Ἐπειδὴ λοιπὸν οἱ μεταγενέστεροι θεῖοι Πατέρες ἐγνώρισαν, ὅτι καὶ τὰ δύο ταῦτα συγγράμματα εἶναι ψυχωφελέστατα, διέταξαν, ὅπως κατὰ τὴν παροῦσαν ἡμέραν καὶ ὁ Μέγας Κανὼν ψάλληται καὶ ὁ θαυμάσιος Βίος τῆς Ὁσίας Μαρίας ἀναγινώσκηται, διότι καὶ ἐκεῖνος καὶ οὗτος δύνανται νὰ διαθερμάνουν καὶ νὰ διεγείρουν εἰς μετάνοιαν καὶ διόρθωσιν βίου τοὺς ραθυμοτέρους καὶ ἀμελεστέρους. Ὁ μὲν λοιπὸν θεῖος Ἀνδρέας, ὡς εἷς ἄριστος στρατηγός, μὲ τὰς ἱστορίας τοῦ Μεγάλου Κανόνος, διηγούμενος τὴν ἀρετὴν τῶν μεγάλων ἀνδρῶν καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου, τῶν φαύλων τὴν ἐκτροπήν, γενναιοτέρους καθιστᾷ τοὺς ἀγωνιζομένους καὶ τοὺς κάμνει νὰ ἐπεκτείνωνται ἀνδρικῶς εἰς τὰ ἔμπροσθεν. Ὁ δὲ ἱερὸς Σωφρόνιος μὲ τὴν διήγησιν τῆς ὑπὲρ φύσιν πολιτείας τῆς Ὁσίας Μαρίας μᾶλλον σώφρονας καὶ πρὸς Θεὸν διεγείρει καὶ δὲν ἀφήνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ καταπίπτωσι καὶ νὰ ἀπελπίζωνται ὡς ἄνθρωποι ἁμαρτήσαντες. Διότι ἡ διήγησις τοῦ Βίου τῆς Ὁσίας ταύτης παριστᾷ τὸ μέγεθος τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ διὰ τοὺς ὁλοψύχως μετανοοῦντας καὶ προαιρουμένους νὰ ἐπιστρέψωσιν ἀπὸ τὰ πρότερα αὐτῶν ἁμαρτήματα.
Λέγεται δὲ Μέγας ὁ Κανὼν οὗτος ἴσως καὶ διὰ τὰ μεγάλα καὶ πολλὰ ὄντως καὶ ὑψηλὰ νοήματα· ὅμως τὸ ἀληθέστερον εἶναι, διὰ τὸ ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν τροπαρίων του ἀνέρχεται εἰς διακόσια καὶ πεντήκοντα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα καθὲν ἡδονὴν ἀποστάζει ἄρρητον. Ἁρμοδίως λοιπὸν καὶ πρεπόντως ὁ Μέγας οὗτος Κανών, ὁ ὁποῖος μεγάλην κατάνυξιν δύναται νὰ προξενήσῃ, διωρίσθη νὰ ψάλληται εἰς τὴν μεγάλην Τεσσαρακοστὴν καὶ μάλιστα πρὸς τὸ τέλος αὐτῆς, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀρχίζωσι νὰ ἀποκάμνωσιν. Ἐν Κωνσταντινουπόλει δὲ διατρίβων ὁ θεῖος οὗτος Πατὴρ ἀπεσπάσθη καὶ μὴ θέλων διὰ θείας ἀποκαλύψεως ἀπὸ τὴν ἡσυχίαν του καὶ διωρίσθη εἰς τὴν διακονίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, εἶτα δὲ καὶ ὀρφανοτρόφος ἐψηφίσθη καὶ μετὰ μικρὸν ἐγένετο καὶ τῆς Κρήτης Ἀρχιεπίσκοπος, τὴν ὁποίαν ἐπὶ πολλὰ ἔτη ἐποίμανεν. Ἐλθὼν δὲ περὶ τὸ ψκ’ (720) ἔτος δι’ ἀναγκαίαν ὑπόθεσιν εἰς Κωνσταντινούπολιν ἐπέστρεφε καὶ πάλιν εἰς τὴν ἐπαρχίαν του· φθάσας ὅμως εἰς τὴν Μυτιλήνην, εἰς πόλιν καλουμένην Ἐρεσόν, ἐκεῖ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν.