντινούπολιν.
Λέγεται λοιπὸν ὅτι κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἠκολούθησεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἡ λεγομένη ἱερὰ νόσος, ἤτοι ἡ λώβη [1], ἐπειδὴ δὲ αὕτη εἶναι μεταδοτική, ἔκαμε νόμον ὁ βασιλεύς, ὅτι, ὅστις προσβληθῇ ἀπὸ τὴν τοιαύτην ἀσθένειαν, νὰ ρίπτεται εἰς τὴν θάλασσαν ἵνα μὴ μεταδώσῃ ταύτην καὶ εἰς τοὺς ἄλλους. Τοῦτον τὸν νόμον δὲν ὑπέφερεν ὄχι μόνον νὰ φυλάξῃ, ἀλλ’ οὔτε κἂν νὰ ἀκούσῃ ὁ συμπαθὴς καὶ φιλάδελφος Ζωτικός· ὅθεν ἀπὸ τὸν θεῖον καὶ ἀδελφικὸν ζῆλον πυρποληθείς, ἐπῆγεν εἰς τὸν βασιλέα καὶ τοῦ εἶπεν· «Ἂς δώσῃ ὁ βασιλεὺς εἰς ἐμὲ τὸν δοῦλόν του χρυσίον πολύ, ἵνα μὲ αὐτὸ ἀγοράσω μαργαρίτας καὶ πολυτίμους λίθους, εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τοῦ κράτους αὐτοῦ, ἐπειδὴ ἐγὼ ἔχω πολλὴν ἐμπειρίαν εἰς τὰ τοιαῦτα». Ὁ βασιλεὺς νομίσας ὅτι πράγματι περὶ πολυτίμων μετάλλων ὁμιλεῖ, προσέταξε νὰ τοῦ δοθῇ ὅσον χρυσίον ἤθελε. Λαβὼν λοιπὸν τὸ χρυσίον ὁ θεοφιλὴς καὶ φιλάδελφος καὶ τῶν τοῦ Θεοῦ ἐντολῶν ἐργάτης δοκιμώτατος Ζωτικὸς ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ παλάτιον μὲ χαρὰν τῆς καρδίας του, καὶ τί μεταχειρίζεται; Εὑρίσκων τοὺς δημίους, οἵτινες ἐλάμβανον τοὺς λωβοὺς μὲ τὴν ἄδειαν τοῦ ἐπάρχου τῆς πόλεως καὶ τοὺς ἔρριπτον εἰς τὴν θάλασσαν, ἔδιδεν εἰς αὐτοὺς ἀρκετὸν χρυσίον, καὶ οὕτω λυτρώνων τοὺς λωβοὺς ἀπὸ τὸν πνιγμὸν τῆς θαλάσσης, τοὺς παρελάμβανε καὶ τοὺς μετέφερε πέραν τοῦ Βυζαντίου εἰς ἓν ὄρος ὀνομαζόμενον κατὰ τὸ καιρὸν ἐκεῖνον Ἐλαιών, καὶ ἐκεῖ κατασκευάσας σκηνὰς καὶ καλύβας ἀνέπαυεν εἰς αὐτὰς τοὺς λωβούς.