Ὅθεν διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔταξαν ἐνταῦθα τὴν μνήμην τῶν Ὁσίων Πατέρων, διδάσκοντες ἡμᾶς διὰ τούτων, ὅτι ἐὰν καὶ ἡμεῖς ἐπιδείξωμεν τὴν ἰδίαν σπουδὴν καὶ ἐπιμέλειαν, δὲν ὑπάρχει κανὲν ἐμπόδιον εἰς τὸ νὰ κατορθώσωμεν καὶ ἡμεῖς ὅσα ἐκεῖνοι κατώρθωσαν, καὶ νὰ ἀξιωθῶμεν τῶν αὐτῶν τιμῶν καὶ βραβείων. Διότι, καθὼς καὶ ἀνωτέρω εἴπομεν, οὕτω καὶ ἡ ἀλήθεια ἔχει, ὅτι ἄνθρωποι ἦσαν καὶ ἐκεῖνοι καθὼς ἄνθρωποι εἴμεθα καὶ ἡμεῖς.
Λέγουσι δέ τινες περὶ τῆς ἑβδομάδος ταύτης, ὅτι ὁ βασιλεὺς Ἡράκλειος τὴν ἔκαμε τυροφάγον, ἤτοι τρόπον τινὰ μεσονηστείαν, ἐνῷ πρότερον αὕτη ἦτο κρεωφάγος. Τοῦτο δὲ ἔκαμε διότι ἔχων πόλεμον κατὰ Περσῶν χρόνους κατὰ σειρὰν ἕξ, ἔταξεν εἰς τὸν Θεόν, ἂν τοὺς νικήσῃ, νὰ τὴν καταστήσῃ μεταξὺ νηστείας καὶ τρυφῆς· ὅπερ καὶ ἐπραγματοποίησε μετὰ τὴν νίκην. Πλὴν καὶ τοῦτο νὰ ἠκολούθησεν εἰς τὴν ἀρχήν, ὅμως οἱ Ἅγιοι Πατέρες εὗρον τὴν εὐκαιρίαν, ἵνα μεταχειρισθῶσιν αὐτὴν ὡς προκαθάρσιμον, διὰ νὰ μὴ δυσχεραίνωμεν περνῶντες ἀμέσως ἀπὸ τὴν κρεωφαγίαν καὶ ἀδηφαγίαν εἰς τὴν ἄκραν ἀσιτίαν, ἀπὸ τὸ ὁποῖον δύναται ἴσως νὰ ἀκολουθῇ καὶ βλάβη εἰς τὴν ὑγείαν· ἀλλ’ ὀλίγον κατ’ ὀλίγον νὰ συνηθίζωμεν τὸ τραχὺ καὶ ὑπόπικρον τῆς νηστείας, διότι καθὼς ἐμερίμνησαν διὰ τῶν παραβολῶν περὶ τῶν τῆς ψυχῆς, οὕτω καὶ διὰ τὰ τοῦ σώματος ἐμεθοδεύθησαν, περικόψαντες ὀλίγον κατ’ ὀλίγον τὰ ἐμπόδια τῆς νηστείας.