Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Πνευματικός του Πατὴρ καὶ Ἡγούμενος τοῦ Μετεώρου Ὅσιος Ἀθανάσιος, «τελειώνωντας τὸν βίον του ἐν εἰρήνῃ, ἐγχειρίζει καὶ δίδει μὲ κοινὴν γνώμην καὶ βουλὴν πάντων τῶν Πατέρων ὅλην τὴν εξουσίαν καὶ ἀρχὴν εἰς Ἰωάσαφ τὸν βασιλέα».
Μετὰ τὴν ἐπιστροφήν του κατὰ τὸ ͵αυα’ (1401) εἰς τὸ Μετέωρον ἐξ Ἁγίου Ὄρους, ὁ μακάριος Ἰωάσαφ δὲν ἀπεμακρύνθη πλέον ἀπὸ τὸ ἀγαπημένον του Μοναστήριον. Παρέμεινεν εἰς αὐτό, ἐπιδιδόμενος εἰς διαρκῆ προσευχὴν καὶ σκληροὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ὅτε ὁ Κύριος ἐκάλεσεν αὐτὸν κατὰ τὸ ἔτος ͵αυκγ’ (1423) εἰς τὴν ἀπόλαυσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα ἐκ παιδικῆς ἡλικίας ἐπόθησεν. Ἡ Ἐκκλησία εἰς ἀναγνώρισιν τῶν ὑπηρεσιῶν του καὶ τῶν πολλῶν αὐτοῦ ἀρετῶν κατέταξε τοῦτον μεταξὺ τῶν Ἁγίων.
Ἡ τιμία αὐτοῦ Κάρα ἀποθησαυρίζεται εἰς τὸ Μετέωρον, καθὼς καὶ ἄλλα ἀντικείμενα τοῦ Ὁσίου, εἰς δὲ τὸ τμῆμα Χειρογράφων τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης ἐναπόκειται τὸ ἐγκόλπιον αὐτοῦ Εὐαγγέλιον.