Ἐκπλαγεῖσα ἡ ὑπηρέτρια διὰ τὸ φαινόμενον θαῦμα ἔπεσε κατὰ γῆς· ἐλθοῦσαι δὲ αἱ ἄλλαι ὑπηρέτριαι καὶ βλέπουσαι αὐτὴν κατὰ γῆς ἐρριμμένην ἐφανέρωσαν τοῦτο εἰς τὴν κυρίαν αὐτῶν. Αὕτη δὲ φοβηθεῖσα μεγάλως, κατέβη ἐκ τῆς κλίνης της καὶ μετὰ μεγάλης σπουδῆς μετέβη εἰς τὸ παρεκκλήσιον, ὅπου ἰδοῦσα τὴν φλόγα, ἐφώναξε τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Εἶτα ἔστειλε καὶ ἔφερε ταχέως τοὺς Ἱερεῖς καὶ ὑπηρέτας τῆς ἁγίας Εἰκόνος, τοὺς ὁποίους ἐρχομένους ἠκολούθησε καὶ λαὸς πολύς.
Βλέποντες τότε ὅλοι τὸ παράδοξον τοῦτο κατεπλάγησαν, καὶ ὅσῳ ἀνέβαινε καὶ κατέβαινεν ἡ φλόξ, καθὼς τὸ ἱστίον τοῦ πλοίου, ὅταν ριπίζεται ὑπὸ τοῦ ἀνέμου, τόσῳ καὶ ἔκραζον τὸ «Κύριε, ἐλέησον» ἐπὶ πολλὰς ὥρας. Ποιησάντων δὲ εὐχὴν τῶν Ἱερέων κατέπεσεν ἡ φλόξ· εἶτα ἀνοίξαντες οἱ ἴδιοι τὴν θήκην, εὗρον τὴν ἁγίαν καὶ δεσποτικὴν καὶ ἀχειροποίητον Εἰκόνα ἀβλαβῆ καὶ ὁλόκληρον, καὶ σηκώσαντες τὸ βαμβάκινον ἐκεῖνο πανίον, τὸ ὁποῖον εἶχε βάλει ἡ πατρικία ἐπὶ τῆς Εἰκόνος, ὢ τοῦ θαύματος! Εὗρον ἐν αὐτῷ τετυπωμένον ἄλλον Χαρακτῆρα ἀχειροποίητον τοῦ Κυρίου, ὅμοιον μὲ τὸν πρωτότυπον. Ὅθεν ὅλοι δοξάσαντες τὸν Θεὸν διὰ τὸ παράδοξον τοῦτο ἠσπάσθησαν τὸν τυπωθέντα ἅγιον Χαρακτῆρα τοῦ Κυρίου, καὶ ἔπειτα ἔβαλον αὐτὸν εἰς τὸν πόνον τῆς γυναικός· εἰθέως δὲ ὁ πόνος κατέπαυσε, τὸ πάθος ἔφυγεν, ἡ γυνὴ ἰατρεύθη, καὶ γενομένη τελείως ὑγιὴς ἠγέρθη δοξάζουσα τὸν Θεόν.
Μετά τινα ἔτη, προγνωρίσασα τὸν θάνατόν της ἡ τιμιωτάτη ἐκείνη γυνὴ (ἐπειδὴ ἦτο σκεῦος ἐκλεκτόν), ἐσκέφθη νὰ ἀφιερώσῃ τὸν ἅγιον Χαρακτῆρα εἰς τὸ ἐν τῇ Μελιτινῇ τῆς Ἀρμενίας εὑρισκόμενον Μοναστήριον τῶν Καλογραιῶν, τὸ τιμώμενον ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου. Ταῦτα δὲ διασκεπτομένης τῆς γυναικὸς ταύτης, ἰδοὺ ἔφθασεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν Δομετιανὸς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Μελιτινῆς, ὁ ὢν ἐξάδελφος τοῦ Μαυρικίου, μετὰ τῶν πρώτων τῆς Μελιτινῆς ἀρχόντων, ὡς ἂν ἐπέμποντο ἐπίτηδες· ὅθεν ἡ τιμία πατρικία, μαθοῦσα τὴν ἄφιξίν των, ἐνεχείρισε τὴν ἁγίαν Εἰκόνα εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον λέγουσα καὶ τὸν σκοπόν της, διὰ τὸν ὁποῖον ἀποστέλλει αὐτὴν εἰς τὸ ἐκεῖ Μοναστήριον.
Δὲν πρέπει δὲ νὰ παραλείψωμεν καὶ τὸ δεύτερον θαῦμα, ὅπερ ἐποίησεν ἡ ἁγία αὕτη Εἰκὼν τοῦ Κυρίου, ὅταν οἱ Πέρσαι ἐλεηλάτουν τὰ μέρη τῶν Ρωμαίων, ἐπὶ τῆς βασιλείας Ἡρακλείου, ἐν ἔτει χιε’ (615).