ΠΛΑΤΩΝ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν κατὰ τὸ ἔτος ψλβ’ (732) ἐκ γονέων εὐγενῶν καὶ πλουσίων, Στεργίου καὶ Εὐφημίας ὀνομαζομένων. Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἐβασίλευεν ὁ θηριώνυμος καὶ θηριόγνωμος Λέων Γ’ ὁ Ἴσαυρος (717-741), ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ ὁποίου οἱ γονεῖς τοῦ Ὁσίου ἀπήλαυον μεγάλης τιμῆς καὶ ἐκτιμήσεως. Ὑπὸ τοιούτων γονέων γεννηθεὶς ὁ Ὅσιος ἔτυχε καὶ τῆς ἀναλόγου παιδεύσεως, διὰ τοῦτο καὶ λίαν ἐνωρὶς ἐγένετο νοτάριος βασιλικός, γραμματεὺς δηλαδὴ τοῦ βασιλέως, ὅστις τότε ἦτο ὁ υἱὸς τοῦ Λέοντος Γ’ τοῦ Ἰσαύρου Κωνσταντῖνος Ε’ ὁ Κοπρώνυμος (741-775).

Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅμως, ὅτι ὁ μακάριος Πλάτων ἔζη καὶ συνανεστρέφετο καθημερινῶς εἰς τὰ ἀνάκτορα μὲ ὅλους τοὺς ἀξιωματούχους τῆς αὐλῆς, δὲν ἱκανοποιεῖτο ἐκ τῆς ζωῆς ταύτης, διότι ἡ καρδία του ἐφλέγετο ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἀπὸ τὸν πόθον τῆς τηρήσεως τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία προσεβάλλετο τότε ἀπὸ τὴν εἰκονομαχίαν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἡ ἐπιθυμία του ἦτο νὰ ἀκολουθήσῃ τὴν μοναστικὴν ζωήν. Ὅθεν ἀπαρνηθεὶς τὸν κόσμον καὶ τὸ ἀξίωμά του ἀπῆλθεν εἰς τὸ ἐν Βιθυνίᾳ ὄρος τοῦ Ὀλύμπου [1], ὅπου ἐνεδύθη τὸ ἅγιον Σχῆμα τῶν Μοναχῶν εἰς τὴν ἐκεῖ εὑρισκομένην Μονὴν τὴν καλουμένην τῶν Συμβόλων καὶ ἐκεῖ ἠγωνίζετο ἐν νηστείᾳ καὶ προσευχῇ. Ἐπειδὴ δέ, ὡς εἴπομεν, ἦτο λίαν πεπαιδευμένος, ὁ Πνευματικός του Πατήρ, ὅστις ἦτο ὁ τότε Καθηγούμενος τῆς Μονῆς τῶν Συμβόλων, τοῦ ἀνέθεσεν ὡς ἐργόχειρον τὴν μελέτην καὶ τὴν ἀντιγραφὴν διαφόρων Κωδίκων. Τόσην δὲ ταπείνωσιν ἔδειξεν ὁ μακάριος, ὥστε, πάντες τὸν ἐθαύμαζον, ἐντὸς ὀλίγου δὲ τὸν ἐσέβοντο καὶ ὡς δεύτερον πνευματικόν των πατέρα. Ὅταν δὲ μετὰ καιρὸν ἐκοιμήθη ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς, οἱ ἐν αὐτῇ ἀσκούμενοι Πατέρες, βλέποντες τὰς ἀρετὰς τοῦ Πλάτωνος, τὸν ἐψήφισαν Ἡγούμενον. Ἔλαβε δὲ ὁ Ὅσιος τὸ ἀξίωμα τοῦτο ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ ψο’ (770).

Τὴν ἐκλογὴν τοῦ Ὁσίου πληροφορηθεὶς ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος Ε’ ὁ Κοπρώνυμος καὶ μένεα πνέων, διότι ὁ Ὅσιος Πλάτων ἐσέβετο καὶ ἐτίμα τὰς ἁγίας Εἰκόνας, ἐξαπέλυσε καὶ κατὰ τῆς Μονῆς ταύτης τὸν ἀπὸ πολλοῦ ἀσκούμενον ὑπ’ αὐτοῦ διωγμὸν κατὰ τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τῶν ἁγίων Εἰκόνων. Ὅθεν συλληφθεὶς ὁ Ὅσιος Πλάτων ἐστάλη εἰς ἐξορίαν μετὰ πολλῶν ἄλλων Πατέρων. Εἰς τὴν ἐξορίαν παρέμεινεν ὁ Ὅσιος μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ Κοπρωνύμου, ὅστις συνέβη κατὰ τὸ ἔτος ψοε’ (775). Τότε βασιλεύσαντος τοῦ υἱοῦ τοῦ Κωνσταντίνου Λέοντος Δ’ τοῦ ἐπιλεγομένου Χαζάρου (775-780) καὶ κατόπιν ἐνεργειῶν τῆς συζύγου τούτου βασιλίσσης Εἰρήνης, ἀνεκλήθησαν ἐκ τῆς ἐξορίας ἅπαντες οἱ ἐξόριστοι Πατέρες, μετ’ αὐτῶν δὲ ἀνεκλήθη καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Μονήν του καὶ ὁ Ὅσιος Πλάτων.