Ἐν καιρῷ δὲ τοῦ ἐνταφιασμοῦ της πολλοὶ πάσχοντες ὑπὸ δαιμονίων καὶ διαφόρων ἄλλων ἀσθενειῶν ἰατρεύθησαν. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τοῦτον πολλοὶ τυφλοὶ ἐπανεῖδον τὸ φῶς των. Προεῖπε δὲ εἰς τὰς ἀδελφὰς ἡ Ἁγία, ὅτι ἐκείνην τὴν κληρονομίαν καὶ τὴν δόξαν, τὴν ὁποίαν μέλλω νὰ λάβω παρὰ Θεοῦ ἐν οὐρανοῖς, θέλω τὴν λάβει μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας ἀπὸ τῆς ἀποβιώσεώς μου. Πράγματι δέ, ἀφοῦ παρῆλθον αἱ τεσσαράκοντα ἡμέραι, δύο Μοναχαὶ εἶδον φοβερὸν καὶ ἐξαίσιον θέαμα. Εἶδον δηλαδὴ δύο ἄνδρας ἀστραποβόλους, οἱ ὁποῖοι ἵσταντο ἑκατέρωθεν τῆς Ἁγίας, ἔξω τῶν ἁγίων θυρῶν τοῦ ἁγίου Βήματος, ἐκράτουν δὲ οὗτοι εἰς τὰς χεῖρας των ἔνδυμα πορφυροῦν, βασιλικόν, ὑφασμένον μὲ χρυσόν, μαργαρίτας καὶ λίθους τιμίους καὶ ἐνέδυον διὰ τούτου τὴν Ἁγίαν. Τοῦτο ἰδοῦσαι αἱ δύο Μοναχαὶ ἐνεθυμήθησαν τὴν πρόρρησιν, τὴν ὁποίαν εἶπεν εἰς αὐτὰς ἡ Ἁγία. Ὅθεν χαίρουσαι διὰ τὴν αἰσίαν αὐτῆς ἔκβασιν ηὐχαρίστησαν τὸν Θεόν, ὅστις δοξάζει τοὺς ἀγαπῶντας καὶ δοξάζοντας Αὐτόν.