ΕΝ ταῖς ἡμέραις τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Τιβερίου ἐν ἔτει φοη’ (578) ἔγεινε θαῦμα μέγα καὶ παράδοξον. Γυνή τις Μαρία ὀνομαζομένη, συγκλητικὴ μὲν καὶ φιλόχριστος, πατρικία δὲ τὸ ἀξίωμα, χήρα, ἔπεσεν εἰς πάθος χαλεπὸν καὶ ἀθεράπευτον· ἀπελπισθεῖσα δὲ ἐκ πάσης ἀνθρωπίνης βοηθείας, ἀφιέρωσεν εἰς τὴν καρδίαν αὐτῆς τοιοῦτον ἀγαθὸν συλλογισμόν, νὰ στείλῃ εἰς τοὺς Ἱερεῖς, τοὺς ὑπηρετοῦντας εἰς τὴν ἁγίαν καὶ δεσποτικὴν ἀχειροποίητον Εἰκόνα τοῦ Κυρίου, καὶ νὰ τοὺς παρακαλέσῃ νὰ ἔλθωσι πρὸς αὐτήν.
Ὅταν λοιπὸν ἦλθον ἐκεῖνοι, ἔπεσεν ἡ γυνὴ εἰς τοὺς πόδας αὐτῶν λέγουσα· «Ἐπειδή, κύριοί μου, ὁ Θεὸς ἐσυγχώρησε νὰ παιδεύωμαι διὰ τὰς πολλάς μου ἁμαρτίας μὲ τὴν δεινὴν ταύτην καὶ ἀθεράευτον ἀσθένειαν, διὰ τοῦτο θέλουσα καὶ ἀγαπῶσα ἡ ταλαίπωρος, καίτοι ἀναξία, νὰ δεχθῶ εἰς τὸν εὐτελῆ οἰκόν μου διὰ τῶν ἁγίων σας εὐχῶν τὸν δεσποτικὸν καὶ ἀχειροποίητον Χαρακτῆρα [1] τοῦ Κυρίου μας εἰς ἡμέρας τεσσαράκοντα, δι’ οὗ ἴσως ποιήσῃ ἔλεος ὁ Κύριος εἰς ἐμέ, παρακαλῶ νὰ συνεργήσητε πρὸς τοῦτο». Οἱ δὲ Ἱερεῖς, γνωρίζοντες τὴν καλὴν ζωὴν καὶ πνευματικὴν κατάστασιν τῆς γυναικός, ἔφεραν εἰς τὸν οἶκόν της τὸν ἅγιον Χαρακτῆρα, καὶ ἅμα ἤνοιξαν τὴν θήκην αὐτοῦ, ἔπεσεν ἡ γυνὴ καὶ προσεκύνησεν αὐτόν. Εἶτα ἔλαβε λεπτὸν βαμβάκινον πανίον καὶ ἐμέτρησε τὴν ἁγίαν Εἰκόνα· καὶ βαλοῦσα μὲν πρῶτον τὸ πανίον ἐπ’ αὐτῆς, ἀποθέσασα δὲ αὐτὴν ὕστερον καὶ ἀσφαλίσασα ἐντὸς καθαρᾶς θήκης, ἔβαλεν εἰς τὸ παρεκκλήσιον, τὸ ὁποῖον εἶχεν εἰς τὸν οἶκόν της· ἀνάψασα δὲ καὶ κανδήλαν λαμπρὰν ἔμπροσθεν τῆς θείας Εἰκόνος, ὑπηρέτει αὐτὴν ἕως ἡμέρας τεσσαράκοντα.
Ὅταν δὲ ἐτελείωσαν αἱ τεσσαράκοντα ἡμέραι, οἱ πόνοι τοῦ πάθους τῆς γυναικὸς ἤρχισαν νὰ γίνωνται τόσον δυνατοὶ καὶ ἀνυπόφοροι, ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ ἐγερθῇ τῆς κλίνης· ὅθεν καλέσασα μίαν τῶν ὑπηρετριῶν της, τὴν ὁποίαν ἤξευρε καθαρωτέραν τῶν ἄλλων, λέγει πρὸς αὐτήν· «Φέρε μοι τὴν θήκην τῆς ἁγίας Εἰκόνος, ἵνα προσκυνήσω αὐτήν, καὶ εὕρω ὀλίγην ἄνεσιν ἀπὸ τὸν ὑπερβολικὸν πόνον, ὅστις μὲ κατατήκει». Ἡ δὲ ὑπηρέτρια, μεταβᾶσα εἰς τὸ παρεκκλήσιον, εἶδε θαῦμα φοβερὸν καὶ παράδοξον· εἶδε δηλαδὴ νὰ ἐξέρχεται φλὸξ πυρὸς ἐκ τῆς ἁγίας θήκης, ἡ δὲ φλὸξ αὕτη νὰ ἀναβαίνῃ ἕως εἰς τὴν στέγην τοῦ παρεκκλησίου καὶ νὰ σκεπάζῃ ὅλον τὸ βῆμα, ἀπὸ τῆς στέγης δὲ νὰ κατέρχηται πάλιν εἰς τὸ ἔδαφος, χωρὶς νὰ καίῃ οὐδὲν μέρος τοῦ παρεκκλησίου.