Ὅπως ἐπιβραδύνῃ δὲ ὅσον τὸ δυνατὸν περισσότερον τὸν θάνατον καὶ τὴν ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τῶν πόνων τοῦ γενναίου Μάρτυρος, διέταξεν ἵνα ρίπτηται εἰς τὸ στόμα αὐτοῦ τροφή. Ὁ Μάρτυς ἔχων τὴν κεφαλὴν ἐλευθέραν καὶ ἀναπνέων, διαρκῶς προσηύχετο καὶ ἐπεκαλεῖτο τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου, συντηρηθεὶς δὲ οὕτως ἐπὶ δέκα ὁλοκλήρους ἡμέρας, τέλος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἐν ἔτει ͵αωη’ (1808), ὁ πολύαθλος καὶ καλλίνικος Ὁσιομάρτυς Δημήτριος ὁ Νέος, τελέσας τὸν καλὸν τῆς εὐσεβείας ἀγῶνα, καὶ δοξάσας τὸ ὑπερένδοξον ὄνομα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καὶ ζοφεροὺς καιρούς.
Ἡ θαυμαστὴ ἄθλησις τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ οἱ ὑπερφυεῖς αὐτοῦ ἀγῶνες, ὄντες ἐφάμιλλοι πρὸς τὰ παλαίσματα τῶν πάλαι Ἁγίων Μαρτύρων, τοὺς μὲν ἀσεβεῖς κατήσχυναν, τοὺς δὲ εὐσεβεῖς μεγάλως ηὔφραναν καὶ ἐστερέωσαν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον ἁγίαν πίστιν, καὶ τὸ πεπτωκὸς αὐτῶν φρόνημα, ἕνεκα τῶν διωγμῶν καὶ πιέσεων τῆς τότε χαλεπῆς δουλείας, ἀνεπτέρωσαν καὶ λίαν ἐκράτυναν, ὁ δὲ πολύαθλος Ὁσιομάρτυς ἀμέσως ὡς Ἅγιος ἐτιμήθη, καὶ ὡς θαυματουργὸς ἐδοξάσθη, καὶ πλεῖστα θαύματα ἐτελέσθησαν διὰ τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ἤδη δὲ σὺν Ἀγγέλοις χορεύων καὶ Ὁσίοις καὶ Μάρτυσιν ἀγαλλόμενος πρεσβεύει ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν τῶν τελούντων τὴν ἁγίαν αὐτοῦ μνήμην.