Τοῦτο ὅμως δὲν ἦτο εὔκολον, διότι μετὰ τὸν θάνατον δὲν εἶναι δυνατὸν οὔτε νὰ δώσῃ τις, οὔτε νὰ λάβῃ ἐλεημοσύνην, ὅπως τοῦτο καὶ ἀπὸ τὴν παραβολὴν τοῦ Πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου φαίνεται. Ἀλλ’ αἱ μωραὶ εἰς τὸ σκότος εὑρισκόμεναι ἐκτύπων τὰς θύρας καὶ ἐβόων ἐν τῇ ἀπελπισίᾳ των λέγουσαι· «Κύριε, Κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν» (αὐτ. 11). Τότε ὁ Κύριος δίδει ὁ ἴδιος αὐτοπροσώπως τὴν φρικτὴν ἐκείνην ἀπόφασιν λέγων· «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς» (αὐτ. 12). Ἀπέλθετε ἀπ’ ἐμοῦ, δὲν σᾶς γνωρίζω, διότι πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἴδετε τὸν Νυμφίον μὴ ἔχουσαι προῖκα τὴν ἐλεημοσύνην;
Διὰ τοῦτον λοιπὸν τὸν λόγον ἐτάχθη ἐνταῦθα παρὰ τῶν Θεοφόρων Πατέρων ἡ ἀνάμνησις τῆς παραβολῆς τῶν Δέκα Παρθένων, διδάσκουσα ἡμᾶς, ὅτι πρέπει νὰ εἴμεθα πάντοτε ἐν ἐγρηγόρσει καὶ ἕτοιμοι πρὸς ὑπάντησιν τοῦ ἀληθινοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, διὰ τῶν ἀγαθῶν πράξεων καὶ δὴ τῆς ἐλεημοσύνης. Διότι ἄδηλος εἶναι εἰς ἡμᾶς ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα τοῦ τέλους. Διὰ τὸν σκοπὸν λοιπὸν τοῦτον οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔταξαν ἐνταῦθα τὴν ἐνθύμησιν τῆς παραβολῆς τῶν Δέκα Παρθένων, ὅπως κατὰ τὴν χθὲς ἔταξαν τὴν διήγησιν τῆς τοῦ Ἰωσὴφ σωφροσύνης καὶ τὴν περὶ τῆς συκῆς ἀκαρπίαν, ἵνα παρακινήσωσιν ἡμᾶς πρὸς ἀπόκτησιν καρπῶν πνευματικῶν. Συμπληρώνει δὲ ἐκείνας ἡ σημερινὴ παραβολὴ διδάσκουσα, ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ ἐργάζεταί τις μίαν μόνην ἀρετήν, τὰς δὲ λοιπὰς νὰ καταφρονῇ. Διότι ἂν καὶ τὸ μεγαλύτερον καὶ δυσκολώτερον κατορθώσῃ τὸ ὁποῖον εἶναι ἡ παρθενία, τὰ δὲ ἄλλα καταφρονήσῃ καὶ μάλιστα τὴν ἐλεημούνην, δὲν θέλει εἰσέλθει ὁμοῦ μετὰ τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν αἰώνιον ἀνάπαυσιν, ἀλλὰ θέλει ὑποστρέψει κατῃσχυμμένος. Διότι οὐδὲν ἕτερον εἶναι τόσον ἀνιαρώτερον καὶ αἰσχύνης πεπληρωμένον, ὅσον τὸ νὰ βλέπῃ τις τὴν παρθενίαν νικωμένην ὑπὸ τῶν χρημάτων.