Ὁ ἄρχων εἶπεν· «Ἕως ὅτου θὰ εἶμαι ἐγὼ καὶ θὰ βλέπω καταφρονουμένην τὴν δύναμιν τῶν μεγάλων θεῶν ἀπὸ σᾶς τοὺς ἀναισχύντους, οἵτινες οὔτε τοὺς θεοὺς φοβεῖσθε οὔτε τοὺς παρεστῶτας ἐντρέπεσθε, πολλοὺς ὄντας τε καὶ σοφούς, οἱ ὁποῖοι προσκυνοῦσι καὶ λατρεύουσι πρῶτον μὲν τὸν Δία, ἔπειτα τὴν Ἥραν καὶ τὴν Ρέαν καὶ τοὺς λοιποὺς ἅπαντας, δὲν θέλω σταματήσει ἀπὸ τοῦ νὰ σᾶς βασανίζω, ἕως ὅτου νὰ σβέσω τὴν αὐθάδειάν σας, διὰ νὰ φοβηθοῦν καὶ ἄλλοι, ἄν τύχουν, ὡς καὶ σεῖς ἀπειθεῖς· διότι ὅσα ἐπάθετε ἕως τώρα, ἦσαν μόνον σκιαὶ κολάσεων».
Πρὸς ταῦτα πάλιν οἱ Μάρτυρες εἶπον· «Ὦ ἄρχον, περὶ μὲν τοῦ Διὸς καὶ τῆς Ἥρας καὶ τῆς μητρός των τῆς Ρέας μὴ μᾶς λέγῃς τίποτε. Διότι ἡμεῖς ἀπὸ τοὺς πρωτυτέρους μας γνωρίζομεν καὶ τὸ γένος τοῦ Διὸς καὶ τὴν τύχην καὶ τὴν πατρίδα· τὸν δὲ τάφον του, ἄν θέλῃς, νὰ σοῦ τὸν δείξωμεν, διότι καὶ αὐτὸς ὁ Ζεὺς κρητικὸς ἦτο καὶ ἔγινε τύραννος εἰς τὰ χωρία· τόσον δὲ ἦτο ἀσελγής, ὥστε ὄχι μόνον μὲ γυναῖκας, ἀλλὰ καὶ μὲ ἄρρενας ἔκαμνε συχνὰ καὶ ἀκαταπαύστως τὰς ἀσχημίας του, γόης καὶ πανοῦργος ὤν· διὰ τοῦτο καὶ τινὲς ὁμοιοπαθεῖς του, μιμούμενοι τὰς κακίας του (διότι τὸ κακὸν πολὺ εὐκόλως τὸ μιμοῦνται), τὸν ἐκήρυξαν θεὸν καὶ τοῦ ἔκτισαν ναοὺς καὶ θυσιάζουσι, διὰ νὰ φαίνωνται ὅτι μιμοῦνται θεϊκὰ ἔργα καὶ νὰ μὴ ἐντρέπωνται». Ταῦτα λέγοντος τοῦ θείου χοροῦ ἐκείνου, ἐθυμώθη πολὺ καὶ ὁ ἡγεμὼν καὶ ὅλος ὁ λαός, καὶ ὥρμησαν νὰ τοὺς ξεσχίσουν μὲ τὰς χεῖράς των· ὁ Δέκιος ὅμως τοὺς ἠμπόδισε διὰ νὰ τοὺς δώσῃ πικρότερον θάνατον. Εὐθὺς δὲ ἤρχισε νὰ βασανίζῃ τοὺς Ἁγίους μὲ διαφόρους καὶ πολυτρόπους βασάνους, καὶ ἄλλου μὲν κρεμασθέντος ἐξέσχιζαν μὲ σιδηροῦς ὄνυχας τὰς σάρκας καὶ ἔπιπτον εἰς τὴν γῆν. Ἄλλου δὲ μὲ ξύλα καὶ λίθους ὀξεῖς συνέτριβον τὰ πλευρὰ ὁμοῦ μὲ τὰ ὀστᾶ. Ἄλλων δὲ μὲ βάρος μολύβδου, καὶ ἄλλων ἄλλως τυπτομένων καὶ μαστιγουμένων ὀδυνηρῶς, ὑπέφερον ταῦτα πάντα γενναίως οἱ μακάριοι καὶ ἔχαιρον διὰ τὰς πληγάς, τὰς ὁποίας ἐλάμβανον.
Βλέποντες οἱ παριστάμενοι τὴν μεγάλην ὑπομονὴν καὶ ἀνδρείαν τῶν Ἁγίων, οἱ μὲν Χριστιανοὶ ἐστερεοῦντο εἰς τὴν πίστιν καὶ τὴν εὐσέβειαν περισσότερον, οἱ δὲ ἀσεβεῖς εἰδωλολάτραι χαιρέκακοι καὶ ἄσπλαγχνοι ὄντες ἐχαίροντο, διότι ἐτιμωροῦντο οἱ Ἅγιοι, καὶ παρεκίνουν τὸν κριτὴν καὶ τοὺς δημίους εἰς περισσότερον θυμόν· ἐβόα δὲ καὶ ὁ κήρυξ· «Λυπηθῆτε τὴν ζωήν σας, καταπεισθῆτε εἰς τοὺς ἐξουσιαστάς, θυσιάσατε εἰς τοὺς θεούς». Οἱ Μάρτυρες ὅμως καὶ εἰς τοσαῦτα δεινὰ εὑρισκόμενοι παρέμενον ἀκλόνητοι, καὶ ὅλοι μὲ μίαν φωνὴν ἐβόησαν· «Χριστιανοὶ εἴμεθα, καὶ Χριστοῦ σφάγια, ἂν δὲ τὸ ἐκάλει ἡ ἀνάγκη καὶ ἦτο τοῦτο δυνατὸν καὶ μυρίας φορὰς προθύμως ἀποθνῄσκομεν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μας».