καὶ μία ψυχή, ἥτις κερδηθῇ, λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος, δύναται πολλάκις ν’ ἀφανίσῃ τὸν ὄγκον τῶν ἁμαρτιῶν καὶ νὰ γίνῃ εἰς ἡμᾶς ἀντίλυτρον κατ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν. Καὶ ἐὰν ἐκεῖ ὅπου γίνεται ἐλεημοσύνη μὲ ἔξοδα χρημάτων, προξενοῦνται τόσοι στέφανοι καὶ τόσοι μισθοί, ἐκεῖ ὅπου γίνεται ὠφέλεια ψυχῶν, πῶς δὲν θέλουν προξενηθῆ ὅλα τὰ ἀγαθά; Διότι ὁ τοιοῦτος θέλει γίνει στόμα Θεοῦ, κατὰ τὸ «Ἐὰν ἐξαγάγῃς τίμιον ἀπὸ ἀναξίου ὡς τὸ στόμα μου ἔσῃ» (Ἱερ. ιε’ 19). Αὐτὰ λοιπὸν ποιῶν, χριστομίμητε βασιλεῦ, ἀκόμη λέγεις πῶς δὲν ἔχεις ἐνθύμησιν Θεοῦ; Καλῶς ὅμως πράττεις, ὅπου λέγεις τοῦτο, διὰ νὰ διδάσκῃς ἡμᾶς τοὺς εὐτελεῖς νὰ μὴ φρονῶμεν ὑψηλὰ καὶ διὰ νὰ λάβῃς καὶ διὰ τοῦτο μισθὸν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως».
Αὐτὰ καὶ ἄλλα περισσότερα συνωμίλησεν ὁ παμμακάριστος βασιλεὺς μετὰ τοῦ Ὁσίου περὶ σωτηρίας ψυχῆς καὶ εὐφρανθεὶς διὰ την γλυκυτάτην καὶ ἄπλαστον ὁμιλίαν του, εἶπε· «Καθὼς ἐκεῖνος ὅστις βαστάζει ἀρώματα καὶ χωρὶς νὰ θέλῃ φανεροῦται ἀπὸ τὴν εὐωδίαν τῶν ἀρωμάτων, οὕτω καὶ ἐκεῖνος, ὅστις ἔχει πνεῦμα Κυρίου, γνωρίζεται ἀπὸ τοὺς λόγους καὶ τὴν ταπείνωσίν του». Ἔπειτα εἶπε· «Τὸ Μοναστήριον τοῦτο τίνος εἶναι, Ἀββᾶς». Καὶ ὁ Ὅσιος εἶπε· «Τὴν Ἐκκλησίαν ταύτην ἔχομεν ἐκ τῶν προγόνων μας, πρότερον δὲ ἐμοῦ κατῴκησεν εἰς αὐτὴν ὁ Μοναχὸς οὗτος (δεικνύων τὸν ἀδελφόν του), ὅστις σὺν Θεῷ συνέστησε διὰ τῶν ἰδίων αὐτοῦ κόπων τὴν μικρὰν ταύτην Μονὴν καὶ τώρα κατοικοῦμεν εἰς αὐτήν, παρακαλοῦντες τὸν Θεὸν οἱ ἀνάξιοι καὶ διὰ τὴν ἰδικήν μας σωτηρίαν καὶ διὰ τὸ κράτος τῆς ἁγίας βασιλείας σου καὶ δι’ ὅλον τὸν κόσμον». Ὁ βασιλεὺς πάλιν ἠρώτησεν· «Ὁ τόπος εἰς τὸν ὁποῖον εἶναι ᾠκοδομημένον τὸ Μοναστήριον τίνος εἶναι;». Ἀκούσας δὲ ὅτι εἶναι δημόσιος, εἶπεν· «Ἀπὸ τὴν ὥραν ταύτην τὸν χαρίζω εἰς τὸ Μοναστήριον, διὰ τὴν ἁγίαν σου εὐχὴν καὶ ὅ,τι δικαιώματα ἔχει εἰς αὐτὸν τὸν τόπον τὸ δημόσιον, τὰ ἀποσύρω καὶ θέλω κάμει καὶ χρυσόβουλλον εἰς τὴν Μονήν, διὰ νὰ μένῃ ὁ τόπος ἐλεύθερος»· τὸ ὁποῖον καὶ ἔπραξε.
Λαβὼν λοιπὸν ὁ βασιλεὺς τὰς εὐχὰς τοῦ Ὁσίου, τοῦ ἔδωκε πέντε λίτρας χρυσίου, διὰ νὰ διαμοιράσῃ εἰς τοὺς πτωχούς, ἔδωκε δὲ καὶ μίαν λίτραν χρυσίου εἰς τὴν Μονὴν καὶ οὕτως ἀνεχώρησε χαίρων, ὅτι ἠξιώθη νὰ ἴδῃ τοιοῦτον ἅγιον ἄνδρα καὶ νὰ συνομιλήσῃ μετ’ αὐτοῦ. Φίλη δὲ εἶναι ἡ ἀλήθεια, ὅτι ὁ βασιλεὺς οὗτος ἠγάπα πολὺ τοὺς Μοναχοὺς καὶ τοὺς ηὐλαβεῖτο· διότι πολλάκις καθήμενος εἰς τὸν θρόνον του, ἐὰν τοῦ ἔλεγον ὅτι ἦλθε κάποιος Μοναχὸς ἐνάρετος, ἐζήτει εὐθὺς ζώνην καὶ ἐζώνετο, προϋπήντα δὲ αὐτὸν κλίνων τὴν κεφαλήν, εἶτα τὸν ἠσπάζετο καὶ ἵστατο ἔμπροσθέν του ἔχων ἐσταυρωμένας τὰς χεῖρας του καὶ δὲν ἐκάθητο εἰς τὸν θρόνον του.