Ἵστατο δὲ τότε ὄπισθεν τοῦ Μάρτυρος ἡ εὐλογημένη γυνή του, ἥτις τὸν ἠκολούθησεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν ἕως τοῦ βεζύρη καὶ τὸν ἐνεδυνάμωνε λέγουσα πρὸς αὐτὸν εἰς τὴν διάλεκτον τῶν Ρώσων· «Μὴ φοβηθῇς, ἄνδρα μου, μηδὲ δειλιάσῃς τὸν θάνατον, ἀλλὰ μεῖνε στερεὸς εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ· εἰς μίαν ροπὴν ὀφθαλμοῦ διαρκεῖ τὸ ποτήριον τοῦ θανάτου, κατόπιν δὲ μέλλεις νὰ συναγάλλεσαι καὶ νὰ χαίρεσαι μὲ τοὺς Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ, ἐγὼ δὲ νὰ λογίζωμαι μακαρία, ὡς οὖσα γυνὴ Μάρτυρος».
Ἐρωτήσαντος τότε τοῦ βεζύρη ποία εἶναι γυνὴ αὐτὴ καὶ τὶ τοῦ λέγει, Ἀγαρηνός τις ἀπὸ τοὺς παρισταμένους, γνωρίζων τὴν γλῶσσαν τῶν Ρώσων, εἶπε· «Γυνή του εἶναι, αὐθέντα, καὶ τὸν ἐνθαρρύνει νὰ μὴ φοβηθῇ τὸν θάνατον, οὔτε νὰ ἀρνηθῇ τὴν Πίστιν του». Τότε ὁ βεζύρης προστάζει μὲ ὀργὴν νὰ δέσουν τὴν μακαρίαν εἰς στῦλον τινὰ τῆς αὐλῆς τοῦ παλατίου καὶ νὰ τὴν ραβδίσουν ἀνηλεῶς. Τούτου δὲ γενομένου, ἔπεμψε πάλιν τὸν Μάρτυρα εἰς τὴν φυλακήν, μετὰ δὲ τρεῖς ἡμέρας ἐπρόσταξε νὰ τὸν φέρουν ἔμπροσθέν του. Ἀφοῦ δὲ τὸν ἔφεραν, εἶπε πάλιν τὰ αὐτὰ πρὸς τὸν Μάρτυρα. Ὁ δὲ Μάρτυς ἀνθίστατο ἀνδρείως εἰς τοὺς λόγους του καὶ ἐβόα ὅτι εἶναι Χριστιανός. Τότε ὁ βεζύρης ἀπεφάσισε νὰ θανατώσῃ τὸν Μάρτυρα. Ὅθεν προστάζει τὸν ἀρχιδήμιον νὰ κόψῃ τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλήν· ὁ δὲ ἀρχιδήμιος, λαβὼν τὸν Μάρτυρα, τὸν ἔφερεν εἰς τὸ ἱπποδρόμιον, τὸ λεγόμενον τουρκιστὶ ἂτ μεϊντάν, καὶ ἐκεῖ ἀπέτεμε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ καὶ σεβασμίαν κάραν κατ’ αὐτὴν ταύτην τὴν ἡμέραν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Παρασκευῆς, ἦτο δὲ τότε ἡ γ’ (3η) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου τοῦ ἔτους ͵αχπγ’ (1683). Οὕτω λοιπὸν ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τὸν μαρτυρικὸν στέφανον, Χάριτι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μετὰ δὲ ἀρκετὰς ἡμέρας ἐλυτρώθησαν καὶ οἱ Ἱερεῖς μὲ δόσιν χρημάτων. Τούτου τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Παύλου ταῖς πρεσβείαις καὶ ἡμεῖς λυτρωθείημεν τῶν αἰωνίων βασάνων καὶ τύχοιμεν, σὺν αὐτῷ τῆς αἰωνίου μακαριότητος. Ἀμήν.