Δύο δὲ ἀπὸ αὐτά, Ἀμμώνιος καὶ Δονᾶτος ὀνομαζόμενα, εἶπον πρὸς τὸν βασιλέα· «Ἡμεῖς εἴμεθα πιστοὶ Χριστιανοὶ καὶ διὰ τοῦτο δὲν θὰ ὑποφέρωμεν ποτὲ νὰ θυσιάσωμεν εἰς κωφοὺς καὶ ἀλάλους δαίμονας». Ὅθεν διὰ τὰ λόγια ταῦτα δέρονται ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν τὰ τοῦ Χριστοῦ ἀρνία καὶ δερόμενα ἐγένοντο περισσότερον ἀνδρεῖα καὶ ἐφώναζον συνεχῶς· «Χριστιανοὶ εἴμεθα καὶ δὲν θυσιάζομεν εἰς τοὺς θεούς σου, ἀλλὰ ἂς εἶναι ἀνάθεμα εἰς σὲ καὶ εἰς αὐτούς».
Τότε προστάσσει ὁ τύραννος νὰ δαροῦν ὅλα δυνατὰ καὶ νὰ ριφθοῦν εἰς τὴν φυλακήν, κανεὶς δὲ νὰ μὴ δώσῃ ἄρτον εἰς αὐτά, ἕως οὗ ἀποθάνουν ἀπὸ τὴν πεῖναν. Ἔπειτα προστάσσει νὰ κρεμασθῇ ὁ διδάσκαλος αὐτῶν Βαβύλας καὶ νὰ δαρῇ μὲ ὠμὰ νεῦρα βοῶν, ἠρώτα δὲ ἕκαστον παιδίον, ἐὰν ἀρνῆται τὸν Χριστὸν καὶ τὸν διδάσκαλόν του. Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνα εἰς τοῦτο δὲν ἐπείθοντο, διὰ τοῦτο προσέταξεν ὁ τύραννος νὰ θανατωθοῦν διὰ ξίφους τόσον αὐτά, ὅσον καὶ διδάσκαλός των. Ἀπαγόμενος δὲ ὁ Ἅγιος ὁμοῦ μὲ τοὺς ὀγδοήκοντα τέσσαρας μαθητάς του εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἔψαλλεν· «Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἃ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός». Πρῶτος λοιπὸν ὁ θεῖος Βαβύλας ἀπεκεφαλίσθη, κατὰ τὴν προσταγὴν τοῦ βασιλέως· ἔπειτα ἀπεκεφαλίσθησαν καὶ τὰ παιδία. Χριστιανοὶ δέ τινες, ἐλθόντες διὰ νυκτός, ἔθηκαν τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων ἐντὸς μικροῦ πλοίου καὶ τὰ ἔφεραν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ οὕτω θέσαντες αὐτὰ μέσα εἰς τρία κιβώτια τὰ ἐνεταφίασαν ἔξω τοῦ τείχους τῆς Πόλεως κατὰ τὸ βόρειον μέρος, ὅπου εἶναι Μοναστήριον, Χώρα ἐπονομαζόμενον.