Ἐπειδὴ δὲ ἐγένετο συζήτησις περὶ Αὐτοῦ, ἐὰν ἔλθῃ ἢ δὲν ἔλθῃ εἰς τὴν ἑορτήν, παρουσιάσθη τέλος εἰς ὅλους, κατὰ τὸ μέσον τῆς ἑορτῆς, καθὼς ὁ Εὐαγγελιστὴς ρητῶς λέγει· «Ἤδη δὲ τῆς ἑορτῆς μεσούσης ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ Ἱερὸν καὶ ἐδίδασκεν» (Ἰωάν. ζ 14), ὅτε καὶ θαυμάζοντες οἱ Ἰουδαῖοι τὴν σοφίαν τῶν λόγων Αὐτοῦ, ἔλεγον· «Πῶς οὗτος γράμματα οἶδε, μὴ μεμαθηκώς;» (αὐτ. 15).
Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐλέγξας πρότερον τὴν ἀπιστίαν καὶ παρανομίαν αὐτῶν, ἀπέδειξεν ἔπειτα διὰ τοῦ Νόμου, ὅτι ἀδίκως ζητοῦσιν Αὐτὸν νὰ ἀποκτείνωσιν ὡς τοῦ Νόμου δῆθεν καταφρονητήν, ἐπειδὴ ἐθεράπευσε τὸν Παράλυτον ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτου, διότι καὶ ὁ Μωϋσῆς ἐνομοθέτησε νὰ καταλύεται τὸ Σάββατον, ὅταν πρόκειται περὶ τῆς Περιτομῆς. Πολλὰ λοιπὸν περὶ τούτου διδάξας αὐτοὺς καὶ ἀποδείξας ἑαυτὸν δοτῆρα τοῦ Νόμου καὶ ἴσον τῷ Πατρί, τέλος λιθοβολεῖται ὑπ’ αὐτῶν κατὰ τὴν τελευταίαν μεγάλην ἡμέραν τῆς ἑορτῆς, ἀλλ’ οὐδεὶς λίθος ἤγγισεν Αὐτὸν εἰς τὸ ἐλάχιστον. Φεύγων δὲ ἐκεῖθεν εὗρε, τὸν ἐκ γενετῆς τυφλόν, τὸν ὁποῖον καὶ ἐθεράπευσεν.
Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐλθὼν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῇ ἑορτῇ ταύτῃ ἔστη ἐν τῷ μέσῳ καὶ ἐκήρυξε μεγάλη τῇ φωνῇ, λέγων· «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» (Ἰωάν. ζ’ 37)· καὶ ἐπειδὴ διὰ τῆς διδασκαλίας του ταύτης ἀπέδειξε παρρησίᾳ ὅτι Αὐτὸς ἦτο ὁ ὑπὸ τοῦ Μωϋσέως προφητευόμενος Μεσσίας, ἤτοι ὁ ἠλειμμένος ὑπὸ τοῦ Πατρὸς τῷ Πνεύματι, διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν καὶ ἔτι διὰ τὰ προειρημένα μεγαλεῖα, τὴν παροῦσαν ἐπιτελοῦμεν ἑορτὴν καὶ Μεσοπεντηκοστὴν αὐτὴν ὀνομάζομεν.