Ἐπειδὴ δὲ τὸ στόμα τῆς τρισολβίας ταύτης βασιλίσσης ἦτο συνειθισμένον εἰς τὴν μελέτην τῶν θείων λόγων, δεν ἔπαυε ποτὲ ἀπὸ τοῦ νὰ προφέρῃ τοὺς ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ. Δὲν παρεβλέπετο παρ’ αὐτῆς οὐδέποτε ἡ ἑπτάκις τῆς ἡμέρας αἴνεσις τοῦ Κυρίου· οὐδὲ ἐκοιμήθη χωρὶς δάκρυα ἡ ἀοίδιμος, ἀφ’ ἑνὸς μὲν διότι συνελυπεῖτο καὶ αὐτὴ εἰς τὰς συμφορὰς τῶν ἄλλων, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διότι μὲ τὰ δάκρυα ἐδυσώπει τὸν Κύριον καὶ ἔκαμνεν αὐτὸν ἵλεων, τόσον εἰς ἑαυτὴν ὅσον καὶ εἰς τοὺς ἄλλους. Ὅθεν ἐπειδὴ ἦτο τοσοῦτον συμπαθητικὴ καὶ εὔσπλαγχνος, διέλυε τὰς συμφορὰς τῶν καταπονουμένων, ἐβοήθει τοὺς ἀβοηθήτους καὶ παρηγόρει τοὺς πάσχοντας ὑπὸ θλίψεως καὶ ἀθυμιῶν· καὶ ἐν βραχυλογίᾳ ὅλον τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ χαροποιὰ ἀπηρνήθη ἡ μακαρία αὕτη βασιλὶς διὰ τὸν Κύριον, καὶ ἄρασα εἰς τοὺς ὤμους της τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν ἐλαφρὸν ζυγόν του, ἠκολούθει εἰς τοῦτον προθύμως· ὅθεν δὲν ἀπέτυχε τῶν ἐλπιζομένων αἰωνίων ἀγαθῶν.
Οὕτω λοιπὸν θεαρέστως πολιτευομένη ἡ μακαρία βασίλισσα Θεοφανὼ καὶ ἐλθοῦσα εἰς τὸ τέλος τῆς ἐπὶ τῆς γῆς παροικίας της προεγνώρισε τὴν ὥραν τοῦ θανάτου της καὶ ἐκάλεσεν ὅλους νὰ τὴν ἀσπασθοῦν, ἀσπασθεῖσα δὲ καὶ αὐτὴ ἀμοιβαίως πάντας καὶ δίδουσα οὕτω τὸν τελευταῖον ἀσπασμόν, παρέδωκεν ἐν εἰρήνῃ τὸ μακάριον πνεῦμά της εἰς χεῖρας Θεοῦ.