Ὅταν δὲ ἡ γυνὴ ἀφίκετο εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἔφθασεν εἰς τὰ ὦτα τοῦ βασιλέως, ὅτι ἔρχεται τὸ λείψανον τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου[1], ἐγένοντο δὲ εἰς αὐτὸν γνωστὰ τὰ περὶ τῆς γυναικὸς τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἡ ὁποία παρασταθεῖσα ἐνώπιόν του διηγήθη ἀκριβῶς διὰ ζώσης φωνῆς, ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους, τίνι τρόπῳ ἔλαβε χώραν τὸ τοιοῦτον, τότε ὁ φιλευσεβέστατος βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἐνεπλήσθη ἀφάτου χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως· ὅθεν προσέταξεν εὐθὺς τὸν Πατριάρχην καὶ ὅλον τὸν κλῆρον νὰ ἐξέλθωσιν εἰς προϋπάντησιν τοῦ Ἁγίου λειψάνου μὲ τιμὴν μεγίστην καὶ εὐλάβειαν, καὶ οὕτω νὰ φέρωσιν αὐτὸ ἐντὸς τῶν βασιλικῶν παλατίων. Τότε δὲ ὅσα θαύματα ἔγιναν ἀδύνατον νὰ τὰ περιγράψῃ τις ἀκριβῶς. Ἔσυρον λοιπὸν αἱ ἡμίονοι τὴν ἅμαξαν, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἦτο τὸ ἅγιον λείψανον, ἕως οὗ ἔφθασαν εἰς τόπον λεγόμενον Κωνσταντιαναί, καὶ ἐκεῖ ἐσταμάτησαν· ἐπειδὴ δὲ ἔπληττον τὰ ζῷα ἵνα προχωρήσωσι, τούτου ἕνεκα μία τῶν ἡμιόνων ἐλάλησεν ἀνθρωπίνην φωνὴν λέγουσα· «Διατί μᾶς δέρετε; ἐνταῦθα πρέπει νὰ ἀποτεθῇ τὸ ἅγιον λείψανον». Ταύτην τὴν φωνὴν ἀκούσαντες ὅ τε Πατριάρχης καὶ ὅλοι οἱ παρευρεθέντες ἔδωκαν μεγαλοφώνως δόξαν τῷ Θεῷ. Ταῦτα δὲ μαθὼν καὶ ὁ πιστότατος βασιλεὺς ἐξεπλάγη, καὶ παρευθὺς ἔκτισε Ναὸν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Πρωτομάρτυρος, εἰς δόξαν καὶ αἶνον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἰς τὸν Ναὸν ἐκεῖνον τελεῖται κατ’ ἔτος ἡ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου σύναξις καὶ ἑορτή. Ἡ εὕρεσις τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἑορτάζεται κατὰ τὴν δεκάτην πέμπτην τοῦ Σεπτεμβρίου, ἡ δὲ μνήμη του, κατὰ τὴν εἰκοστὴν ἑβδόμην τοῦ Δεκεμβρίου.