Μετὰ τὴν ταφὴν τοῦ τιμίου σώματος τοῦ Μάρτυρος, δοξάζων ὁ Θεὸς τὸν πιστὸν Αὐτοῦ θεράποντα καὶ ἀποδεχόμενος τὴν ἀκράδαντον αὐτοῦ Πίστιν, ἐνήργησε τὸ ἑξῆς θαυμάσιον. Ἐπὶ τρεῖς ὁλοκλήρους, νύκτας ἐφαίνετο στήλη πυρὸς ἀπὸ τῶν οὐρανῶν κατερχομένη μέχρι τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου, ἅπασα δὲ ἡ πόλις ἐφωτίζετο ἀπὸ φῶς γλυκύτατον, τὸ ὁποῖον ἐξεπέμπετο ἀπὸ τὴν στήλην ταύτην τοῦ πυρός. Ὅθεν εἰς παντοτινὴν ἐνθύμησιν τοῦ ἀρρήτου ἐκείνου φωτὸς καὶ τοῦ ἐκ τούτου θαύματος, μέχρι τῆς σήμερον καθ’ ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς οἱ ἐκεῖ Χριστιανοὶ συνηθίζουν νὰ μεταβαίνουν εἰς τὸ τάφον τοῦ Μάρτυρος, πλῆθος ἀνδρῶν, γυναικῶν καὶ παιδίων, μάλιστα δὲ ἀσθενῶν, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἀνάπτουσι κηρία καὶ θυμιάματα. Τελοῦνται δὲ τότε ἄπειρα θαύματα, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς Θεότητός τε καὶ Βασιλείας. ᾟ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.