Τεσσαρακοντούτης γενόμενος ὁ προρρηθεὶς Παΐσιος, καίτοι μὴ γνωρίζων γράμματα, καθ’ ὃ εἰς διδάσκαλον οὐδέποτε ἐφοίτησεν, φωτισθεὶς ὅμως ὑπὸ τῆς θείας χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ διὰ πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἔμαθε τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ ἠξιώθη κατὰ τὸ ἔτος 1828 τοῦ τῆς ἱερωσύνης ἀξιώματος, χειροτονηθεὶς βαθμηδὸν ὑποδιάκονος, διάκονος καὶ ἱερεύς, προκόπτων ἔκτοτε εὐδοκίᾳ Θεοῦ εἰς τὰς ἱεροτελεστίας, καὶ θεραπεύων δυνάμει τῶν ἁγίων λειψάνων τοὺς πάσχοντας. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Παϊσίου τούτου, συμβάντα κατὰ τὸ ἔτος 1848, τὰ ἅγια τῶν Μαρτύρων λείψανα δὲν ἔπαυσαν ποσῶς ποιοῦντα πάμπολλα θαύματα, ἐξ ὧν τινὰ ἐξιστοροῦνται κατωτέρω, πολλοὶ δὲ φιλόθρησκοι καταφεύγοντες εἰς τὸν ἠρειπωμένον οἰκίσκον ἔνθα οἱ τάφοι καὶ τὰ ἅγια κειμήλια ἔκειντο, μετὰ τῶν ἀσθενῶν τέκνων των, διανυκτερεύοντες ἐν αὐτῷ ἐθεραπεύοντο.
Ἦτο ὅθεν πλέον ἀπρεπές, κειμήλια τοσοῦτον ἱερὰ νὰ εὑρίσκωνται ὑπὸ ἠρειπωμένον οἰκίσκον, καὶ νὰ παραβλέπωνται ταῦτα, ἅτινα καθ’ ἑκάστην ἀπὸ οἴκου εἰς οἶκον περιφερόμενα εὐλαβέστατα ἐπέφερον οὐχὶ βραδέως τὴν θεραπείαν εἰς τοὺς πάσχοντας. Διὰ τοῦτο καὶ οἱ κατέχοντες ταῦτα, ἐκ τῆς γενεᾶς τοῦ Παϊσίου καταγόμενοι, ἀλλὰ καὶ διότι δὲν παρέμενον ἀνενόχλητοι ἐκ τῆς ἐντελοῦς περιποιήσεως αὐτῶν, ἀπεφάσισαν καὶ ἐδώρησαν εἰς τὴν Κοινότητα Μεγαρέων τὰ ἅγια λείψανα μετὰ τοῦ οἰκοπέδου κειμένου εἰς τὸ κέντρον τῆς πόλεως, ἔνθα οἱ τάφοι τῶν Ἁγίων ἔκειντο, διὰ νὰ ἀνεγερθῇ ἐπ’ αὐτῶν Ναὸς ἑορταζόμενος εἰς μνήμην τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Ἀπεφασίσθη ὅθεν παρὰ τῆς Μεγαρικῆς κοινότητος κατὰ τὸ ἔτος 1889, καθ’ ὃ ὁ θεμέλιος λίθος ἐτέθη, ὅπως ἀνεγείρωσιν ἐπὶ τῶν τάφων τῶν Ἁγίων Ναόν, τὸν ὁποῖον καὶ ἀνήγειραν κομψότατον, ἀκριβῶς ἐπὶ τῶν τάφων τῶν Ἁγίων, δαπάνῃ τῶν φιλοθρήσκων Μεγαρέων, οἵτινες μετὰ ζήλου προσέφερον πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον τὸν ὀβολὸν αὐτῶν.
Ἤδη μέλλει νὰ διηγηθῶμεν τινὰ τῶν θαυμάτων, ἅτινα οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἐποιήσαντο μετὰ την ἀνακομιδὴν τῶν θείων καὶ ἱερῶν αὐτῶν λειψάνων, πρὸς ὑμνολογίαν τοῦ παντάνακτος Θεοῦ.