ΤΙΜΟΘΕΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ὁ καὶ κτίτωρ τῆς ἐν τῷ ὄρει τῆς Πεντέλης τῆς Ἀττικῆς Σεβασμίας Μονῆς ἐγεννήθη ἐν τῷ χωρίῳ Κάλαμος τῆς Ἀττικῆς κατὰ το ἔτος ͵αφι’ (1510) ἐξ εὐσεβῶν γονέων. Ὁ πατήρ του μάλιστα ἦτο ἱερεὺς καὶ ἐδίδαξεν εἰς τοῦτον τὰ πρῶτα χριστιανικὰ γράμματα. Κατὰ τὴν παιδικήν του ἡλικίαν ὁ Ἅγιος διεκρίνετο μεταξὺ πάντων τῶν συνομηλίκων του διὰ τὴν εὐκοσμίαν τοῦ ἤθους, τὸν ἀδαμάντινον χαρακτῆρα, τὴν πρὸς τὰ θεῖα εὐλάβειαν καὶ τὴν εὐσέβειαν ὡς καὶ διὰ πάσας τὰς ἀρετὰς μὲ τὰς ὁποίας ἦτο κεκοσμημένος. Εἰς τοῦτο δὲ συνετέλεσεν ἥ τε αὐστηρὰ χριστιανικὴ ἀγωγὴ τοῦ ἱερέως πατρός του, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀγαθὴ προαίρεσις τοῦ νέου, ὅστις πάντοτε τὰ θεῖα ἐπόθει καὶ ὑπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἦτο πεπληρωμένη ἡ καρδία του.

Τοσαύτη ἦτο ἡ ἀρετὴ τοῦ παιδός, ὥστε οὐχὶ μόνον οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του ἐσεμνύνοντο διὰ τὸν πεπληρωμένον πάσης χάριτος βλαστὸν αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ πρόκριτοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πατρίδος αὐτοῦ ἐθαύμαζον καὶ ἐχαίροντο δι’ αὐτόν. Ὁ δὲ τότε Ἐπίσκοπος Ὠρωποῦ τοσοῦτον αὐτὸν ἠγάπησε διὰ τὰς ἀρετάς του, ἐκ τῶν ὁποίων τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ κατάστασιν προεγνώρισεν, ὥστε δι’ ἰδίων αὐτοῦ δαπανῶν ἀπέστειλεν εἰς Ἀθήνας διὰ νὰ σπουδάσῃ τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ νὰ καταστῇ ἄξιος διὰ νὰ ποιμάνῃ τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ τὸν περιούσιον καὶ νὰ δυνηθῇ νὰ κατευθύνῃ τὰ λογικὰ πρόβατα τοῦ Κυρίου εἰς νομὰς σωτηρίας. Πράγματι μὲ τὴν πρόοδον τῶν σπουδῶν του ηὔξανον καὶ αἱ ἀρεταὶ τοῦ νέου καὶ καθημερινῶς προέκοπτεν ἀπὸ τῆς μιᾶς ἀρετῆς εἰς τὴν ἑτέραν καὶ ἀπὸ μαθήσεως εἰς μάθησιν, διεκρίνετο δὲ μεταξὺ πάντων τῶν συμμαθητῶν του διά τε τὴν φρόνησιν τοῦ νοὸς καὶ τὴν ὀξύνοιαν τοῦ πνεύματος.

Ὅταν συνεπλήρωσε τὰς σπουδάς του ἐπέστρεψεν εἰς Ὠρωπὸν πλησίον τοῦ προστάτου του Ἐπισκόπου, ὅστις ἐχειροτόνησεν αὐτὸν Διάκονον εἰς τὴν Ἐπισκοπήν του καὶ εἶχεν αὐτὸν πάντοτε πλησίον του καὶ ἐνουθέτει καὶ καθωδήγει αὐτὸν εἰς τὴν ἄσκησιν τῆς θεωρητικῆς καὶ πρακτικῆς ἀρετῆς, ἤτοι τὴν νηστείαν, τὴν ἀγρυπνίαν, τὴν προσευχήν, τὴν μελέτην τῆς ἱερᾶς Γραφῆς, τὴν εὐποιΐαν, τὴν φιλανθρωπίαν καὶ τὴν ἀγάπην πρὸς πάντας τοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανούς. Ὅταν ἔφθασεν εἰς νόμιμον ἡλικίαν τὸν ἐχειροτόνησεν Ἱερέα, ἔκτοτε δὲ κατέστη ἀχώριστος σύντροφος καὶ βοηθὸς αὐτοῦ εἰς τὸ δύσκολον ἔργον τῆς ἐπισκοπικῆς φροντίδος, παρέμεινε δὲ εἰς τὸ ἔργον τοῦτο μέχρι τῆς τελευταίας τοῦ Ἐπισκόπου πνοῆς. Ὅταν δὲ ἐκεῖνος ἀπῆλθε πρὸς ὃν ἐπόθησε Κύριον, ὅλοι αὐτὸν ὑπέδειξαν καὶ ἐψήφισαν ἄξιον διὰ νὰ ποιμάνῃ τὴν Ἐπισκοπήν.