Μετὰ θαυμαστῆς ἀνδρείας ὑπέμεινεν ὁ μακάριος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ τὴν σκληροτάτην ταύτην βάσανον, ἐνδυναμούμενος ὑπὸ τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου, μηδένα λόγον ἐκφέρων, ἀλλ’ ἵστατο ἀφορῶν ἀτενῶς εἰς τὸν εἰπόντα Σωτῆρα «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται», αὐτὸν δὲ ἐκ ψυχῆς ἐπεκαλεῖτο λέγων· «Κύριε, ἐλέησον τὸν δοῦλόν σου», ὡσαύτως καὶ τὴν Ἄχραντον αὐτοῦ Μητέρα· «Βασίλισσα τῶν οὐρανῶν, ἱκέτευε ὑπὲρ ἡμῶν».
Μὴ τυχὼν ὁ τύραννος ἀπαντήσεως, ἢ μᾶλλον ἀποκαλύψεως, ὡς ἔλεγε, τῶν δῆθεν συνενόχων αὐτοῦ, ἐξωργίσθη ἔτι μᾶλλον καὶ διέταξεν ἵνα δεθῇ ἡ κεφαλὴ τοῦ Μάρτυρος διὰ σιδηρᾶς κρικωτῆς ἁλύσεως, ἥτις διαρκῶς συνεσφίγγετο, εἰς ἑκάστην δὲ σύσφιγξιν ἠρωτᾶτο ὁ Μάρτυς τίνες ἦσαν οἱ συνένοχοι αὐτοῦ. Καὶ ἐκεῖνος μὲν ἐσιώπα, ἡ δὲ ἅλυσις συνεσφίγγετο περισσότερον, ἕως οὗ τέλος ἐθραύσθη, χωρὶς ὄχι μόνον νὰ ὑποκύψῃ ἐκ τοῦ πόνου ὁ ἀήττητος Μάρτυς τῆς ἀληθείας εἰς τὰς ἀξιώσεις τῶν βασανιστῶν καὶ ὁμολογήσῃ ὅτι εἶχε συνενόχους, ἀλλὰ καὶ νὰ δείξῃ κἂν σημεῖα ὀδύνης τὸ πρόσωπον αὐτοῦ.
Δὲν δυσαρεστεῖται οὔτε λυπεῖται ὁ θαυμαστὸς καὶ οὐρανόφρων Δημήτριος διὰ τὰ σκληρὰ βασανιστήρια, εἰς τὰ ὁποῖα παρὰ τῶν ἀντικειμένων ὑπεβάλλετο, ἀλλ’ ἀγανακτεῖ καὶ λυπεῖται, διότι οἱ βασανίζοντες αὐτὸν ὕβριζον καὶ ἐβλασφήμουν διαρκῶς τὸ ὑπερύμνητον ὄνομα τοῦ Σωτῆρος καὶ τῆς Παναχράντου αὐτοῦ Μητρός, τῶν ὁποίων τὴν χάριν ἐπεκαλεῖτο εἰς βοήθειαν. Καὶ ἡ πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστὸν κραταιὰ καὶ πῦρ πνέουσα πίστις, ἡ ὄρη μετακινοῦσα, τοσαύτην ἀκαταμάχητον δύναμιν καὶ ρώμην παρέχει εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ μακαρίου Δημητρίου, ὥστε, πάντα τὰ δεινὰ κολαστήρια καὶ τὰς ἀφορήτους τιμωρίας ὡς οὐδὲν ἐλογίζετο, καὶ οἱ μὲν τιμωροῦντες αὐτὸν ἀπηύδησαν ἐκ τοῦ κόπου, αὐτὸς δὲ ἵστατο στερεὸς καὶ ἀκλόνητος, θάμβος καὶ ἔκπληξιν ἐμβάλλων εἰς τοὺς ὁρῶντας αὐτόν, ἀγωνιζόμενον τοιουτοτρόπως τὸν καλὸν τῆς πίστεως ἀγῶνα.
Μετὰ ταῦτα ὁ καλλίνικος ἀθλητὴς ἐρρίφθη εἰς σκοτεινὴν φυλακήν, ἐκδεχόμενος τὴν ἄνωθεν παράκλησιν, καὶ εὐλογῶν τὸν Κύριον τῆς δόξης, τὸν ἀξιώσαντα αὐτὸν νὰ πάθῃ καὶ ὑπομείνῃ τοσαῦτα ὑπὲρ τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ὀνόματος. Τὴν πρωΐαν τῆς ἐπαύριον ἐξήχθη ἐκ τῆς φυλακῆς, καὶ ἐκρεμάσθη ἀπὸ τῶν ποδῶν, κάτωθεν δὲ αὐτοῦ οἱ βασανισταὶ ἤναψαν πυρὰν ἐκ ρητινωδῶν ξύλων, τῆς ὁποίας αἱ φλόγες κατέκαιον τὸ δέρμα τοῦ κρανίου τοῦ Μάρτυρος, ἐν ᾧ ὁ καπνὸς ἀπέπνιγεν αὐτόν.