Ὁ δὲ πρόθυμος ὑπηρέτης τοῦ σατανᾶ Δέκιος, βλέπων τὸ ἀνίκητον καὶ ἀμετάθετον τῆς γνώμης τῶν Μαρτύρων, προσέταξε νὰ τοὺς ἀποκεφαλίσουν. Ἔφεραν λοιπὸν τοὺς Μάρτυρας εἰς τόπον Ἁλώνιον λεγόμενον, πλησίον τῆς πόλεως, φθάσαντες δὲ οἱ Ἅγιοι ἐφιλονίκουν ποῖος νὰ θανατωθῇ πρῶτος, διὰ νὰ λάβῃ καὶ πρῶτος τὸν στέφανον. Ἔπαυσε δὲ τὴν φιλονικίαν ταύτην ὁ μακάριος Θεόδουλος, εἰπών, ὅτι ὁ ἔσχατος εἶναι πρῶτος καὶ τιμιώτερος, ἐὰν καὶ δὲν φοβηθῇ βλέπων τὸν θάνατον τῶν προτέρων. Ὁ λόγος οὗτος τοῦ Θεοδούλου ἤρεσεν εἰς ὅλους τοὺς Ἁγίους· ὅθεν ἐδόθησαν ἀπὸ κοινοῦ εἰς προσευχήν, λέγοντες· «Εὐλογητὸς Κύριος, ὃς οὐκ ἔδωκας ἡμᾶς εἰς θήραν τοῖς ὀδοῦσιν αὐτῶν» (Ψαλμ. ρκγ’ 6), καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῦ Ψαλμοῦ.
Πηγαίνοντες δὲ οἱ μακάριοι εἰς τὸν τόπον τῆς ἐκτελέσεως προσηύχοντο λέγοντες· «Σπλαγχνίσου, Κύριε, τοὺς δούλους Σου καὶ δέξαι τὸ αἷμα ἡμῶν, εἰς τιμὴν καὶ δόξαν τοῦ Ἁγίου Σου Ὀνόματος. Στερέωσον, Κύριε, τοὺς εὐσεβεῖς ἀδελφούς μας Χριστιανοὺς καὶ ἐξάγαγε ἀπὸ τοῦ σκότους τῆς ἀγνωσίας τὴν ἐπίγειον ταύτην πατρίδα ἡμῶν καὶ ὁδήγησον πάντας τοὺς ἐν ταύτῃ οἰκοῦντας καὶ πάντας τοὺς δούλους Σου εἰς Σὲ τὸ ἀΐδιον φῶς, αἰώνιε Βασιλεῦ». Οὕτως ἑκάστου προσευξαμένου ἔκοψαν οἱ δήμιοι τὰς ἱερὰς καὶ καλλινίκους κεφαλὰς αὐτῶν. Ἀναχωρησάντων δὲ τῶν δημίων, τινὲς ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς, λαβόντες τὰ ἱερὰ αὐτῶν Λείψανα, τὰ ἐνεταφίασαν τιμίως. Μετὰ ταῦτα, ὅταν ἡ εὐσέβεια ἐπλήθυνε σχεδὸν εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην, ἦλθεν ἀπὸ τὰ βασίλεια ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης Παῦλος ἔχων εἰς τὴν συνοδείαν του καὶ ἄλλους ἐγκρίτους ἄνδρας καὶ ἤνοιξε τὸν τάφον τῶν Ἁγίων, εὗρε δὲ τὰ ἱερὰ καὶ ἅγια αὐτῶν Λείψανα, ὤ τῆς δυνάμεώς σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! ὡς ζῶντα ἔνδροσα καὶ ἀνθηρά, καὶ λαβὼν αὐτὰ τὰ ἔφερεν εἰς τὴν Βασιλίδα τῶν πόλεων καὶ τὰ ἐνεταφίασαν ἐκεῖ, ἔνθα ἦσαν τεθαμμένα καὶ τὰ ἱερὰ καὶ μαρτυρικὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων Νηπίων, ἵνα ὡς κοινοὶ σωτῆρες καὶ ἄγρυπνοι φύλακες διαφυλάττωσιν ἡμᾶς ἀπὸ ὅλα τὰ λυπηρά. Αὐτῶν ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις τύχοιμεν καὶ τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.