ΛΑΖΑΡΟΣ ὁ Ἅγιος καὶ δίκαιος φίλος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου τὴν ἐκ νεκρῶν παρὰ τοῦ Κυρίου ἀνάστασιν ἑορτάζομεν σήμερον, ἦτο Ἑβραῖος τὸ γένος καὶ Φαρισαῖος τὴν αἵρεσιν, γεννηθεὶς εἰς πόλιν τινὰ τῆς Ἰουδαίας ὀνόματι Βηθανίαν, κειμένην παρὰ τοὺς ἀνατολικοὺς πρόποδας τοῦ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν καὶ ἀπέχουσαν ἀπὸ τῶν Ἱεροσολύμων περὶ τὰ δύο καὶ ἥμισυ χιλιόμετρα. Πατήρ του, καθὼς λέγεται, ἦτο ὁ Φαρισαῖος Σίμων, εἶχε δὲ ἀδελφὰς τὴν Μάρθαν καὶ τὴν Μαρίαν, περὶ τῶν ὁποίων πολλάκις ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ ἀκούομεν.

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἐδίδασκεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ περιήρχετο τὴν Ἰουδαίαν διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων, ἐπεσκέπτετο δὲ συχνὰ καὶ τὸν Σίμωνα εἰς τὴν οἰκίαν αὐτοῦ, μετὰ τοῦ ὁποίου συνωμίλει πολλάκις, διότι οὗτος ἐπίστευε τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν τῶν ἀνθρώπων. Ὅθεν ἐρχόμενος συχνότερον ὁ Κύριος εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Σίμωνος συνεδέθη διὰ φιλίας καὶ μὲ τοὺς εὑρισκομένους ἐν τῇ οἰκίᾳ, ἤτοι τὸν Λάζαρον καὶ τὰς δύο ἀδελφάς του, τὴν Μάρθαν καὶ τὴν Μαρίαν, αἵτινες καὶ ἐφιλοξένουν καὶ διηκόνουν αὐτῷ πολλάκις (Λουκ. ι’ 38-40, Ἰωάν. ιβ’ 2-3). Ὅτε δὲ ἐπλησίαζε τὸ σωτήριον πάθος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐπειδὴ τὸ τῆς θείας Ἀναστάσεως μυστήριον ἔπρεπε νὰ διακηρυχθῇ καὶ νὰ διαπιστωθῇ ἀκριβέστερον, τότε ἐνήργησεν ὁ Κύριος καὶ τὸ μέγα τοῦτο θαῦμα. Καὶ εἶχε μὲν πρότερον ἀναστήσει τὴν παῖδα τοῦ Ἰαείρου καὶ τὸν υἱὸν τῆς χήρας, ὅμως τὸ θαῦμα τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου ὑπερέβαινε τὰ προηγούμενα, διότι ὁ Λάζαρος, ὅτε ἀνεστήθη, εἶχεν ἤδη πρὸ τεσσάρων ἡμερῶν ἀποθάνει καὶ εἶχεν ἐνταφιασθῆ. Ἐγένετο δὲ τὸ θαῦμα τῆς ἐκ νεκρῶν παρὰ τοῦ Κυρίου ἐγέρσεως αὐτοῦ ὡς ἑξῆς.

Κατὰ τὰς ἡμέρας κατὰ τὰς ὁποίας ἠσθένει ὁ Λάζαρος, διέτριβεν ὁ Κύριος μετὰ τῶν μαθητῶν του εἰς τὴν πέραν τοῦ Ἰορδάνου χώραν. Ὅτε δὲ ἐκοιμήθη ὁ Λάζαρος, γνωρίσας τοῦτο ὁ Κύριος διὰ τῆς θείας αὐτοῦ παντογνωσίας, λέγει πρὸς τοὺς μαθητάς του· «Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται» (Ἰωάν. ια’ 11), ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνοι ἐνόμισαν ὅτι περὶ τοῦ ὕπνου ὁμιλεῖ, λέγει καὶ πάλιν εἰς αὐτούς· «Λάζαρος ἀπέθανεν…» (αὐτ. 14). Μετὰ δύο ἡμέρας παραλαβὼν ὁ Κύριος τοὺς μαθητάς Του ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν πέραν τοῦ Ἰορδάνου καὶ ἐπέστρεψεν εἰς Ἰουδαίαν. Ἐρχόμενον δὲ εἰς Βηθανίαν, τὸν προϋπήντησαν αἱ ἀδελφαὶ τοῦ Λαζάρου καὶ Τοῦ λέγουν· «Κύριε, ἐὰν ἦσο ἐδῶ, δὲν θὰ ἀπέθνῃσκεν ὁ ἀδελφός μας» (αὐτ. 21), ἀλλὰ καὶ τώρα γνωρίζομεν, ὅτι ἐὰν θελήσῃς δύνασαι νὰ ἀναστήσῃς αὐτόν».