ΠΑΛΑΙ μὲν ἡ τῶν Μεγάρων κωμόπολις, κτισθεῖσα παρὰ τῶν προγόνων, μας ἐπὶ τῆς βασιλείας Καρὸς υἱοῦ Φορωνέως, ἀφιερώθη εἰς τὴν Δήμητραν πρὸς δόξαν θρησκευτικὴν παρ’ ἧς καὶ τὴν ἐπωνυμίαν ἐκτήσατο, τουτέστι καθ’ ὑπερβολὴν ἱερὰ ἐγκαυχωμένη ἐπὶ τούτῳ, νῦν δὲ κατ’ εὐδοκίαν θείας συνάρσεως ἐκ τῆς εὑρέσεως τῶν τιμίων λειψάνων τῶν νεοφανῶν καὶ σεβασμίων Ἁγίων μαρτύρων Σεραφείμ, Δωροθέου, Ἰακώβου, Βασιλείου, Δημητρίου καὶ Σαράντη εὐμαροῦσα, καίπερ ἐξ ἀλλεπαλλήλων εἰς ἐκτενὲς χρόνου διάστημα συμφορῶν δονηθεῖσα καὶ σμικρυνθεῖσα, τρόπον τινὰ ἀνακαινιζομένη πνευματικῶς, ἀφοσιοῖ, μετὰ Θεόν, πρὸς αὐτοὺς ἅπασαν τὴν τῆς ψυχῆς ἀρωγὴν καὶ ἐλπίδα, τοσοῦτον σεμνυνομένη διαφόρως τῶν πάλαι ὅσον ἡ ἀλήθεια πρὸς τὸ ψεῦδος ἀντιβαίνει ὑπερισχύουσα. Ἔχει δὲ ἡ εὕρεσις τῶν ἁγίων αὐτῶν λειψάνων οὕτω:

Κατὰ τὸ κοσμοσωτήριον ἔτος ͵αψϟη’ (1798) ἐνεφανίσθησαν ἐν ὁράματι εἰς ἓν παιδίον ἡλικίας τότε ἐννέα ἐτῶν τρεῖς ἄνδρες, ἐν σχήματι ἐφίππων στρατιωτῶν, λέγοντες πρὸς αὐτὸ ὅτι πρέπει νὰ ἐξαγάγουν ἐκ τῆς γῆς τὰ λείψανα αὐτῶν, χωρὶς ὅμως νὰ γνωστοποιήσουν τὰ ὀνόματά των. Ὁ παῖς οὗτος μετὰ παρέλευσιν ὀλίγων ἡμερῶν ἀνέφερε τὸ ὅραμα τοῦτο εἰς τὸν πάππον του, Σιδέρην τὸ ὄνομα, ὅστις, ἀμαθὴς καὶ ἀγροῖκος ὢν ἢ μᾶλλον εἰπεῖν δυσπιστίᾳ φερόμενος, ἔδερε τὸν παῖδα, διότι ἀφ’ ἑαυτοῦ δῆθεν ἐσκέφθη καὶ ἔπλασεν εὕρεσιν Ἁγίων, ἐκστομίσας καὶ κατ’ αὐτῶν τούτων τῶν Ἁγίων πολλὰς ὕβρεις καὶ βλασφημίας. Οἱ Ἅγιοι οὗτοι ὅμως δὲν ἔπαυσαν, δὶς καὶ τρὶς κατ’ ὄναρ παρουσιαζόμενοι εἰς τὸν παῖδα, νὰ ὑποδεικνύουν τὴν ἐκ τῆς γῆς ἐξαγωγὴν τῶν λειψάνων των· ἔλεγε δὲ πάλιν ὁ παῖς εἰς τὸν πάππον του τὰ τοιαῦτα, ἀλλ’ οὗτος, ὡς πεπλανημένος εἰς τὴν δυσπιστίαν, ηὔξανε τὴν ὀργήν του κατὰ τοῦ παιδὸς ὀνειδίζων καὶ τιμωρῶν αὐτὸν πλέον ἢ πρότερον, πρὸς δὲ καὶ τὰς ὕβρεις κατὰ τῶν Ἁγίων ἐπολλαπλασίαζεν. Ἡ θεία ὅμως δικαιοσύνη δὲν ἐβράδυνε νὰ ἀποδώσῃ εἰς αὐτὸν τὴν πρέπουσαν τιμωρίαν διὰ τὸ δύσπιστον, βάρβαρον καὶ αὔθαδες αὐτοῦ. Καὶ πρῶτον μὲν ἐπέφερεν ὄλεθρον τῶν κτηνῶν του, δεύτερον τὴν τῶν παίδων αὐτοῦ τελευτὴν καὶ τρίτον τὸν ἑαυτοῦ θάνατον, ξηράνασα πρότερον τούς τε πόδας καὶ χεῖρας αὐτοῦ.