Ὅθεν καθὼς πρότερον ὁ Κύριος διὰ φιλανθρωπίαν καὶ συγκατάβασιν ἔδειξε τὴν ἐνανθρώπησιν αὐτοῦ, οὕτω καὶ τώρα δεικνύει αὐτὴν εἰς τὴν τιμίαν καὶ εὐλαβεστάτην Ἀκυλῖναν, ἡ ὁποία βλέπουσα τὰ οὕτως οἰκονομηθέντα εἰς αὐτὴν ηὐχαρίστησε μεγάλως τῷ Κυρίῳ καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ παύσῃ εὐχαριστοῦσα· κρύψασα δὲ τὸν Ἅγιον χαρακτῆρα τοῦ Κυρίου εἴς τινα γωνίαν τῆς οἰκίας της (διότι ἐφοβεῖτο τὸν ἄνδρα της), ἐτίμα αὐτὸν ὑπερβαλλόντως. Προγνωρίσασα δὲ τὴν κοίμησίν της, ἐπρονόησε διὰ τὴν ἁγίαν ταύτην καὶ ἀχειροποίητον καὶ ἀχρωμάτιστον τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ Εἰκόνα, γράψασα δὲ ὅλην τὴν περὶ αὐτῆς ὑπόθεσιν, ἔβαλε τὸ ἔγγραφον ἐκεῖνο μετὰ τῆς Ἁγίας Εἰκόνος καὶ ἠσφάλισε τὸν τόπον.
Ἀφοῦ δὲ ἡ μακαρία Ἀκυλῖνα ἀπέθανεν, ἀπεκαλύφθη εἰς ἐμὲ τὸν ἀνάξιον Γρηγόριον, ὅτι εἰς τὰ Καμουλιανά, εἰς τὸν οἶκον τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης, κατὰ τὸν δεῖνα τόπον, εὑρίσκεται κεκρυμμένη ἡ ἀχειροποίητος Εἰκὼν τοῦ Κυρίου. Μεταβὰς λοιπὸν εἰς τὸν ὑποδειχθέντα μοι τόπον καὶ σκάψας τὸν τοῖχον, εὗρον κιβώτιον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἦτο ὁ Ἅγιος χαρακτὴρ τοῦ πατρικοῦ ἀπαυγάσματος· ὁμοίως εὗρον (ὢ τοῦ θαύματος!) ἀνημμένην καὶ τὴν κανδήλαν, τὴν ὁποίαν εἶχε κρεμάσει ἐκεῖ πρὸ ἑκατὸν καὶ ἐπέκεινα ἐτῶν ἡ Ἁγία Ἀκυλῖνα, ὡς ἐπίσης εὗρον καὶ θυμιατήριον μικρόν, τὸ ὁποῖον ἀκόμη ἔκαιε καὶ ἀνέδιδε τὴν εὐωδίαν τοῦ θυμιάματος. Τοῦτο τὸ μέγιστον θαῦμα εἶδον μὲ τοὺς ἰδίους μου ὀφθαλμοὺς ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος τῶν ἐπισκόπων, καὶ διὰ τοῦτο φανερὸν αὐτὸ εἰς ὅλους ἐποίησα.
Λαβὼν δὲ ἐκεῖθεν τὸν ἀχειροποίητον ἐκεῖνον καὶ Ἅγιον χαρακτῆρα τοῦ Κυρίου ἀπέθεσα αὐτὸν εἰς τὴν Μητρόπολιν τῆς Καισαρείας, καὶ δι’ αὐτοῦ πολλαὶ ἰατρεῖαι γίνονται, ὅσαι ἔγειναν καὶ ἐπὶ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου· διότι παρευθὺς ἰατρεύθησαν τυφλοί, χωλοί, παραλυτικοὶ καὶ δαιμονιζόμενοι, ἵνα φανερωθῇ τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Ἀνάρχου Πατρός, αὐτὸς καὶ τώρα ζῇ καὶ κραταιοῦται καὶ διαμένει καὶ βασιλεύει εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ταῦτα ἔγειναν εἰς τὰ Καμουλιανά· καὶ ἡ μὲν ἀπόκρυψις τῆς ἀχράντου καὶ ἀχειροποιήτου Εἰκόνος τοῦ Κυρίου ἔγεινεν ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ ἀσεβοῦς Διοκλητιανοῦ, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω, ἡ δὲ φανέρωσις αὐτῆς ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ εὐσεβοῦς Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου ἐν ἔτει τϟβ’ (392), εἰς δόξαν τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός.