Μικρὸν ὅμως ἀκόμη ὑπέφερεν ὁ Ὅσιος, διότι ὁ Λέων Δ’ ἀφῆκε μὲν ἐλευθέρους τοὺς ἐξορίστους νὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὰς βάσεις των, δὲν ἔθιξεν ὅμως καὶ τοὺς εἰκονομάχους, οἵτινες παρέμενον σταθεροὶ εἰς τὰς θέσεις των. Τὴν κατάστασιν ἐξεκαθάρισεν ἡ τοῦ Λέοντος σύζυγος Εἰρήνη, ἥτις, μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Λέοντος Δ’ (780), ἀνέλαβε μόνη τὴν διακυβέρνησιν τῆς Αὐτοκρατορίας ὡς ἐπίτροπος τοῦ ἀνηλίκου υἱοῦ της Κωνσταντίνου Ϛ’ (780-797), δεκαετοῦς τότε ὄντος. Πρῶτον μέλημα τῆς Εἰρήνης μετὰ τὴν ὑπ’ αὐτῆς ἀνάληψιν τῆς ἀρχῆς ὑπῆρξεν ἡ ἀποκατάστασις τῆς εἰρήνης τῆς Ἐκκλησίας. Ὅθεν συνήθροισεν εὐθὺς αὕτη τοὺς εἰς διάφορα μέρη διεσπαρμένους ἐκ τῆς μανίας τῶν εἰκονομάχων Πατέρας, ὧν εἷς τε καὶ πρῶτος ὑπῆρξεν ὁ Ὅσιος Πλάτων, τὸν ὁποῖον ἐκάλεσεν εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ τὸν συνεβουλεύετο εἰς τὰς ὑποθέσεις τοῦ Κράτους καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ παρουσία τοῦ Πλάτωνος εἰς Κωνσταντινούπολιν πολλοὺς ἐνεθουσίασε, ἰδιαιτέρως δὲ τὸν ἀνεψιόν του Θεόδωρον τὸν μετὰ ταῦτα περιώνυμον Ἡγούμενον τῆς Μονῆς τοῦ Στουδίου [2], ὥστε εἰς αὐτὴν τὴν ἀκμὴν τῆς ἡλικίας του ἀπεφάσισε νὰ ἀκολουθήσῃ τὴν Μοναχικὴν Πολιτείαν. Ὁ Θεόδωρος εὑρίσκετο τότε εἰς τὸ εἰκοστὸν πρῶτον ἔτος τῆς ἡλικίας του.

Τὴν ἀπόφασιν τοῦ Θεοδώρου ἐμιμήθησαν καὶ ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας τοῦ πατρός του. Ὁ πατὴρ τοῦ Θεοδώρου Φωτεινός, ἡ μήτηρ του Θεοκτίστη, ἥτις ἦτο ἀδελφὴ τοῦ Πλάτωνος, Ἰωσὴφ ὁ κατόπιν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης [3], εἷς ἀκόμη νεώτερος ἀδελφός του, μία ἀδελφή του καὶ δύο ἀδελφοὶ τοῦ Φωτεινοῦ, ἀπεφάσισαν νὰ ἀκολουθήσουν ὅλοι τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδὸν τῆς ἀσκήσεως. Ὅθεν διανείμαντες εἰς τοὺς πτωχοὺς τὴν περιουσίαν των ἀπεσύρθησαν αἱ μὲν γυναῖκες εἰς Γυναικεῖα Μοναστήρια, οἱ δὲ ἄνδρες ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Ὁσίου Πλάτωνος ἐπορεύθησαν εἰς τὰ μέρη τῆς Προύσης ὅπου ὁ Φωτεινὸς εἶχεν ἰδιόκτητον κτῆμα κατάλληλον διὰ Μοναστήριον. Ἐκεῖ δὲ ἀποσυρθέντες ἔκτισαν Μονὴν ὀνομασθεῖσαν τοῦ Σακκουδίωνος [4], τῆς ὁποίας πρῶτος Ἡγούμενος ἐγένετο ὁ Ὅσιος Πλάτων καὶ τὴν ὁποίαν ἐκυβέρνα καὶ ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τῆς ἐν Νικαίᾳ συνελθούσης τὸ δεύτερον ἐν ἔτει ψπζ’ (787) Ἁγίας Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς ἀποκαταστησάσης τὴν προσκύνησιν τῶν σεπτῶν καὶ ἁγίων Εἰκόνων [5]. Ἀσθενήσας ὅμως μετὰ ταῦτα καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ἀσκῇ τὰ καθήκοντα τοῦ Ἡγουμένου, παρέδωσε κατὰ τὸ ἔτος ψϟε’ (795) τὴν ἡγουμενίαν τῆς Μονῆς ταύτης εἰς τὸν ἀνεψιὸν αὐτοῦ Θεόδωρον.