Αἱ ρηθεῖσαι Μοναχαὶ τοῦ ἐν Μελιτινῇ Μοναστηρίου, φοβούμεναι τότε τὴν αἰχμαλωσίαν, ἔφυγον ἐκ τοῦ Μοναστηρίου ἐκείνου καὶ ἦλθον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἐπειδὴ δὲ αὐταὶ ἦσαν εὐγενοῦς καταγωγῆς, ἔδωκεν εἰς αὐτὰς Μοναστήριον ὁ τότε Πατριάρχης Σέργιος, ὁ ὁποῖος ὅμως μαθὼν ὅτι αὐταὶ εἶχον τὸν ἅγιον καὶ ἀχειροποίητον Χαρακτῆρα τοῦ Κυρίου, ἀφήρεσεν αὐτὸν ἀπὸ τὰς Μοναχὰς ἄνευ τῆς θελήσεώς των. Ἀλλὰ κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας ἕνεκα τῆς αἰτίας ταύτης συνέβησαν εἰς τὸν Πατριάρχην πολλαὶ καὶ ἀλλεπάλληλοι θλίψεις· βασιλέως δηλαδὴ κατ’ αὐτοῦ ἀγανάκτησις, θάνατοι αἰφνίδιοι τῶν συγγενῶν καὶ φίλων του, ταραχαὶ διάφοροι τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀπορῶν τότε ὁ Πατριάρχης διὰ ποίαν τάχα αἰτίαν συμβαίνουσιν εἰς αὐτὸν τοιοῦτοι πειρασμοί, βλέπει κατ’ ὄναρ ἄνδρα φοβερὸν ἑστῶτα καὶ λέγοντα εἰς αὐτόν· «Ἐπίστρεψον τάχιστα ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἀφῄρεσας ἀδίκως ἐκ τοῦ Μοναστηρίου». Ἐξεγερθεὶς δὲ τοῦ ὕπνου, ἐκάλεσε τοὺς ἀνθρώπους του, καὶ ἠρώτα αὐτοὺς λέγων· «Διατί τόσον πολλαὶ θλίψεις μοὶ ἀκολουθοῦσι; καὶ διὰ ποίαν αἰτίαν ἐγὼ ὑπομένω ταύτα; Μάλιστα κατὰ τὴν νύκτα ταύτην εἶδον ἕνα φοβερὸν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος μοὶ ἔλεγε· «Δὸς ὀπίσω ἐκεῖνο ὅπερ ἔλαβες ἀδίκως ἐκ τοῦ Μοναστηρίου, ἐν ᾧ ἐγὼ δὲν ἠξεύρω τίνος πρᾶγμα ἀφῄρεσα». Οἱ δὲ ἀνθρωποί του λέγουσιν εἰς αὐτόν· «Δέσποτα, μὴ συλλογίζεσθε τίποτε, ἐπειδὴ οὐδένα ποτὲ ἠδίκησας, ἀλλὰ ὑπὸ τῆς ἐνεργείας τῶν δαιμόνων εἶναι καὶ αἱ θλίψεις καὶ αἱ φαντασίαι αἱ ὁποῖαι σὲ διαταράττουσιν».
Κατὰ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα πάλιν ἐφάνη εἰς τὸν Πατριάρχην ὁ φοβερὸς ἐκεῖνος ἄνθρωπος, καὶ λέγει εἰς αὐτὸν μὲ αὐστηρότητα· «Ἀπόδος ὅσον τάχος ἐκεῖνο ὅπερ ἔλαβες ἐκ τοῦ Μοναστηρίου τῆς Ἀναλήψεως. Δὲν ἠξεύρεις ὅτι αἱ Μοναχαὶ εἶναι ξέναι καὶ ἀπαρηγόρητοι, ἐπειδὴ ἦλθον ἐδῶ φεύγουσαι ἐκ τῆς πατρίδος των;». Ἐξυπνήσας δὲ ὁ Πατριάρχης λέγει πρὸς τὸν Κουβουκλείσιόν του· «Ἀδελφέ, ὅταν ἔλαβες ἀπὸ τὰς Μοναχὰς τὸν δεσποτικὸν Χαρακτῆρα, ἐκεῖναι πῶς τοῦτο ἐνόμισαν;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Πολὺ δυσάρεστον, Δέσποτα, ἐφάνη τοῦτο εἰς αὐτάς· καὶ ἐὰν εἶχον δυνάμεις, ἤθελον μᾶς ἐκδικηθῆ». Τότε ἐννόησεν ὁ Πατριάρχης, καὶ ἐμέμφθη διὰ τοῦτο ἑαυτόν. Ὅθεν μετὰ μεγάλης σπουδῆς καὶ μετὰ τιμῶν ἀπέστειλεν εἰς τὸ Μοναστήριον τῶν Μοναζουσῶν τὸν ἅγιον Χαρακτῆρα τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν ἐνάτην τοῦ Νοεμβρίου. Κατέπαυσαν λοιπὸν οἱ πειρασμοὶ καὶ αἱ θλίψεις τοῦ Πατριάρχου, αἱ δὲ Μοναχαὶ ἐχάρησαν, διότι ἀπέλαβον τὴν ἐκ τῆς ἁγίας Εἰκόνος προερχομένην χαρὰν καὶ παρηγορίαν των.