Τότε ἤρχισαν ἅπαντες νὰ κολακεύουν τὸν νέον καὶ νὰ τὸν παρακινοῦν νὰ τουρκεύσῃ. Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος τοὺς ἤλεγξε μὲ ἀνδρείαν. Ἰδόντες τότε ἐκεῖνοι τὴν γνώμην του σταθερὰν καὶ ἀμετάβλητον, ἐδοκίμασαν νὰ τὸν φοβίσουν. Ὅθεν περιεκύκλωσαν αὐτόν, κρατοῦντες εἰς τὰς χεῖρας των τὰ πιστόλια των ἕτοιμα πρὸς δρᾶσιν καὶ εἶπον πρὸς αὐτὸν ὁμοφώνως νὰ ὑπακούσῃ εἰς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα τοῦ προστάζουν, ἄλλως εὐθὺς θὰ τὸν θανατώσουν. Ὁ δὲ γενναιότατος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ὑψώσας τὰς χεῖρας του ὡς ἦσαν δεδεμέναι μὲ τὰς ἁλύσεις πρὸς τὸν οὐρανό, μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἐβόησε· «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, δέξαι τὸ πνεῦμα μου καὶ ἀξίωσόν με τῆς Βασιλείας Σου». Εὐθὺς τότε, ὡς ὁ Ἅγιος Μάρτυς εἶπε ταῦτα, ἐκένωσαν ὅλοι τὰ πιστόλια των ἐπάνω του καὶ ἀμέσως ὡς ἐκεῖνος ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν, ἔτρεξαν ὅλοι μὲ τὰς μαχαίρας καὶ κατετρύπησαν τὸ μαρτυρικώτατον ἐκεῖνο σῶμα.

Δὲν εἶχον ὅμως ἀκόμη οἱ ἀλιτήριοι ἐκεῖνοι χορτάσει τὴν κακίαν των καὶ ἰδοὺ ὁ τῶν θαυμασίων καὶ τῶν Μαρτύρων Θεὸς ἐνήργησε θαῦμα παράδοξον. Ἐνῷ δηλαδὴ ἦτο ἀπόλυτος γαλήνη, ἐγένετο εὐθὺς μέγας ἀναβρασμὸς εἰς τὴν θάλασσαν, καίτοι δὲ ἡ ἀπόστασις ἀπὸ τοῦ τόπου ἐκείνου, ὅπου ἔκειτο τὸ τοῦ Μάρτυρος Λείψανον, μέχρι τῆς θαλάσσης ἦτο ἕως βολῆς τυφεκίου καὶ πέραν, ὅμως ἡ θάλασσα τόσον ἐξηγριώθη, ὥστε ἐφαίνετο ὡς θηρίον ἀνήμερον, ἐξελθοῦσα δὲ ἀπὸ τὸν φυσικόν της τόπον καὶ φθάσασα ἕως ἐκεῖ ὅπου ἦτο τὸ ἅγιον Λείψανον, ἐδείκνυεν ὅτι τὸ τιμᾷ καὶ τὸ σέβεται, ἐκπλύνουσα τὸ μαρτυρικὸν αἷμα τὸ ὁποῖον ἔτρεχεν ἐκ τούτου, εἰς τρόπον ὥστε ἐβάφη ὅλη ἐρυθρᾶ ὡς κόκκινος ἀφρὸς ἀπὸ κιννάβαριν [2], ἀναβαίνουσα δὲ ἀπὸ τοὺς τοίχους τοῦ τζαμίου τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ τοῦ τελωνείου των, ἐζήτει νὰ κατακρημνίσῃ ταῦτα μὲ τὰ κύματά της. Ὅθεν, βλέποντες οἱ Ὀθωμανοὶ τὸ φοβερὸν τοῦτο θαῦμα καὶ φοβούμενοι μήπως καταποντισθῇ ὁλόκληρος ἡ πόλις αὐτῶν, εὐθὺς ἔτρεξαν καὶ ἐβίασαν τοὺς Χριστιανούς, οἵτινες ἦλθον μετὰ τιμῆς καὶ παρρησίας καὶ παραλαβόντες τὸ ἱερὸν ἐκεῖνο καὶ ἀθλητικὸν σῶμα, τὸ ἔθαψαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τότε, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἡσύχασεν ἡ θάλασσα καὶ εἰρήνευσε πάλιν, ἀφ’ οὗ ἐξέπλυνεν ὡς δούλη τὸ ἁγιώτατον τοῦ Μάρτυρος αἷμα.